امید

امشب در بیمارستان دسترسی به اینترنت پیدا کردم. محبت دوستان را دیدم.شرمسار تک تک همه کسانی هستم که ابراز لطف کرده اند. روز سومی است که در بیمارستانم. تا روز دهم باید بمانم. عزرائیل از بردنم پشیمان شد گویا. سکته در راه بود. اثرات اولیه آن روی زبان و تکلمم دیده شد. دکتر مغز و اعصاب چنان سرعت عملی نشان داد که خوشبختانه دوران معالجه را میگذرانم. دعا کنید. از همه مهربانانی که ایمیل و پیام مجازی داده اند و از دوستان پرشماری که به دیدنم آمدند و از اعضای خانواده ام که مرتب کنارم هستند ممنوم. تخت بیمارستان را دوست ندارم.:(((((((