امید

 بنابراین به‌نظر می‌رسد که اولین دستاورد  اجلاس سران کشورهای صادرکننده گاز می‌تواند این باشد که هر همایش بین‌المللی به اعتبار و شناسایی کشور میزبان می‌افزاید. دوم این‌که در مورد گاز، ایران بزرگ‌ترین دارنده ذخایر گاز طبیعی ثابت شده در جهان است اما متاسفانه با اینکه بزرگ‌ترین است ولی اولین کشور تولیدکننده نیست و از آن بدتر اینکه ما واردات زیادی به کشورمان داریم. یعنی مجموع صادرات و واردات گاز به کشور ما منفی و بیشتر به نفع واردات است. بنابراین جایگاه جدید ایران به‌عنوان اولین دارنده ذخایر گاز می‌طلبد که در این قسمت بیشتر فعال شود و این کاری است که تنها با همکاری دیگر تولیدکنندگان امکان‌پذیر است. موضوع دیگری که مهم است اینکه ما در آستانه یک تحول عظیم در صنایع انرژی و نیازمند تکنولوژی‌های جدید هستیم و بعضی کشورهایی که الان در ایران هستند از لحاظ تکنولوژی وضعیت خوبی دارند و این به ما کمک می‌کند که بتوانیم انتقال تکنولوژی به‌صورت روان‌تر صورت گیرد.

ازسوی‌دیگر در ژئوپولیتیک انرژی بحثی داریم به نام «بیضی استراتژیک»؛ این منطقه شامل روسیه، ترکمنستان، ایران، قطر و عربستان‌سعودی است. در مورد گاز همه این کشورها تولیدکنندگان گاز هستند و کشورهایی هستند که به شدت نیازمند گاز هستند چراکه مصرف گازشان بالاست و درعین‌حال گاز طبیعی به آن مقدار ندارند. برای مثال می‌توان از ترکیه، امارات متحده عربی، عمان، پاکستان و افغانستان نام برد. به‌نظر می‌رسد که این همکاری بر پایه گاز طبیعی خودش بخشی از دکترین منطقه‌گرایی دولت جدید ایران باشد. بدون شک منطقه‌گرایی براساس همکاری‌های انرژی به‌ویژه گاز، به ایران موضع بالا را می‌دهد.

این اجلاس می‌تواند به موقعیت ایران در همگرایی کشورهای منطقه بسیار کمک کند. بالاخره در منطقه نیروهای واگرا بسیار زیاد است و نیروهای همگرا هم مولفه‌های خاص خود را دارند. دیپلماسی انرژی یکی از نکات مثبت و قوت ایران می‌تواند باشد. در مورد گاز بالای 67درصد ذخایر جهان در این منطقه است. بنابراین این  اجلاس می‌تواند یکی از عوامل همگرایی در منطقه باشد. فقط نباید فراموش کرد که در منطقه ذخایر گازیو تکنولوژی گازی وجود دارد. اما چیزی که الان منطقه در مرحله پسابرجام نیازمند آن است، مساله سرمایه است. چراکه سرمایه‌گذاری در صنایع نفت و گاز خیلی سرمایه‌بر است. در این زمینه ما نیازمند همکاری با مناطق دیگر جهان هستیم.