امید

 نیویورک را می‌توان مقر استکبار و بهشت شداد مدرن نامید، چرا که ایالات متحده امریکا بخصوص در عصر ترامپ، به نمادی از تکبر و خودخواهی حتی نزد دوستان و هم‌پیمانان خود تبدیل شده که سودای تحقق برتری و ارجحیت امریکا بر همه چیز و همه کس و حاکمیت «شیوه زندگی امریکایی» بر جهان را در سر می‌پروراند. خوابی پریشان که با توجه به عزم ملت‌های آزاده و وجود نظام‌های سیاسی مستقل و به مدد اندیشه عدالت‌محور و پارادایم اسلام ناب که جمهوری اسلامی ایران منادی و پرچمدار آن است، هیچ‌گاه تعبیر نخواهد شد.
برگزاری نشست‌های سالانه و ادواری سازمان ملل متحد بخصوص نشست سالانه مجمع عمومی سازمان ملل متحد با حضور سران، رهبران، رؤسای جمهوری و وزرای خارجه قریب به اتفاق کشورهای عضو سازمان ملل؛ فرصت بسیار مغتنم و مناسبی است که کشورهای مستقل و آزاده بتوانند با صدای بلند و به بهترین وجه ممکن، ندای حق خود را به گوش جهانیان برسانند. گرچه در سنوات اخیر بخصوص با روی کار آمدن هیأت حاکمه کنونی در امریکا به ریاست دونالد ترامپ- که به گروه‌های مافیایی و دارو دسته نیویورکی‌های قرن 19 و نیمه اول قرن بیستم شبیه‌ترند تا حاکمان سیاسی ِمسئولیت‌شناس- سران و مقامات امریکایی با همراهی جمعی از جنایتکاران موسوم به گروه بی، درصدد مصادره تریبون ملل متحد برای حمله و اتهام‌زنی به کشورهای مستقل از جمله جمهوری اسلامی ایران برآمدند، معذالک از قضا سرکنگبین صفرا فزود! به عبارت روشن‌تر، به‌رغم همه کارشکنی‌ها و محدودیت‌های دولت امریکا در مسیر ورود هیأت‌های خارجی مشخصاً هیأت دیپلماتیک کشورمان به مقر سازمان ملل در نیویورک، حضور رئیس محترم جمهوری و وزیر امور خارجه و هیأت همراه در اجلاس مجمع عمومی و برنامه‌های جانبی به فرصتی بزرگ برای نمایش عزت و اقتدار جمهوری اسلامی ایران تبدیل شد. شاید بتوان از جهت شرایط محیطی، اوضاع و احوال بین‌المللی، پیچیدگی وضعیت حاکم بر منطقه غرب آسیا، تشدید خصومت و دشمنی ایالات متحده و عوامل ِبحران‌ساز گروه بی علیه جمهوری اسلامی ایران و وقوع تحولات بزرگ درعرصه میدانی بخصوص در یمن، سوریه و لبنان؛ نشست امسال مجمع عمومی را متفاوت از سال‌های قبل دانست. دراین نشست که با تاکتیک همیشگی مستکبرین برای تهدید و تحدید ملت‌های آزاده و کشورهای مستقل همراه بود، رئیس‌جمهوری و وزیر امور خارجه کشورمان با اتکا به حمایت‌های ملت بزرگ ایران، رهنمودها و هدایت‌های مقام معظم رهبری و با تکیه بر نرم دیپلماسی و قدرت سخت نظام که دست برتر را در معادلات سیاسی – امنیتی منطقه دارد؛ توانستند از موضع عزت، حکمت و مصلحت نظام و ملت رشید سخن بگویند. اجلاس امسال مجمع عمومی سازمان ملل، به اعتراف دوست و غیردوست نه تنها عرصه‌ای فراخ برای دیپلماسی هوشمندانه و مبتکرانه جمهوری اسلامی فراهم ساخت بلکه به میدان انزوای سیاسی و تحقیر و سرزنش رهبران امریکا بدل شد. رئیس محترم جمهوری و وزیر امور خارجه در مدت کوتاه اقامت خویش با اتخاذ یک دیپلماسی بسیار فعال و پویا در قالب ملاقات‌های متعدد با سران و رهبران و وزرای خارجه کشورهای مختلف غربی و غیرغربی، مشارکت در نشست‌های جانبی، برگزاری مصاحبه‌های اختصاصی حتی با دست راستی‌ترین رسانه‌های امریکایی و بین‌المللی و از همه مهم‌تر ارائه طرح‌ها و ابتکارات و پیشنهادات راهگشا برای حل بحران‌های منطقه‌ای و موضوع برجام، نمایشی از شکوه و عزتمندی ایران را به نمایش گذاشتند. بدون تردید، اوج دیپلماسی عزتمندانه کشورمان در سخنرانی رئیس محترم جمهوری در مجمع عمومی سازمان ملل متحد تبلور و تجلی یافت. جایی که رئیس جمهوری با زبانی منطقی و با لحنی متین بر اصول انسانی و اخلاقی و اسلامی پای فشرد و استواری ملت ایران برعهد و پیمان و عهدشکنی و ناراستی طرف‌های مقابل را مورد تأکید قرار داد و راه برون‌رفت از بحران غیرضروری کنونی را که حاصل زیاده‌خواهی و پیمان‌شکنی امریکاست نشان داد. از همه مهم‌تر ارائه ایده موسوم به «طرح ائتلاف امید، ابتکار صلح هرمز» بود که در کنار دیگر طرح‌ها و ابتکارات از جمله ابتکار مجمع گفت‌وگوی منطقه‌ای و ایده انعقاد پیمان عدم‌تعرض با کشورهای همسایه، نشانگر ذات مسالمت‌جو و صلح‌طلب ملت بزرگ ایران است. مهم‌ترین فراز سخنرانی رئیس محترم جمهوری «نه» بزرگ به پیشنهاد مذاکره زیر سایه تحریم و تهدید بود و اینکه ملت بزرگ ایران و نظام اسلامی، با همان توان و اراده‌ای که برای صلح آماده است، در دفاع از اصول، آرمان‌ها، منافع و امنیت ملی هم با تمام قوت و قدرت ایستادگی و مقاومت خواهد کرد. دیپلماسی فعال و مبتکرانه (مقاومت دیپلماتیک) بخش مهم و اساسی از راهبرد مقاومت حداکثری ملت ایران است.