امید

به گزارش امید به نقل از روزنو،حجت‌الاسلام والمسلمین محمدعلی ایازی افزود: حیات علمی جامعه به نظریه‌پردازی و نقد است. اگر دانشگاه که جای اصلی مباحث علمی است، فرصت طرح نظرات نباشد، در کجا امکان آن وجود دارد؟
این استاد دانشگاه ادامه داد: بعد از به وجود آمدن این اعتقاد، باید زمینه‌های آن را فراهم کرد تا اساتید و دانشجویان امنیت لازم را برای فعالیت داشته باشند؛ این موضوع نباید در حد یک شعار باشد. اینکه در حرف از فعالیت‌های دانشجویی حمایت شود اما در عمل فضای فرهنگی در دانشگاه‌ها و جامعه را چنان تنگ کنیم که اساتید زمینه ابراز نظر نداشته باشند و نشریات را تعطیل کنیم و در مقابل برخی عقاید که حتی ممکن است اشتباه هم باشد، به جای نقد علمی، جوسازی و تکفیر و غوغاسلاری کنیم، درست نیست.
ایازی با تأکید بر اینکه "هر حرکت بیرون جامعه به دانشگاه هم سرایت می‌کند" تأکید کرد: اگر در جامعه امنیت فرهنگی و علمی نبود در دانشگاه هم فضای بحث و گفت‌وگو فراهم نخواهد شد. دغدغه‌های فرهنگی بزرگان نظام با امنیتی کردن فضای جامعه برطرف نمی‌شود. اتفاقا از طرفی صورت‌سازی و ظاهرسازی فراهم می‌شود و نوآوری و ابتکار کاهش می‌یابد و از طرفی جبهه گیری‌های ستیزجویانه افزایش خواهد یافت.
مدیر گروه رشته قرآن و حدیث دانشکده الهیات واحد علوم و تحقیقات تهران درباره لزوم برگزاری کرسی‌های آزاداندیشی گفت: ضرورت برگزاری این جلسات به مانند ضرورت گسترش علم است و اگر می‌خواهیم یک دانشگاه سرافراز، پویا و پرتلاش داشته باشیم و جامعه‌ای درحال شکوفایی بسازیم، نباید به فعالیت‌های دانشجویی و کرسی‌های آزاداندیشی در حد حرف و شعار اکتفا کنیم. این مسئله در تعالیم دینی آمده است که تعالی فکر با نقد به دست می‌آید. به طوری که حضرت علی (ع) می‌فرمایند: «کُونُوا نُقَّادَ الْكَلَامِ»، اگر می‌خواهید علم را گسترش دهید، حرف‌ها و نظرات را نقد کنید.
وی با ضروری دانستن ابراز افکار و عقاید متفاوت اساتید و دانشجویان گفت: اساتید در دانشگاه‌ها باید به همه دانشجویان فرصت ابراز عقیده بدهند، حتی اگر آن عقاید ناصحیح باشد می‌توانند از اساتید مخالف آن تفکر دعوت کنند تا به بیان نقطه نظرات خود بپردازند تا دانشجویان از این رهگذر بتوانند به افکار و عقاید خود شکلی صحیح بدهند. حتی اساتید می‌توانند برای پر رونق کردن این کرسی‌ها بخشی از پروژه درسی خود را به این موضوع اختصاص دهند تا مشارکت همه دانشجویان با آرا و عقاید مختلف را به همراه داشته باشد.

این مدرس حوزه و دانشگاه درباره مدیریت فعالیت دانشجویی و کرسی‌های آزاداندیشی گفت: این‌گونه فعالیت‌های فکورانه را نمی‌توان از طریق بخشنامه‌ها و دستور از بالا تصدی‌ کرد. به کلی فعالیت در حوزه‌های فرهنگ، معنویت و اخلاق و همین طور سیاست باید توسط کانون‌های دانشجویی و اساتید جوشش پیدا کرده و شکل بگیرد. حداکثر دانشگاه می‌تواند برنامه‌ریزی و سیاستگذاری کند و با سعه صدر برای همه آرا بدون جبهه‌گیری میدان و فرصت بدهد و البته مخاطبان با آگاهی می‌توانند انتخاب کنند. قرآن در این باره می‌گوید: بشارت باد بر خداجویانی که به سخن گوش فرامی‌دهند و بهترين آن را پيروى می‌كنند؛ اينانند كه خدايشان راه نموده و اينانند. (زمر: 18).
ایازی حضور پر رنگ سازمان‌های مردم‌نهاد و تشکلات مستقل را بهترین راهکار برای رونق گرفتن کرسی‌های آزاداندیشی دانست و گفت: با یک بررسی ساده می‌توانیم نتیجه فعالیت مؤسسات و نهادهای خصوصی و از طرفی دولتی که در حوزه‌های مدنظر مشغول هستند را ارزیابی کرد. طبیعتا یک مجموعه مستقل که با علایق و دغدغه‌های شخصی و اجتماعی گرد هم آمده‌اند، بازدهی بهتری نسبت به مجموعه‌های دولتی که دارای ساعت کاری و معذوریت‌های مختلف هستند، دارند.
وی با خطاب قرار دادن مسئولین در دانشگاه‌ها، افزود: بهترین کاری که مسئولین می‌توانند در این زمینه انجام دهند، فارغ از تأمین منابع مالی، بسترسازی برای ایجاد یک محیط علمی در دانشگاه‌هاست و اگر ما پذیرفتیم این کرسی‌های آزاداندیشی را در دانشگاه‌ها برگزار کنیم، بسیار ضروری است که بستر لازم آن نیز فرآهم شود؛ به دلیل اینکه اگر در چنین محیط علمی، نظریات نادرستی هم مطرح شود، این موضوع در همان محیط علمی حل و فصل خواهد شد.
حجت‌الاسلام و المسلمین محمدعلی ایازی با اشاره به روایتی از امیرالمؤمنین گفت: «اضربوا بعض الرای ببعض یتولد منه الصواب». آراء یکدیگر را محک بزنید تا صواب و راه حل درست از میان آنها متولد شود و اگر برخی افکار و عقاید اشتباه هم مطرح شد، برخورد علمی و فرهنگی شود و نه امنیتی و نظامی و قضایی؛ نظریه اشتباه را با نظریه درست پاسخگو باشیم، نه با ارجاع به کمیته انضباطی.
وی اعتماد و بها دادن به دانشجویان را امری ضروری دانست و گفت: بخشی از مسئولیت‌های علمی در دانشگاه‌‌ها باید به خود دانشجویان سپرده شود، به طوری که دانشجویان می‌توانند بخشی از مسئولیت‌های مجلات علمی دانشگاه‌ها و کرسی‌های آزاداندیشی و میزگردها و گفت‌وگوهای آزاد را به عهده بگیرند و زمینه فعالیت و مشارکت خود را در این عرصه هم گسترش دهند؛ البته ممکن است اشتباهاتی هم داشته باشند ولی باید تحمل کرد و سعه صدر داشت و نباید به بهانه جلوگیری از اشتباهات احتمالی جلوی این فعالیت را بگیریم.

ایازی در پایان این گفت‌وگو به طرح سؤالی اکتفا کرد و گفت: سؤال اینجاست "چه کسی است که اشتباه نمی‌کند؟!"