امید

راه اول- جوجه‌ها را می‌بریم در خیابان. وقتی رسیدیم سر چهارراه از زاویه نگاه‌ها جنسیت را مشخص می‌کنیم، یعنی هرکدام از جوجه‌ها که استرس گرفت و سریع پُف انداخت به پرهاش، معلوم می‌شود که جزو جوجه‌‌مرغی‌هاست. 
راه دوم- به جوجه‌ها می‌گوییم دوست دارید در آینده چه‌کاره شوید. هر جوجه‌ای که گفت دوست دارد دکتر یا خلبان یا دکترخلبان بشود معلوم است خیلی مرد است. 
راه سوم- برای جوجه‌ها از داخل روزنامه قیمت خرید سربازی را می‌خوانیم. هر جوجه‌ای که وقعی ننهاد معلوم‌دار می‌کند که دختر است. هر جوجه‌ای که سریع حساب کرد ببیند باید ١٠میلیون بدهد یا ٥٠میلیون، معلوم‌دار می‌کند پسر است. 
راه چهارم- جوجه‌ها را می‌فرستیم در خیابان. سرکوچه هم چندتا خروس کارکشته می‌گذاریم. خروس‌ها به هر جوجه‌ای بیشتر از ٢٠ثانیه نگاه کردند، یا به جوجهه گفتند «قووووووقولی...  چه سری چه دمی عجب پایی... وایبر ‌داری عجیجم؟» مشخص می‌شود جوجه نامبرده جزو نوامیس پرندگان است. 
راه پنجم- به جوجه‌ها می‌گوییم بیایید بازی «یه مرغ دارم روزی دوتا تخم می‌کنه» را بازی کنیم. ممکن است همه جوجه‌ها، چه مرغ باشند، چه خروس بیایند و بازی کنند و کلی هم کیف کنند. اما احتمال دارد دوتا از آنها نه‌تنها در بازی شرکت نکنند بلکه بگویند در این بازی نگاه جنسیتی حاکم است و چرا فقط مرغ باید تخم بگذارد و آیا این نگاه برابر است و آیا خروس‌ها حاضرند تخم بگذارند اما صبح تا شب در لانه بمانند. و آیا خروس‌ها که باافتخار و بدون شرم یه مرغ دارم روزی دوتا تخم می‌کنه بازی می‌کنند، خجالت نمی‌کشند که خودشان تنها با صدتا مرغ در یک لانه زندگی می‌کنند و آیا اصولا پدیده چندمرغی برای خروس‌ها شرم‌آور نیست؟ این عزیزان مدافعان دوآتیشه برابری حقوق مرغ و خروس هستند که ما یک‌بار اسمشان را آوردیم و آنها شعار دادند عالمی نمی‌فهمد، عالمی ضدزن است و عالمی شوخی سرش نمی‌شود. پس این‌بار اسمشان را نمی‌آوریم و خلاص.