امید

اکنون حفاظت و پاسداری از این دستاورد مهم است که اتفاقاً مجموعه این عوامل در پایداری و استمرار و دوام آن نقش دارند تا به قول حافظ حکایت «خوش درخشید، ولی دولت مستعجل بود»، نباشد. اگر فارغ از اسم‌ها و رسم‌ها نگاهی واقع گرایانه به رویداد دیروز (پنجشنبه) داشته باشیم به واقع در این نظر متفق‌القول می‌شویم که بازی برد- بردی برای همه را شاهد و ناظر بودیم؛ از یک سو، گذشته از برد جانانه‌ای که تیم‌ ملی فوتبال ایران داشت و استادیوم آزادی را در مقدم زنان و دختران گلباران کرد، برای اولین بار زنان و دختران ایرانی غیرگزینشی و با خرید بلیت توانستند وارد ورزشگاه شده و ثمره سال‌ها مطالبه و هزینه‌های مترتب بر آن و پافشاری بر تحقق آن را به چنگ آورده و بر احساس تبعیضی که سالها در وجودشان خانه کرده بود غلبه کنند و با متانت و صبوری و هوشمندی هر بهانه‌ای را از دست بدخواهان و بهانه جویان بربایند و از سوی دیگر، این برد را باید به حساب جامعه ایران نوشت که زین پس با فراهم شدن چنین فرصت‌هایی نیمی از آن جامعه با نشاط و شادابی ناشی از تخلیه هیجانات خود، در تقویت نشاط اجتماعی مشارکت عملی داشته و روز به روز از انواع اختلالات روحی و روانی و آسیب‌های اجتماعی فاصله خواهد گرفت و چه تقارن مبارکی داشت این بازی با اولین روز هفته سلامت روان که در ایران امسال با شعار«ارتقای سلامت روان؛ نشاط اجتماعی» گرامی داشته می‌شود.
همچنین این بازی را باید بردی دانست برای دولت و نظام که به جای پاک کردن صورت مسأله، بالاخره با اتخاذ تدابیر و تعبیه سازوکارهای لازم این مطالبه را توانستند بخوبی مدیریت کرده و اجازه ندادند عده‌ای که مهارتشان در تبدیل موضوعات به غایت ساده و ابتدایی به معضلی پیچیده و لاینحل است، بیش از این برای نظام هزینه تراشی کنند و نشان دادند که برای حساسیت و نگرانی بخشی دیگر از جامعه اهمیت قائل هستند و این توان را دارند که بین ضرورت‌های اجتماعی و ارزش‌ها جمع ایجاد کنند.
ضمن آنکه برای فیفا هم می‌توان این حضور را یک برد محسوب کرد که با پیگیری و جدیتی که به خرج داد در سرعت بخشی به تحقق این مطالبه کمک شایانی کرد و برای تیم ملی کامبوج که علیرغم باخت سنگین، نامش در تاریخ ورود زنان ایران به ورزشگاه‌ها هماره در یادها خواهد ماند.
این پیروزی شیرین اگر چه به نام‌کسی نیست، اما به کام‌ همه است.
تا باد چنین بادا..