امید

به گزارش امید به نقل از شرق،مراسم یادبود «هدی صابر» ساده است. در اینجا چهره‌هایی آشنا چون «احسان شریعتی»، «سارا» و «سوسن شریعتی»، لطف‏‌الله میثمی، محمد ملکی، تعدادی از شاگردان هدی در حسینیه ارشاد، حبیب‌الله پیمان، حامد سحابی، نسرین ستوده، دلیرثانی، ستاری‌‏فر، مجتبی بدیعی، خانم قدیانی، نرگس محمدی و تعدادی از فعالان مدنی و اجتماعی، مینو مرتاضی، فخرالسادات محتشمی‌‏پور و خواهران و برادر هدی حضور دارند. اما در میان حاضران فریده جمشیدی، حنیف و شریف (همسر و فرزندان هدی صابر) دیده نمی‌شوند. عده‌ای از حال آنها می‌‏پرسند و مهندس میثمی خبر می‌دهد دیروز تلفنی با حنیف صحبت کرده: «حال هر سه آنها خوب هست و در دیار غربت به یاد دوستانند و البته در درس‌های خود موفق.» فیروزه صابر به میهمانان برادر خوشامد می‏‌گوید و شروع به صحبت می‌کند. او از خرداد 90 می‏‌گوید... . در نهایت خواهر دعوت به نقد برادر می‌کند؛ اگرچه خود به درستی مرام و مسلکش باور قلبی داشته باشد. شاید برای همین است که از یکی از شاگران هدی در کلاس درس قرآن اهواز دعوت به بازگویی خاطرات می‌شود. او می‌‏گوید «در سفری که به زاهدان داشتم به چشم دیدم که هدی در محلات فقیرنشین زاهدان، حیات، جنبش و شور زندگی به ارمغان برد؛ آموزش مهارت‌های زندگی توسط کسی که خود عضو فعال هستی بود و به هستی باور داشت. آموزش مهارت‏ زندگی و کار برای 900 نفر در سکونت‏‌گاه‌های غیررسمی نشان از باور هدی است که می‏‌گفت اگر دغدغه ایران را ‌داری بگو اثر انگشت تو کجاست؟ در زاهدان اثر انگشت هدی برجاست... صابر جمله‌‏ای از «صمد بهرنگی» نقل می‌کرد که من نمی‌خواهم مانند خورشید همه جا را روشن کنم، من می‌خواهم مانند کرم شبتابی، پیرامون خود را روشن کنم...» «کمال» از سلسله ‌نشست‏های «هشت فراز، هزار نیاز» و «باب بگشا»ی هدی می‏‌گوید؛ کلاس‌هایی که در آن معلم با درسگفتارهایی چون «گذری بر سیر تحول هویتی انجمن‌های اسلامی»، «جنبش دانشجویی» و ... سر کلاس می‌رفت؛ کلاس‌های بحث و زندگی‌ای که همیشه به دو مقوله «احساس مسوولیت نسبت به پیرامون» و «منش و سلوک و اخلاق سیاسی» تاکید داشت و هرگز بحث سیاسی، رفتار و منش سیاسی او از اخلاق جدا نبود.  مراسم ساعت 11 تمام می‌شود و اطراف سنگ قبر هدی با لاله‌ها رنگین شده.