امید

وقتی در سال‌های حدود 46 در اداره تئاتر بودم وارد گروهی تئاتری به نام «امروز» شدم که متعلق به آقای داود رشیدی عزیز بود  تا سال‌های نزدیک به 49 در همین گروه تئاتری در خدمت ایشان بودم و همکاری داشتم. چه در زمان تمرین و اجرا در تئاتر و چه زمانی که در سفرها یا معاشرت‌ها کنار ایشان بودم به واقع ایشان را هنرمندی صادق و توانا یافتم. داود رشیدی هم با خودش صادق بود، هم با هنرش صادق بود و هم با دوستان و همکارانش. هرگز ندیدم یا نشنیدم به کسی حسادت کند یا پشت سر کسی حرفی بزند. هیچوقت پیشرفت دیگران آزارش نمی‌داد بلکه همیشه از پیشرفت دوستان و همکاران خوشحال می‌شد. همه هدفش این بود که با هنرش زندگی کند و همیشه به تئاتر عشق می‌ورزید. ایشان برخلاف هم نسلان خودشان که دنیای تئاتر را فراموش کرده بودند و فقط عنوان تئاتری بودن را به یدک می‌کشیدند هرگز از دنیای تئاتر جدا نشد. تئاتر و این هنر، عشق حقیقی ایشان بود.

در وصف مرحوم رشیدی می‌توانم بگویم ایشان نه تنها یک هنرمند واقعی که یک انسان واقعی بود. من ایشان را اینطور شناختم و خوشحالم در سال‌های جوانی افتخار آشنایی و همکاری با این انسان دوست داشتنی را داشتم.

وقتی در گروه تئاتری او همکاری داشتم چندین بار به سفرهای کاری رفتیم و از آن سفرها جز خاطره خوش برایم باقی نمانده است. یکی از خصایص بارز ایشامرحوم این بود که هرگز سن و سال برایشان مطرح نبود. مهم نبود از ایشان ده سال بزرگتر باشید یا ده سال کوچکتر، با هر سن و سالی رفتار خوب و دوستانه داشت و براحتی ارتباط برقرار می‌کرد.

خاطره خوبی که از ایشان دارم مربوط می‌شود به همکاری‌مان در سال‌هایی که با هم تئاتر کار می‌کردیم. قرار بود تئاتر «آنتیگونه» را برای تلویزیون به صورت تله تئاتر فیلمبرداری کنیم. نمی‌دانم چه موضوعی پیش آمد که من و دوستان پشت صحنه ضبط این تئاتر خنده‌مان گرفت و صدایمان مزاحم کار فیلمبرداری می‌شد. چند بار فیلمبرداری به این علت قطع شد ولی ما نمی‌توانستیم جلوی خنده‌مان را بگیریم و هر بار ضبط قطع می‌شد. باور کنید آقای رشیدی نه تنها عصبانی نشدند که خم به ابرو نیاوردند و آنروز با خوش رویی ضبط را بخاطر ما تعطیل کردند. چنین اخلاقی در یک هنرمند بی نظیر است. من هرگز در دوره همکاری‌مان عصبانیت این هنرمند را ندیدم چراکه همیشه صبور و مهربان و آرام بود.