امید

اشاره محمود واعظی همان اشاره‌ای است که در یک هفته‌ای که از شروع اعتراضات می‌گذرد بارها مطرح شده است؛ این که نقطه آغازین اعتراض‌ها که مشهد است، با هدف دیگری تجمعات را کلید زده بود و آن را می‌توان از شعارهایی که علیه حسن روحانی و دولتش می‌دادند نیز متوجه شد. با این همه اما شواهد نشان می‌دهد که آن چه مخالفان دولت در یک روز ابتدایی تجمع خودشان در شهرهای مشهد و نیشابور دنبال می‌کردند «استعفای رییس‌جمهور» بوده است؛ هدفی که البته با تغییر فاز تجمعات نه‌تنها فراموش شد بلکه وارد فازی شد که معترضان حتی مخالفت با دولت را هم فراموش کردند. اشاره تلویحی رییس دفتر رییس‌جمهور هم نشان می‌دهد که خود دولتی‌ها هم از هدف مخالفان دولت با خبر بودند و می‌دانستند پروژه‌ای که علیه دولت آغاز کرده‌اند، قرار نیست تنها با یکی، دو تجمع پایان بپذیرد بلکه آنها هدف بزرگ‌تری را در سر می‌پروراندند که به مقصود هم نرسیدند.

تلاش برای یک استعفا

تمام توان‌شان را برای ۲۹ اردیبهشت ماه امسال گذاشته بودند و به هدف نرسیده بودند. همین هم شد که بخش دیگری از برنامه‌شان را برای انتقاد در لباس جدید از دولت تا رسیدن به هدف نهایی استعفای روحانی گذاشتند. خبرگزاری‌های اصولگرای منتقد دولت و همین‌طور سایت دولت بهار متعلق به محمود احمدی‌نژاد از جمله رسانه‌هایی بودند که ساز استعفای حسن روحانی را کوک کرده بودند. نامه‌هایی که ادعا می‌شد، از سوی دانشجویان نوشته شده است و خواهان استعفای رییس‌جمهور هستند که پنج ماه بیشتر از روی‌ کار آمدن دولتش نمی‌گذرد و آنها معتقد بودند وعده‌هایش را عملیاتی نکرده است؛ البته پروژه دیگری که مخالفان دولت پیش‌ از این دنبال می‌کردند تلاش برای ایجاد اختلاف میان اسحاق جهانگیری، معاون اول رییس‌جمهور و حسن روحانی بود تا جهانگیری را وادار به استعفا و کنار رفتن از دولت کنند تا شاید آینده ریاست‌جمهوری را از رقبا بگیرند. کار تا اینجا پیش رفت که شایعه کردند، در جلسه حسن روحانی با روسای کمیسیون‌های تخصصی مجلس این پیشنهاد به حسن روحانی داده شده است؛ موضوعی که عبدالرضا عزیزی، رییس کمیسیون اجتماعی مجلس آن را رد کرد و گفت: «هرگز چنین بحثی مطرح نشده و بنده قویا آن را تکذیب می‌کنم.» هر چند خبر درخواست دانشجویان برای استعفای روحانی از نشریه دانشگاه امام صادق(ع) آغاز شد اما رییس‌ دفتر رییس‌جمهور معتقد است این قضایا از مشهد آغاز شده است.

رییس‌دولتی که خانه‌‌نشین شد

در میان روسای جمهور پس از انقلاب اما خانه‌نشینی ۱۱ روزه محمود احمدی‌نژاد خود داستانی از داستان‌های عجیب و بدیع دوره ریاست او بر دولت است. در اردیبهشت سال ۹۰ بود که محمود احمدی‌نژاد در پی اختلافش با نظر مقام معظم رهبری بر سر پذیرش استعفای حیدر مصلحی، وزیر وقت اطلاعات هر چند به صورت رسمی استعفا نداد اما به مدت ۱۱ روز تمامی فعالیت‌های خود را تعطیل کرده و خانه‌نشین شد‌؛ خانه‌نشینی‌ای که برخی چهره‌های اصولگرا از همان جا مرزبندی خود را با او آغاز کردند. با این همه اما در شش ماه پایانی دولت محمود احمدی‌نژاد یکی از مباحث محافل سیاسی کشور این پرسش کلیدی بود که آیا دولت احمدی‌نژاد به صورت طبیعی به پایان خواهد رسید؟ یا آن که طرح عدم کفایت سیاسی او در مجلس بررسی خواهد شد؟ در همان ایام عوض حیدرپور، نماینده وقت مجلس گفته‌ بود که عدم کفایت سیاسی احمدی‌نژاد برای مجلس محرز شده است. او البته افزوده بود، با این که مجلس درباره عدم کفایت سیاسی احمدی‌نژاد شکی ندارد اما باز هم تا انتخابات صبر می‌کند تا احمدی‌نژاد با آرامش و بدون تنش از پست ریاست‌جمهوری خداحافظی کند. هر چند محمود احمدی‌نژاد تابوهای زیادی را در مجلس شکست و حتی به‌ عنوان اولین رییس‌جمهور مورد سوال نمایندگان قرار گرفت و برای پاسخگویی به مجلس رفت اما طرح عدم کفایت سیاسی به‌ دلیل برخی مصلحت‌ها طرح نشد تا این تابو برای او شکسته نشود. با این همه یاران محمود احمدی‌نژاد در روزهای اخیر در اظهار نظرها و موضع‌گیری‌هایشان نشان داده‌اند که از ایده استعفای حسن روحانی آن چنان بدشان نمی‌آید؛ هر چند تمرکزشان روی برادران لاریجانی بوده است. تا اینجای کار، مخالفان دولت سه هیچ از دولت عقب مانده‌اند. علاوه بر شکست‌شان در انتخابات ریاست‌جمهوری و شورای شهر حالا در پروژه ایجاد تجمع علیه دولت برای وادار کردن حسن روحانی به استعفا هم شکست خورده‌اند. شکستی که شاید در شلوغی‌های اعتراضات روزهای اخیر گم شده باشد اما هم حسن روحانی و هم مخالفانش خوب می‌دانند که در چه وضعیتی به سر می‌برند.»