امید

به گزارش امید به نقل از آنا، در این نشست که با عنوان دلواپسی از گره زدن چرخ زندگی مردم به مذاکرات هسته‌ای برگزار شد، سخنرانانی همچون سعید زیباکلام، ابراهیم رزاقی، کامران غضنفری، جلیل سالاری و محمد خوش‌چهره حضور پیدا کردند.

این در حالی است که در پیامک‌ها و اخبار اطلاع‌رسانی این برنامه از افرادی همچون الیاس نادران و حسین نجابت به عنوان سخنرانان این نشست نام برده شده بود.

سعید زیباکلام اولین سخنران این نشست با انتقاد از سیاست خارجی دولت گفت: آیا آقای ظریف و آقای روحانی راست می‌گویند که تحریم‌ها علیه ایران متوقف شده است؟ آیا آقای روحانی راست می‌گوید که رژیم تحریم ترک برداشته است؟ آیا آن‌ها عین مفاد توافقنامه ژنو را خوانده‌اند؟

زیباکلام با بیان اینکه فقط می‌گویند بدهی‌ها واریز شده است، گفت: برفرض اینکه یک دلار از آن مبالغی که باید واریز می‌شده است پرداخت شده باشد آیا می‌توان از آن برداشت کرد؟

همچنین محمد خوش چهره سخنران دیگر این نشست با انتقاد از انتخاب عنوان استادان در برای این برنامه گفت: ‌ نشست اساتید به گونه‌ای دیگر است و نمی‌دانم آیا وقتی چهار نفر دور هم نشسته‌اند، می‌توان گفت یک نشست برگزار شده است یا خیر؟

همچنین "اعتماد" نیز در گزارشی از این مراسم نوشت:

«دلواپسان هسته‌يي» كم شده بودند. «آدرس غلط» آنها براي يك «نشست بزرگ» در بعدازظهر ديروز نتوانست چيزي بيش از صد نفر را دور هم جمع كند. از قبل براي يك گردهمايي پرتعداد تبليغ كرده بودند، 15 دقيقه مانده به شروع مراسم‌شان اما تنها 94 صندلي خالي چيده شده در باشگاه دانشجويان دانشگاه تهران معناي ديگري مي‌داد. 94 صندلي كه هيچگاه تا پايان مراسم تعداد حضار به اندازه تعداد آنها نرسيد و چندتايي‌شان خالي ماند. ا

علام كرده بودند اين «نشست بزرگ» را براي هم‌انديشي «اساتيد برجسته كشور» برگزار مي‌كنند، مثل قبل اما تا لحظه برگزاري اين مراسم نام اين «اساتيد برجسته» اعلام نشد. اول بار كه «دلواپسان» در سفارت سابق امريكا به «دلواپسي» پرداخته بودند بيش از50 چهره سياسي را به عنوان مهمان مراسم خود نام بردند و نهايتا چيزي كمتر از نصف آنها اين دعوت را لبيك گفتند. كسي چه مي‌داند، شايد از آن «دلواپسي» براي اين «آدرس غلط» تجربه اندوخته بودند. از ميان جمعيت حضار چيزي حدود 20 تا 25 نفر خبرنگار بودند، بعضي‌ها دلواپس و بيشترشان نه. تقريبا 20 نفري هم جمعيت خود مسوولان برگزاري مراسم بود. 5 نفر هم «استاد برجسته» به مراسم آمده بودند؛ محمد خوش‌چهره، سعيد زيباكلام، ابراهيم رزاقي، كامران غضنفري و جليل سالاري. بقيه هم لابد شهروندان «دلواپس» بودند.

محمد خوش‌چهره دير آمد و زود رفت. گويا همان وقت جلسه مهم‌تري داشت، مي‌گفتند با اصرار به اين «آدرس غلط» آمده است. چهار نفر ديگر اما از زماني كه بيش از نيمي از صندلي‌هاي سالن هنوز خالي بودند، خود را به محلي سخنراني رسانده و منتظر شروع مراسم بودند. اين‌بار ديگر خبري از سي‌دي‌هاي «دلواپسي» و كتاب‌ها و جزوه‌هاي نقد توافق ژنو نبود. سالن كوچك و مراسم كم‌جمعيت هم فضايي براي شعار دادن و ابراز دلواپسي حضار نداشت. خيلي از خبرنگاراني كه با تصور يك مراسم جدي و پر جمعيت آمده بودند، از همان نيمه‌هاي مراسم رفتند.

هيچ چيز با آن «نشست بزرگي» كه قبلا در اطلاعيه «كميته صيانت از منافع ايران» آمده بود همخواني نداشت. بيشتر شبيه يك سخنراني براي اهالي رسانه بود تا يك همايش. با اين ترتيب به نظر مي‌رسيد كه خبرها بيشتر در حاشيه مراسم «آدرس غلط» باشد. حداقل سوال‌هايي بود كه بايد پاسخ آنها داده مي‌شد. اينكه چرا اين «نشست بزرگ» با اين تعداد جمعيت برگزار شد؟ آيا «دلواپسان» مي‌پنداشتند كه واقعا مراسم آنها «بزرگ» مي‌شود يا اينكه از اول قرار به برگزاري مراسم همين سالن كوچك و 94 صندلي چيده شده در آن بود؟ چرا اين‌بار جاي بهارستان‌نشينان «دلواپس» خالي بود؟ چرا كميته صيانت از منافع ايران بعد از يك ماه فعاليت فشرده كنفرانس خبري برگزار نمي‌كند و...؟ اما كسي براي پاسخگويي نبود.

مي‌گفتند مسوول روابط عمومي كميته صيانت از منافع ايران به اين مراسم نيامده است. به جز آن هم توضيح مي‌دادند كه اين كميته مسوول يا رييس خاصي ندارد، مي‌گفتند چند تشكل دانشجويي هستيم كه دور هم تصميم مي‌گيريم و كارمان بيشتر «هياتي» است تا سازماني. براي همين هم هيچ كس نبود كه سوالات را توضيح دهد. قبلا در همايش «دلواپسيم»، يعني همين يك ماه پيش در جواب خبرنگاران مي‌گفتند فعلا كار داريم و سرمان شلوغ است، پاسخگويي بماند براي بعد. در مراسم سفارت سابق امريكا آنها هم سخنگو داشتند كه سخنراني كرد، هم مسوول هماهنگ‌كننده، هم دبير همايش و خيلي چيزها ديگر. اينجا اما فقط گفتند ما «هياتي» هستيم و مسوول نداريم، بودجه هم نداريم كه بتوانيم دست به كارهاي بزرگ بزنيم. يكي‌شان مي‌گفت با پول‌هاي خودمان چنين كارهايي مي‌كنيم و هيچ كس حامي نيست. شايد هم راست مي‌گفت، از ديروز آنها و حاميان همايش «دلواپسي» در سفارت سابق امريكا كسي خبر ندارد، «آدرس غلط» امروزشان اما اگر حامي قوي داشت براي تدارك آن قطعا بيش از 94 صندلي نياز داشتند.

سعيد زيباكلام: اينكه دولت مدعي است ساختمان تحريم‌ها فرو ريخته است، براساس توافق ژنو آنچه آمده، اين است كه تلاش‌ها براي كاهش فروش نفت مكث مي‌شود. به اين معنا كه طول تحريم‌ها كاهشي پيدا نمي‌كند و ما نه مي‌توانيم مشتريان را تغيير دهيم و نه ميانگين فروش نفت را. ما بايد مشكلات اقتصادي را در سوءمديريت‌ها و غارت آقازاده‌ها و سوگلي‌ها جست‌وجو كنيم نه در تحريم‌ها. ابراهيم رزاقي: ما يك تجربه دوران انقلاب داريم، يك تجربه دوران جنگ داريم. تحريم بوديم. اسلحه نداشتيم. آن موقع به داخل اتكا كرديم و خودمان ساختيم، از مردم خواستيم صرفه‌جويي كنند. زماني كه سياست‌هاي ليبرالي پيگيري شد، اينها فراموش شد. آدم‌هايي ايجاد كرديم بسيار خودخواه، روح زياده‌خواهي را در آنها زياد كرديم. محمد خوش‌چهره: شرايط سخت اقتصادي كه شاهد آن هستيم، ارثي است كه از دولت قبل به دولت يازدهم رسيده است. قضاوت در مورد دولت يازدهم هنوز زود است، اما يك مساله اساسي كه وجود دارد بعد از جنگ در اقتصاد يك چيز مشترك بود كه آن وابستگي به نفت بود. دولت نهم و دهم اوج وابستگي به نفت را داشت. ما اگر دلواپسيم، بايد در همه دوره‌ها دلواپس باشيم. اگر اين دلواپسي‌ها پشت پرده سياسي داشته باشد، اصلاح و سلامت را از بين مي‌برد. جليل سالاري: كساني كه تا به حال يك پالايشگاه نديده‌اند به دروغ درباره بنزين ملي جريان‌سازي رسانه‌يي مي‌كنند. به بركت همين تحريم بعضي چيزها را بومي‌سازي كرديم. اين صنعتي است كه مي‌تواند اشتغال ايجاد كند.