امید

 خرداد 92 که رسید هشت‌سال از آن روزها می‌گذشت، هشت‌سالی که بعضی روزهایش گویا سال‌ها طول کشید تا گذشت، ثبت‌نام‌ها و ردصلاحیت‌ها و یارکشی‌ها و وعده ائتلاف‌ها و مناظره‌های گروهی و سخنرانی‌های استانی و تبلیغات و میتینگ‌های چند شب مانده به انتخابات هم برگزار شد، هرچه زمان گذشت دوقطبی انتخابات هم کامل و کامل‌تر شد، در دوسوی کارزار خبری اما از ائتلاف کاندیداها نبود؛ کاندیداهایی که به طرفدارانشان وعده داده بودند به نفع همگروه‌هایی که بر سرشان اجماع شود کنار می‌روند؛ وعده‌ای که لازم نبود انتخابات تمام شود و کاندیدای پیروز برای عمل به آن کاری کند. این وعده انتخاباتی قبل از انتخابات بود که کاندیداهای اصولگرا به آن عمل نکردند و محمدرضا عارف در اردوگاه اصلاح‌طلبان آن را عملی کرد. عارف به خاطر آینده‌ای که برایش مهم‌تر از منفعت شخصی بود انصراف داد؛ انصرافی که باید آن را در جامعه‌ای ارزیابی کرد که همین چند ماه پیش حداقل چند 10میلیون نفر از جمعیت آن حاضر به صرف‌نظر از دریافت ماهانه 45هزارتومانی در برابر کمک به دولت در پیشبرد اهداف و برنامه‌هایش نشدند!
انصراف عارف در نخستین ساعات آغاز روز بیست‌ویکم خرداد 92 ضمن آنکه خاطره ناخوشایند واگرایی اصلاح‌طلبان در سال 84 را تا حدودی تلطیف کرد نشان داد همچنان جمع‌بندی‌های اصلاح‌طلبانه که با نگارش صریح سیدمحمد خاتمی تایید و نهایی می‌شوند محور و موتور محرکه اتفاقات امیدوار‌کننده خواهد بود. جمع‌بندی‌های اصلاح‌طلبانه‌ای که موج مطالبات منطقی و تلاش جانانه جوانان اصلاح‌طلب آن را در میان بزرگ‌ترهایشان فراگیر و تثبیت کرد. تجربه ائتلاف انتخابات 92 پیش‌روی ماست، می‌توانیم در مقاطع مختلف با گذشتن از منافع شخصی و حزبی آن را تکرار کنیم.

منبع: شرق