امید

آيا با نمايندگاني که وام‌دار اين و آن شده‌اند،‌ مي‌توان به جنگ استبداد و استعمار رفت؟ نتيجه اين مي‌شود که وقتي رئيس‌جمهور دولت دهم به مجلس مي‌رود و با بدترين ادبيات به نمايندگان اهانت مي‌کند، آنها در مقابل او سکوت مي‌کنند و در عمل، خودکامگي و استبداد را تقويت مي‌نمايند!
تاسف بالاتر اينست که اين قبيل نمايندگان به جاي آنکه به وظايف نمايندگي خود عمل کنند و در برابر زورگوئي‌ها و قلدري‌ها بايستند، به جان دولتي مي‌افتند که براي احقاق حقوق ملت و خارج کردن آن از چنگ قدرت‌هاي شيطاني تلاش مي‌کند. آنها از يکطرف مدعي ولايتمداري هستند و از طرف ديگر به توصيه‌هاي موکد ولي فقيه زمان خود که بارها با صراحت گفته‌اند همه بايد به اين دولت کمک کنند، پشت پا مي‌زنند و تا مي‌توانند براي عدم توفيق آن کارشکني مي‌کنند. اين سخن، نبايد به معناي مخالفت با نقد تلقي شود. ما بهيچوجه با انتقاد از دولت، شخص رئيس‌جمهور و اعضاي کابينه مخالف نيستيم و حتي آن را ضروري مي‌دانيم، ولي ميان انتقاد و انتقام تفاوت زيادي وجود دارد و معتقديم اولي داروست و دومي سم مهلک.
در شرايط کنوني، نقش قوه قضائيه که با صدور حکم محکوميت قطعي محمدرضا رحيمي معاون اول احمدي نژاد، به بسياري از شايعات خاتمه داد و مردم را به عدالت‌گستري دستگاه قضائي اميدوار کرد، بسيار مهم است. قوه قضائيه مي‌تواند با کشف اسامي 170 نفر مورد اشاره محمدرضا رحيمي و اعلام آن‌ها، از اين راز سربسته رمزگشائي کند و به شوراي نگهبان در برخورد با متخلفين در انتخابات آينده کمک نمايد.