منطقه شیمبار پوشیده از درختان بلوط، بادام کوهی، ارزن، بنه (پسته ی کوهی) و جاز است. به طور کلی پوشش گیاهی این منطقه را در سه گروه مجزا دسته بندی می‌کنند از جمله دربخش کوهستانی این دشت درختان بلوط ، در شط شیمبار درختان و درختچه های جاز که بسیار متراکم هستند و در بخشی از دشت، درختچه های معطر که تراکم زیاد آنها به نوبه ی خود بسیار جالب توجه است.

در مرکز دشت شیمبار تالاب وسیعی با وسعت 2 هزار هکتار قرار دارد. این تالاب در مسیر راه پرندگان مهاجری مانند حواصیل، چنگر و کشیم قرار دارد و از این بابت بسیار حائز اهمیت است. سطح تالاب پوشیده از درختان و درختچه های خاصی است که باعث ایجاد فضای دلپذیری شده است. آب تالاب از آب‌های سطحی کوه‌های اطراف مانند کوه‌های کینو، تار و للر تامین می‌شود. آب‌های سطحی بعد از تالاب مسیر خود را به سمت سد شهید عباسپور ادامه می‌دهند. این تالاب زیبا زیستگاه جانوران مختلفی است

در چند نقطه از منطقه از جمله تنگ سوسن و سرخاب ، تنگ سنان و تنگ سرد آسیاب‌های آبی دیده می‌شود که بسیار قدیمی هستند و تا حدود ۲۰ سال پیش نیز همچنان مورد استفاده قرار می‌گرفتند. اما معروفترین اثر تاریخی منطقه که به دوران ساسانی باز می‌گردد پلی است به نام پل نگین که در واقع خروجی تالاب شیمبار است. این پل وظیفه ماندگاری و کنترل آب تالاب را بر عهده دارد زیرا خروج آب تالاب را کنترل می‌کند. همچنین از سیلاب و آبگرفتگی زمین‌های اطراف در زمان باران‌های لحظه‌ای و سیل آسا جلوگیری می‌کند .

مردمان شیمبار لر و لک و از طوایف بختیاری هستند. آنان سالیان سال در این منطقه مشغول کشاورزی و دامداری بوده‌اند.  نقش برجسته‌های «تنگ بتا» و «تنگ سنان» نشان از تمدن این منطقه است. این سنگ نگاره‌ها اشکانیان، آسیاب‌های قدیمی ساسانی، گورستان‌های قدیمی بختیاری با مجسمه‌های شیر سنگی معروف بختیاری برای جذب گردشگران به این منطقه کافی‌ست.

بهترین راه دسترسی به این منطقه مسیر تازه تاسیسی شهرکرد به مسجد سلیمان است. این مسیر از میان دشت شیمبار می‌گذرد اما برای رسیدن به روستاهای این منطقه مسیرها شنی و خاکی است که البته می‌توانید مسیر را پیاده نیز طی کنید. برای دیدن حیوانات دشت شیمبار می توانید مسیر اندیکا به بازفت را که از وسط منطقه عبور می کند طی کنید.