امید

به گزارش امید مهرداد خدیر در «عصر ایران» نوشت: قرار نبود و نیست جشن تولدی برگزار شود زیرا که هم ایام محرم است و هم رئیس‌جمهوری ایران پُرمشغله‌تر از آن است که فرصت خاموش کردن شمع و بُریدن کیک تولد را داشته باشد و هم رابطه مردم با او کمتر عاطفی و احساسی و بیشتر خِردگرایانه است.

ضمن اینکه روحانیون و خانواده‌های مذهبی چندان به این سنت عادت ندارند و پاره‌ای شخصیت‌ها که به مراسمی از این دست دعوت می‌شوند نیز معمولا ابراز علاقه نمی‌کنند و تنها گاه به دلایل خاص سیاسی و اجتماعی می‌پذیرند.

گابریل گارسیا مارکز در جست‌وجوی راز طول عمر پدرش و دیگر اهالی روستای زادگاه خود به این نکته رسیده بود که آنان نمی‌دانند چند سال دارند و نوشت: یادآوری روز تولد از سنی به بعد بیش از آنکه افراد را شادمان کند نگرانشان می‌سازد. گاندی هم می‌گفت سال نو که از راه می‌رسد نمی‌دانم بر سال‌های عمر من افزوده شده یا از آن کم شده است!

جدای اینها هم فرهنگ گرامیداشت روز تولد افراد - اعم از مشهور یا بستگان و دوستان - البته شرقی نیست اما از آن دست سنن غیر بومی است که نمی‌توان آن را با انگ‌های مرسوم نفی کرد. چرا که مصداق این سخن شاعر هم می‌تواند باشد که «چو بر خاکم بخواهی بوسه دادن- رُخم را بوسه دِه که‌اکنون همانیم».

چرا یادها را در فراق و ممات و نه در فراغ و حیات گرامی داریم در حالی که می‌توان هر سال به بهانه زادروز گفت و نوشت و آیینی برپا داشت قبل از آنکه دیر شده باشد؟

66 سال البته سن بالایی نیست و غرض از این اشاره هم نه از بیم حسرت فردا که حکایتی دیگر است.

رسم است که در روز تولد، هدیه می‌دهند. مردم ایران اما هدیه خود را پیش‌تر و در 24 خرداد 1392 و در قالب «اعتماد»ی که ابراز کرده‌اند، داده‌اند. هدیه‌ای که شاید برای او به سنگینی یک بار باشد؛ بار مسئولیت و وفای به عهد و پیمانی که با مردم بسته و سوگندی که ادا کرده است.

هدیه مجلسیان هم شاید رای اعتماد به وزیر جدید پیشنهادی علوم باشد تا کرسی وزارت علوم بیش از این در کابینه خالی نماند؛ شاید هم به صورت وارونه با رایی که باز دریغ خواهند کرد.

این تولد اما یک ویژگی متفاوت هم دارد. انتظار هدیه متقابل از رئیس‌جمهوری تا او هم 12 روز دیگر هدیه دهد. 12 روز دیگر سوم آذر است؛ روز توافق هسته‌ای. آیا رئیس‌جمهوری ایران نیز هدیه‌ای دارد که در روزی که 66 سال و 12 روز خواهد داشت به مردم ایران ارائه دهد؟ خدا کند داشته باشد. چون حق ماست که بهتر زندگی کنیم و حق ماست که از بخشی از دغدغه‌ها خلاص شویم.