امید

در سال‌های نخست انقلاب، شورای محترم نگهبان بر این عقیده بود که استقراض خارجی در بودجه، جایز نیست. در همان سال‌ها وقتی بحث‌ها در این باره بالا گرفت، با ارجاع حضرت امام به مجمع تشخیص مصلحت نظام، مسأله حل شد.
این مثال و مثال‌های مشابه بسیار دیگر، نشان می‌دهد شاید در ابتدای امر، مسأله‌ای از سوی برخی این طور به نظر بیاید که، بالذات با شرع و دین مغایرت دارد. اما این چهره‌ها باید این واقعیت را در نظر بگیرند که نه تنها در شرع مقدس، فقه و شریعت راه بن‌بست وجود ندارد، بلکه حضرت امام و بعد مقام معظم رهبری با ارجاع مسائل بحث برانگیز به مجمع تشخیص مصلحت نظام، راه را برای حل مشکلات و بحران‌هایی از این دست باز گذاشتند.
از زاویه‌ای دیگر، نفس وجود مجمع تشخیص مصلحت نظام به این معنی است که صرف اینکه مسأله‌ای از سوی برخی مغایر با شرع و فقه تشخیص داده شد، به معنای تعطیل آن مسأله نیست. بلکه باید در نظر گرفت که آیا آن موضوع، به مصلحت نظام اسلامی هست یا نیست. به عبارت دیگر، قائلان به چنین رویکردی باید به خاطر داشته باشند که مسائلی از این دست، در اختیار مجمع تشخیص و سران سه قوه است که آنان نیز قطعاً بدون استمزاج و استفسار از مقام معظم رهبری کاری را پیش نمی‌برند.
از سوی دیگر، علما و شخصیت‌های عمده کشور باید همت خود را صرف این مسأله کنند که مصالح و مقتضیات ملی کشور، به منازعه و نقاط اختلاف برانگیز تبدیل نشود. کسی نافی اتخاذ و ابراز دیدگاه مستقل از سوی شخصیت‌های برجسته کشور نیست. اما این شخصیت‌ها هم باید توجه داشته باشند که در پرداختن به مسائل، به گونه‌ای اظهار نظر نشود که گویی یک دوقطبی از دوستان و دشمنان مردم در کشور جمع شده‌اند و برای منافع خود با همدیگر رقابت می‌کنند.
امروز همه کسانی که از سوی شورای نگهبان تأیید شده و به مجلس راه یافته‌اند، دوستان کشور هستند. همچنان که منتقدان رویکرد و عملکرد نمایندگان در بحث‌های مختلف هم دوستان کشور و انقلاب هستند. از این رو، نه وقتی 140 نماینده مسأله‌ای را تأیید کرده‌اند، می‌توان گفت که 140 نفوذی در مجلس داریم، نه طرفداران نمایندگان می‌توانند منتقدان آنان را به نفوذ یا خیانت متهم کنند. اساس شکل‌گیری مجلس مشورت و بحث و بررسی است تا در نهایت نمایندگان به تشخیص خود به یک رأی برسند.
در چنین شرایطی، دوشقه کردن مردم حول موضوعات اختلاف برانگیز و رو به روی هم قرار دادن آنان، با هیچ اصلی سازگار نیست.
ما نیز در جمهوری اسلامی مانند همه کشورها و عقلای جهان، مصالح نظام را در چارچوب‌های مشخص خود پیش خواهیم گرفت. مهم این است که در این میان، مسائل به زنده باد و مرده باد تبدیل نشود و با برجسته‌سازی بیش از حد موافقت‌ها و مخالفت‌ها، به وحدت و انسجام ملی کشور آسیبی نرسد.
از این قرار، این طور نیست که با تصویب اف‌ای‌تی‌اف گفته شود که اسلام و قرآن از دست رفته است. زیرا کشور ولی فقیه روشن ضمیر و بیداری دارد که اگر خلافی صورت بگیرد تذکر می‌دهند. اما وقتی ایشان می‌خواهند کارها روال خود را طی کند، بر همه فرض است که  از این رویکرد تبعیت کنند، نه اینکه مسائل تخصصی کشور را کوچه و بازاری کنند، زنده باد و مرده باد راه بیندازند و بعد مصلحت کشور را سر کوچه و بازار مطرح کنند. چنین رویکردی، نهایت باعث اضطراب مردمی می‌شود که باید به مسئولان خود اعتماد داشته باشند. اما با سست کردن این اعتماد، بر اضطراب آنان افزوده می‌شود.