امید

اما در راس اين ناكامي‌ها يكي عملكرد آقاي احمدي‌نژاد بود كه عملكرد نامطلوبي در صحنه سياسي و اقتصادي كشور بود. به هر حال چه بپذيريم و چه نپذيريم اين عملكردها به اصولگرايان نسبت داده شد. يعني افكار عمومي چنين قضاوتي داشته است. بنابراين ناكامي‌هايي كه در دولت احمدي‌نژاد شكل گرفت، بخش اعظم آن به اصولگرايان نسبت داده شد.

مرحله دوم ناكامي وقتي شكل گرفت كه در انتخابات دوره پيش مجلس شوراي اسلامي كانديداهاي اصولگرايان در حالي پيروز انتخابات شدند كه با نمايش تابلوي غيراصولگرايي، وارد صحنه رقابت در انتخابات شدند.

اما اين ناكامي‌ها در دو عرصه قابل بررسي است. درعرصه نخست، اصولگرايان با توجه به احزاب مختلف و سازمان‌هاي مختلفي كه داشت حتي با ريش‌سفيدي اصولگرايان اما باعث نشد كه اين جبهه در انتخابات رياست‌جمهوري محدود به يك كانديدا شوند. دوم اينكه اصولگرايان نتوانستند با تابلوي اصولگرايي در صحنه انتخابات حاضر شوند. اين دو مورد سبب شد كه اصولگريان در صحنه سياسي ناكامي‌هاي زيادي داشته باشند. با توجه به اين موارد ما بايد به انتخابات مجلس نگاه كنيم. واقعيت اين است كه براي اين طيف ورود به صحنه رقابت انتخاباتي سخت خواهد بود چون اولا: بخشي از اين طيف و پيشقراولان اصولگرا چهرهاي راديكال را نشان مي‌دهند. دوم به بزرگان جبهه اصولگرا و تاثيرگذار كمتر توجه شد. به هر حال واقعيت اين است كه اين موارد قدرت اين جبهه را خودبه‌خود كم كرده است.

اما در عين حال اصولگرايان يكي دو امتياز و انگيزه بالاي شركت در انتخابات دارند. كه البته اگر از آنها بهره‌برداري كنند مي‌توانند در انتخابات مجلس آينده موفق باشند. يكي از اين امتيازات مساله «احساس در اقليت نبودن» است. همين كه اصولگرايان فكر كنند از قوه مجريه كنار گذاشته شده و قوه مقننه را نيز از دست خواهند داد همين احساس سبب مي‌شود كه براي انسجام و وحدت انگيزه داشته باشند. دوم اينكه اگر دولت يازدهم اشتباهاتي در آينده داشته باشند اصولگرايان بدون اينكه به منافع ملي آسيب برسانند از آن بهره‌برداري كنند. در اين دو زمينه اين جبهه مي‌تواند موفق عمل كند. به هر حال اميد داريم كه اصولگراين بتوانند با يك بازسازي دروني و تشكيلاتي و با استفاده از فرصت‌ها همچنين افراد تاثيرگذار به سازماندهي خود بپردازند و در انتخابات موفق باشند البته رقابتي سالم به عنوان جناح بزرگ كشور از خود باقي بگذارند.