امید

می‌رسند   از کرانه‌های جنوب/ عاشقانی ز کاروان حضور
فاتحان گریوه‌های خطر /  شاهدان شکوه شط عبور

فوج در فوج ، خیل پروانه/  دست در دست و شانه بر شانه
دل به دریا زده غریبانه /  غرقه در آب و خاک و آتش و نور

بوی پیراهنی که می‌آید /  نور چشم است ، لیک می‌ترسم
چشم ِ در انتظارِ مادرها  / همچو یعقوب ، گردد از غم ، کور

مادرانی بزرگ ، چون دریا/  مادرانی به سوگواری شام
پدرانی چو رعد ، پر فریاد/ گرچه مانند آفتاب ، صبور

بعد از آن روزهای طوفانی /  بعد از آن سال‌های طولانی
لشکر سروهای ایرانی/  می‌رسد با شمیم شیون و شور

صد و هفتاد و پنج شیر دلیر/  صد و هفتاد و پنج میر و امیر
صد و هفتاد و پنج زخم شرف /  صد و هفتاد و پنج کوه غرور

صد و هفتاد و پنج گل دسته  /  دستها – مثل چشم‌ها- بسته...
چشم ایران به اشک بنشسته /  در غم یاس‌های زنده به گور...

 علی هدیه لو