امید

به گزارش امید،در این یادداشت می خوانیم:

آقاي رييس‌جمهور منتخب، دكتر روحاني، به اين سخن لطفا توجه كنيد:

«در روند اجتماعي شدن زندگي انسان، شايد هيچ عاملي به اندازه رسانه هر روز بيش از پيش اهميت و تاثيرش نافذتر نشده باشد. تصور ناقص اين است كه فرض كنيم رسانه يك تريبون است، اما دوران مونولوگ رسانه‌يي ديگر سپري شده است، در رسانه بايد با مخاطب رابطه دوسويه برقرار شود. » اين سخن براي شما و ما آشناست، بله سخنان بسيار مهم جنابعالي در همايش افق رسانه‌ها كه ظهر شنبه هشتم تيرماه در صدا و سيما ايراد شد، است؛ سخناني كه به ناظران رسانه‌يي اين امكان را داد تا پس از آن نطق، دولت شما را با چنين معيارهايي ارزيابي كنند. صريح و بي‌مجامله بايد گفت جناب دكتر حسن روحاني «شيخ اميد»؛ در آن سخنراني باصلابت ظاهر شديد و به جاي تكرار تعارفات و كليشه‌ها از اين گفتيد كه رسانه فقط يك تريبون نيست، روي سخنم در اين يادداشت تحليل آن سخنان نيست، ارزيابي رويداد ديروز است؛ رويدادي كه شما به خوبي آن را حس كرديد. ماجرايي كه بي‌ترديد در آغاز دولت تدبير و اميد نتيجه يك بي‌تدبيري بود. ديروز شما براي حضور در نشست مديران مسوول و مديران نشريات و برگزيدگان اصحاب رسانه كه در محل استقرارتان گردهم آمده بودند، از ابتدا تصميمي نداشتيد و نيامديد، يا به قول همكاران‌تان وقت نداشتيد هرچند بعد از گلايه دلسوزانه «سيدمحمود دعايي» مديرمسوول محترم روزنامه اطلاعات و خروج بسياري از اصحاب رسانه دقايقي در محل نشست حاضر شديد؛ با عذرخواهي و وعده نشستي ديگر، ديگران را بدرقه كرديد اما نشستي كه مي‌توانست براي اهل مطبوعات «اميد» به دولت «تدبير و اميد» را دوچندان كند. با «ترديد در اميد» مواجه كرد و آنان ماندند به «اميد» نشستي كه وعده داديد. انتظار اين بود كه شما در نشست ديروز از همان ابتداي نشست حاضر مي‌شديد و به جاي «مونولوگ»، «ديالوگ» برقرار مي‌شد، شك نداريم كه افكار مدرن و تحول‌خواه شما با اتفاق ديروز همخواني ندارد، همچنان كه بلافاصله در پايان نشست وقتي شنيديد اصحاب مطبوعات گلايه دارند آمديد و اين جاي سپاس و تقدير دارد اما ديروز شنيديد كه «محمود دعايي» چه گفت، او گفت «ما در رسانه‌هايمان ده‌ها ستون داريم كه مي‌توانيم با شما سخن بگوييم، اما دل‌مان مي‌خواست با شما از نزديك سخن مي‌گفتيم.» اينچنين ايشان بر سخن شما صحه مي‌گذارد كه دوران تك‌گويي رسانه‌يي تمام شده و بايد رابطه دوسويه باشد.شما هم تاكيد داريد كه در دولت آينده بناي بر اين است كه ارتباط دولت و رسانه‌ها ارتباطي دوسويه باشد يعني رسانه‌ها براي پيشبرد اهداف مدنظر مردم، نظام و دولت به دولت كمك كنند و از طرفي ديدگاه‌ها و انتظارات مردم را به دولت منعكس كنند.

پس حتما شما هم تاييد مي‌كنيد كه شكي نيست كه اجراي اين سياست رسانه‌يي دولت يازدهم به مديران و افرادي نياز دارد كه همراه سياست ديالوگ رسانه‌يي باشند نه مانع آن. اساتيد برجسته‌يي در حوزه رسانه سال‌هاست در كنار شما هستند كه مي‌توانند اين سياست را اجرايي كنند.

بگذاريد كمي از روزگار مطبوعات هم بگوييم. شكي نيست كه مطبوعات با وجود همه مرارت‌ها و تلخي‌ها همواره تلاش كردند كه آرمان‌ها و ايده‌آل‌هاي اهل قلم را به واقعيت‌هاي جامعه ايراني پيوند بزنند، زبان و قلم روزنامه‌نگاران در بهار 92 يك چيز را بيان مي‌كند و آن اينكه مطبوعات ركني از هويت جامعه‌يي شدند كه ويژگي اصلي آن «تغييرطلبي» است. در همين مدت كوتاه صداي رساي تحول و نوخواهي و اعتدال از صفحات رسانه‌هاي مكتوب شنيده مي‌شود، مردم اراده اصلاح‌طلبي و اعتدالگرايي خود را در ميدان مطبوعات دنبال مي‌كنند. امروز پس از سال‌ها آزمون و تجربه، هيچ كدام از اصحاب رسانه و قلم انتظار اعجاز ندارند، مشكلات و موانع مسير اطلاع‌رساني و خبر شناخته شده است. مساله مطبوعات در فصل جديد حيات‌شان اين است كه چگونه مي‌توان بين خواسته‌ها و مطالبات جامعه‌يي كه تغيير را در سطحي حداكثري طلب مي‌كند و شرايطي كه تغييرات گام به گام و به تدبيري حداقلي در اولويت است، پل ارتباط برقرار كرد. انتظار اصلي آن است كه وزن و اندازه تاثير نهاد مطبوعات بر قانون‌هاي قدرت سنجيده شود و از همه مهم‌تر ظرفيت شبكه قدرت و نگاه سياست‌ورزان به نقش اصحاب جرايد هويدا شود. به درستي ديروز گفتيد كه «نقد دلسوزانه رسانه‌ها مي‌تواند به نظام و دولت كمك كند.»

پس به نظر مي‌رسد «تدبير» براي آينده اين ارتباط حفظ و ارتقاي نقش و جايگاه رسانه‌ باشد. «اميد» كه شرايطي را فراهم آوريد كه اين توان «بالقوه» و اين ظرفيت «دوسويه» به شكلي هدايت شود كه برآيند آن به نفع جامعه و مردمان منتظر تغيير باشد. جامعه‌يي كه تشنه «مدنيت» و تثبيت «اخلاق»، گسترش «اعتدال» و افزايش «اعتماد» ميان دولت و مردم است.