امید

به گزارش امیدنامه ،دکتر محمدرضا عارف در گفت‌وگو با ایلنا، درباره این‌که مجلس دوازدهم را چگونه ارزیابی می‌کنید و آیا این مجلس می‌تواند رافع مشکلات کشور باشد، گفت: پیش‌بینی به نظرم سخت‌تر از مجلس یازدهم بود، زیرا متاسفانه روند مجلس یازدهم به گونه‌ای پیش رفت که مشخص بود یک مجلس کارآمدی نخواهد بود و یا دغدغه اصلی‌اش مسائل و مشکلات کشور نخواهد بود.

در این فضا نمی‌شود کار سیاسی کرد
رئیس بنیاد امید ایرانیان خاطرنشان کرد: در انتخابات اخیر علیرغم حذف بعضی از نیروهایی که به نظر ما شرایط لازم و کافی را برای عضویت طبق قانون داشتند فضا به سمتی رفت که انگیزه حتی در تشکل‌های سیاسی یا بهتر بگوییم تشکل‌های سیاسی که فعلا درون حاکمیت و دولت نیستند، خیلی کم شد و خود این کم کم زمینه و زمزمه عدم مشارکت جدی مردم را فراهم آورد.

وی یادآور شد: البته باید از شورای نگهبان تشکر کنم که در مرحله آخر یک تعدادی از نخبگان را بازگرداند، اما این نخبگانی که بازگشتند فرصتی نداشتند، بعد هم تضمینی نبود در مورد این نخبه‌ای که شورای نگهبان تائید‌ش کرده فردا دوباره نگویند اشتباه شده و بازگردد. در این فضا نمی‌شود کار سیاسی کرد.

عارف با بیان این‌که کار سیاسی زمان، حوصله و برنامه می‌خواهد، عنوان کرد: اگر این اتفاقات حتی یک ماه قبل‌ از انتخابات رخ نمی‌داد من خوشبین بودم مجلس دوازدهم بهتر از مجلس یازدهم باشد به خصوص که نیروهای کارشناس و زبده و برجسته‌ای در شهرستان های مختلف کاندیدا شدند اما در مورد این که آیا شرایط و بستر لازم برای این‌ها فراهم شد یا نه من شک دارم. برای همین هم نگران هستیم مجلس دوازدهم کارآیی لازم را نداشته باشد.

حکومت کردن بر ۸۰ میلیون نفر با اداره خانه، دهکده و روستا فرق می‌کند
وی در پاسخ به این که با توجه به اینکه ۴ سال از مجلس دور بوده نقطه ضعف‌های اداره کشور را چه می‌داند، بیان کرد: بخشی از مشکل اصلی اداره کشور در مجلس است، در حقیقت بحث کلی که من هم در بیانیه‌های اخیر گفتم، حکمرانی است، ما بحث جدی حکمرانی را داریم که باید بپذیریم حکومت کردن بر بالای ۸۰ میلیون نفر با امکانات و توانایی که هست با اداره خانه، دهکده و روستا فرق می‌کند و سازوکاری لازم دارد، این سازوکار هم بخشی درونی و بخشی بیرونی است.

احساس می‌کنند وظیفه شخصی حکومت بردن تک تک مردم به بهشت است
عارف افزود: متاسفانه ما به دلایلی که بیشتر جنبه شعاری دارد و در چند سال اخیر هم این حالت شعاری بیشتر شده است خودمان را قیم عالم می‌دانیم، بعد هم که از عالم به داخل کشور می‌آییم خود را همه کاره مردم می‌دانیم؛ احساس می‌کنند وظیفه شخصی حکومت بردن تک تک مردم به بهشت و حل مشکلات شان است در نتیجه نه تنها آن مسیر مخدوش می‌شود که در حل مشکلات اولیه هم گرفتاری پیدا می‌کنیم، احساس می‌کنم فضای کشور به سمتی است این مسئله قابل جمع کردن باشد.