امید

خردادماه بود که محمود احمدی‌نژاد – که همچنان بر کرسی ریاست جمهوری تکیه داشت - با این سؤال خبرنگار روزنامه فرانکفورتر آلمان مواجه شد: «برنامه شما برای انتخابات سال آینده و دوران پس از ریاست جمهوری خود چیست؟»

او در پاسخ گفته بود: «تنها برنامه‌ای که دارم این است که به دانشگاه بازگشته و به کار علمی خود ادامه دهم. مردم ایران بنده را به مدت هشت سال به عنوان رئیس‌جمهور انتخاب کردند و پس از پایان این دوران هیچ طرح سیاسی خاصی ندارم.»

احمدی‌نژاد همچنین تأکید کرد که: «بنده سیاستمدار هستم ولی نه با آن تفسیری که در غرب وجود دارد، چنانکه پیش از این دوران نیز فعالیت سیاسی داشته‌ام. اما اینکه بخواهم پس از پایان دوران ریاست جمهوری حزب و گروهی تأسیس کنم، این‌طور نخواهد بود.»

این اظهارات با واکنش‌های مختلفی مواجه شد؛ برخی باورشان این بود که احمدی‌نژاد آنقدر از دوران ریاست جمهوری خستگی به تن دارد که یکسره راهی دانشگاه شده و به تدریس مشغول شود. اما برخی دیگر، با تکیه بر روحیه‌ای که او از خود بروز داده، تأکید می‌کردند که احمدی‌نژاد محال است آرام بنشیند و مسلما به دنبال راهی برای تداوم حیات سیاسی خود خواهد بود. 

از روزی که احمدی‌نژاد صندلی ریاست جمهوری را ترک کرد، اخبار متفاوتی از روند فعالیت‌هایش منتشر شد و گمانه‌ها متعدد بود.

زمانی اخبار تأسیس دانشگاهی به نام "دانشگاه ایرانیان" بر سر زبان‌ها افتاد؛ دانشگاهی که بیشتر به دفتر سیاسی یک حزب تشبیه می‌شد تا یک مجموعه علمی آموزشی؛ و از زمان طراحی تا اجرا، با حرف و حدیث‌های بسیاری همراه بوده است.

در این ایام، همگان بر این تصور بودند که او مشغول کار دانشگاهی و سر و سامان دادن به دانشگاه تازه تأسیس‌اش است و گاهی هم اگر در میان صحبت‌های مسئولان جدید از او یادی شود، اظهارنظرکی می‌کند؛ آن هم نه از جنس اظهارات دوران هشت ساله، بلکه بیشتر سعی دارد ژستی آرام و سرعقل آمده به خود بگیرد، آداب را رعایت کرده و شخصیت و منش یک رئیس جمهور سابق را داشته باشد.

روزهای گذشته، دوباره احمدی‌نژاد بر سر خط اخبار نشست و جلسه‌ای که با وزرایش تشکیل داد، او را تیتر یک کرد.

گفته شد احمدی‌نژاد و یارانش، برای انتخابات مجلس دهم خیز برداشته‌اند و جلسه‌ای حول محور مجلس آینده تشکیل شده است؛ اما این گمانه‌زنی با اظهارات برخی از یاران احمدی‌نژاد تکذیب شد. آنجا که بهمن شریف‌زاده به قانون گفت: رئيس‌جمهور سابق كشورمان "فعلا" هيچ برنامه‌اي براي ورود به انتخابات مجلس دهم ندارد.

البته با نگاهی به عملکرد دولت احمدی‌نژاد در تکذیبیات، می‌توان میزان راستی این تکذیبیه جدید دولت سابق را سنجید؛ اما نکته مهم در تکذیبیه این باره، وجود واژه "فعلا" است که احتمال بعدا را تقویت می‌کند.

احمدی‌نژاد بدون شک آرام نخواهد نشست. او که با هدف مدیریت جهانی! برای ریاست جمهوری قدم برداشته بود و از دولت بهار سخن می‌گفت، احمدی‌نژادی که حتی در پایان دوران ریاست جمهوری‌اش، تأکید داشت که "کار ما تازه آغاز شده است"، بی‌تردید به دانشگاهی بودن اکتفا نمی‌کند.

اینکه این خیزبرداشتن‌ها با چه اقبالی مواجه شود، جای سؤال است و باید منتظر ماند؛ اما شواهد و قرائن، بخت چندانی را برای او و یارانش نشان نمی‌دهد.

احمدی‌نژاد در سال 84 با رأی دوره دومی رئیس جمهور شد و در سال 88 نیز، در نبود یک رقیب تمام‌عیار و آن هم طبق عادت مألوف دو دوره‌ای بودن رؤسای جمهور، به پیروزی رسید.

او که با عملکردش، مزه تلخ مصائب اقتصادی را به ملت ایران چشاند، در ایام پایانی عمر دولتش، مورد انتقادات جدی از سوی مردم بود. در انتخابات ریاست جمهوری دهم نیز هرچند هیچ گزینه‌ای از سوی او نمی‌توانست با اقبال مردمی مواجه شود ولی ردصلاحیت‌ها به دادش رسید و او و گفتمانش را از مواجهه با یک شکست جدی نجات داد.

احمدی‌نژاد همواره ناپلئونی نمره قبولی گرفته است. او مشکلات بسیاری را برای معیشت و زندگی مردم ایران ایجاده کرده، ضمن آنکه در میان یاران او نیز، اختلافات بسیاری بر سر مسائل مختلف وجود دارد. او یاری را برای گرمابه و گلستانش برگزیده که برای دیگر دوستانش دلچسب نیست.

اینکه آیا احمدی‌نژاد می‌تواند گام‌های استواری را در مسیر فعالیت‌های پررنگ سیاسی در آینده بردارد، به عوامل متعددی بستگی دارد که هنوز در پرده‌ای از ابهام قرار دارد. آیا او می‌تواند با یک انعطاف تاکتیکی در مقابل مطالبات یارانش، جانی به حلقه اطرافیانش بدمد؟

احمدی‌نژاد و یاران مسئله‌دارش، در صورت جدی‌تر کردن فعالیت‌هایشان، با چه واکنشی از سوی نهادهای نظارتی و مسئول مواجه خواهند شد؟

او چه پاسخی برای مردم و دستگاه قضایی در قبال پرونده‌های مربوط به تخلفات دولتش خواهد داشت و آیا توان اقناع ذهنی مردم را داراست؟

و در پایان، آیا ممکن است شرایط به گونه‌ای شود که مردم حاضر باشند به دوران احمدی‌نژاد و حاکمیت گفتمان افراطی او بر کشور بازگردند و به یاران او اعتماد کنند؟