امید

به گزارش امید به نقل از پیام نو، اواخر دهه ۴۰ و اوایل دهه ۵۰ نگارنده به اتفاق تعداد دیگری از دوستان هم‌سن و سال و همگی مقلد حضرت امام(ره) تصمیم گرفته بودیم در زادگاهمان، دماوند که در آن ساکن و یا در تردد پی‌در پی بودیم، جلسه هفتگی دایر کنیم … به اتفاق دوستان، از جمله مرتضی الویری و … تصمیم گرفتیم از یک روحانی آگاه و مورد اعتماد برای سخنرانی و پاسخ به پرسش‌ها دعوت کنیم. بعد از بررسی و پی‌گیری از این و آن، باخبر شدیم که یکی از آقایان روحانی(محمدجواد باهنر) برای جمعی از دانشجویان برنامه درسی دارد و آنان را با معارف اسلامی و مسائل سیاسی روز آشنا می‌کند…
آن شب، برای آشنایی با روحانی یاد شده و دعوت از وی در جلسه درس ایشان شرکت کرده بودیم. بعد از پایان درس نیاز مبرم به حضور روحانی صاحبنظر و درد آشنایی مانند ایشان را با وی در میان گذاشتیم… از برپایی جلسه ابراز خشنودی کرد و ضمن تشویق و ترغیب‌ ما توضیح داد که مشغله فراوانی دارد و پوزش خواست که حضورش در جلسه ما حتی برای چند نوبت نیز امکان‌پذیر نیست…گفتیم آقای باهنر! اگر فردای قیامت، خدا از ما بازخواست کند که چرا، هجوم بی‌امان به عقاید را دیدید و ساکت نشستید و چاره‌جویی نکردید؟ در پاسخ خواهیم گفت؛ به سراغ روحانی بیداردل و صاحبنظری به نام آقای باهنر رفتیم ولی ایشان جواب‌رد دادند و نپذیرفتند!… اشک در چشمان مهربانش حلقه زد به فرش خیره شد و بعد از چند لحظه، سر برداشت و آهسته و آرام گفت می‌آیم.
ایشان یک سال و چند ماه، تمام روزهای جمعه خود را که به طور معمول صرف استراحت و رسیدگی به امور خانه و خانواده می‌شود، به جلسات ما اختصاص داد… بعد از شهید باهنر، حضرت آیت‌الله امامی‌کاشانی نیز – با همان احساس مسئولیت- یکسال و چند ماه از جمعه‌های خود را بی‌وقفه و بدون فاصله به جلسه یاد شده اختصاص دادند و سپس نزدیک به ۲ سال شهید شرافت زحمت حضور پی در پی جمعه‌ها را به دوش کشیدند و… بزرگانی چون آیت‌الله هاشمی‌رفسنجانی، شهید هاشمی‌نژاد و… نیز، هر از چندگاه، بی‌کمترین منت تن به زحمت دادند.