امید

كم نيستند افرادي در ايران و گرداگرد جهان كه دورا دور آمريكا را مهد تمدن دانسته و آنجا را كعبه آمال خويش مي‌پندارند و تعدادي از اين هم فراتر رفته و بر اين تصورند كه آمريكا بهشت موعود است و همه ساكنان آن در ناز و نعمت بوده و كمترين رنج و  عذاب يا درد و غمي اهالي آنجا را آزار نمي‌دهد. اينان از فقر و بيكاري، ناامني و خشونت، تبعيض و بي‌عدالتي، فاصله طبقاتي و ناهنجاري‌هاي اجتماعي و زندگي شوم و جهنمي مردمان و جوامع خود به ستوه آمده و از آن مي‌نالند. روز را در حسرت و انديشه همه داشته‌هاي مثبت و ارزشي آمريكاييان و بستر شب را در سوداي روياي خوش پرواز و فرود در آن سوي آب ها رو به كعبه آمال خويش مي‌گسترانند و صد افسوس كه اين آواز دهل تنها دوردست‌ها را درنورديده و چشم بيگانگان را خيره نكرده بلكه سياستمداران، حاكمان و اهل قدرت آمريكا هم آن را باور كرده و شديدا به آن دل بسته‌اند و سكوت و آرامش قبل از توفان آنان را، موجب رضا دانسته تا آنجا كه سيستم‌هاي پيچيده و پيشرفته امنيتي فوق مدرن آنان قادر به خواندن و رصد و مهار كمين اجتماعي و خشم خاموش و انتظار فرصت جامعه به ستوه آمده از دروغ، فريب و نيرنگ و اذكار و اورادي مثل مردم، انسان و حقوق بشر، تساوي و برابري و تكرار خسته‌كننده واژه‌هاي دروغين و بي‌محتواي بازيگران عرصه سياست، نبود.
انتخابات رياست‌جمهوري آمريكا در سه‌شنبه ١٧ آبان ماه فوران خشم خاموش جامعه آمريكا بود و زلزله غافلگيركننده‌اي كه امواج آن گستره جهان را در هم نورديد و پس‌لرزه‌هاي آن سر آن دارد كه بيش از يك روز انتخاباتي يا يك دوره انتخابات را تحت تاثير قرار داده و خود را نيز در جغرافياي آمريكا حبس و زنداني نكند.
در آمريكا گردش قدرت بين دو حزب جمهوريخواه و دموكرات مساله‌اي نهادينه شده بود و كسي جز به آن فكر نمي‌كرد. ولي مردم آمريكا به هيلاري دموكرات نه گفتند و به ترامپ جمهوريخواه راي ندادند.
مردم آنگاه به ترامپ راي دادند كه جمهوريخواهان به اندازه دموكرات‌ها از او بيزاري جستند.
مردم به ترامپي راي دادند كه رسوايي اخلاقي، ناكارآمدي سياسي، بي‌ثباتي او در هنجارهاي اجتماعي در مناره‌هاي جهان آويزان و ترامپ عريان و برهنه در مراي و منظر عالميان بود.
در اين مقطع تاريخ مردم آمريكا فرصت را غنيمت شمرده و بغض‌شان تركيد تا با اين انفجار مهيب از دموكرات و جمهوريخواه و تمام سياست پيشگان و سياست بي‌پدر و مادر در آمريكا و همه عالم انتقام بگيرند.
بسيار ساده‌انديشي است اگر راي ترامپ را با وجود آنچه سياست‌‌هاي دموكرات‌ها و جمهوريخواهان بر جامعه امريكا و جهان و جوانان آن ديار تحميل كرده و آتش و خوني كه براي جهان فراهم كرده‌اند، تنها نه به سياست‌هاي اوباما يا كانديدايي هيلاري كلينتون تفسير و تحليل كنيم.
من بر اين تصورم كه مردم امريكا به دنبال يك دگرگوني بنيادي و يك تغيير بزرگ گام اول را با سپردن كار به گروه تخريب آغاز كرده‌اند. شبيه آنچه در يك انتخابات از سياستمداري كارآزموده كه از مخالفان جدي و سرسخت نظام و مملكتش بود سوال مي‌شود در انتخابات شركت مي‌كنيد؟ جواب مي‌دهد: بله و در پاسخ به اين سوال كه به چه كسي راي مي‌دهيد مي‌گفت: هر كدام قدرت تخريب بنيان‌هاي كشور را داشته باشند.
در اين انتخابات خشم خاموش مردم امريكا فعال شد و زخم عميق جامعه سر باز كرد و از آنان كه حق انتخاب‌شان را در حد بد و بدتر محدود كرده بودند، انتقام گرفته و نه به بد، نه به بدتر كه به بدترين راي دادند تا كشوري كه خود را كدخداي خودخوانده جهان مي‌داند و همه جوامع متكي به راي مردم بفهمانند كه افكار عمومي را دست‌كم نگيرند و آنان را با آش كشك خاله پذيرايي نكنند. تا امريكا و همه قدرت‌ها، آزادي‌هاي اجتماعي را به دلخواه خود محدود نساخته و عرصه سياست را بر مردم تنگ نكنند و راه نفس آنان را نگيرند و به‌رغم منافع ملي و مصلحت اجتماعي و حقوق مدني، جامعه را در راستاي حفظ و بقاي خود و ايادي و عوامل‌شان سوپاپ‌هاي اطمينان و شريان‌هاي حيات سياسي جامعه را مسدود نكنند و شور و نشاط را از لوح و تخته زندگي اجتماعي مردم پاك نكنند. در اوايل دهه ٤٠ در نوجواني و آنگاه كه سري پرشور داشتم در حجره‌اي ساده در حوزه علميه كماليه خرم‌آباد كنار دست استاد فرزانه مرحوم آيت‌الله عبوديت هنگام تلمذ و مطالعه گاه و بيگاه از صداي سوپاپ ديگ زودپزي  كه احيانا براي پخت غذا مورد استفاده اهالي حجره بود رنج مي‌برديم و آن را مزاحم جدي خود مي‌دانستيم و اصرار داشتيم صداي آن را خاموش و ديگ جوشان را آرام كنيم ولي روزي از روزها براساس تصادف ديگ بي‌صدا مي‌جوشيد و ما غافل از خشم و بغضي كه در سينه جمع كرده، سرگرم مطالعه و تحقيق بوديم اما اين آرامش، دولت مستعجل بود و ديگي كه سوپاپ و راه نفسش بسته بود غرشي سخت آغاز كرد و سقف را درهم كوبيد و نه تنها بر ما كه تا مسافت‌هاي دور به همسايگان هم اعلام خطر كرد و نهيب زد.

مردم امريكا نشان دادند كه نمي‌خواهند كشورشان حياط خلوت صهيونيست‌ها باشد.
توده‌هاي اجتماعي اعلام كردند با وجود اختلاف طبقاتي صفر و صدي ديگ امريكا براي مردمان خود نمي‌جوشد.  
آنها نشان دادند كه از آوارگي فرزندان‌شان در جنگ‌هاي خاورميانه راضي نيستند. آنها فرياد برآوردند كه نمي‌خواهند امريكا مركز رشد و تربيت داعش باشد.
انتخابات امريكا پيام‌هاي زيادي براي خودشان و همه دست‌اندركاران سياست داشته از جمله با عبور از جامعه يكصدايي و محكوم كردن آن جامعه محدود به دو صدا را هم برنتافته و با صداي بلند به گوش جهانيان رساندند كه امريكا به دو نفر و سران دو حزب  خلاصه نمي‌شود و در نتيجه به هر دو نه گفتند و در نهايت فردي بدنام با شكم سير را بر دروغگويي سيري‌ناپذير ترجيح دادند.