امید

روز یکشنبه نامه‌ای از دادستان سابق تهران منتشر شد که در صدر تمامی اخبار رسانه‌های داخلی و خارجی قرار گرفت؛ قاضی سابق و مدیرعامل سابق سازمان تأمین اجتماعی که این‌روزها نامش به دلیل پرونده‌های ریز و درشت و مراجعات پی‌درپی به دادگاه سر زبان‌ها افتاده – اگر قضاوت او در جایگاه رئیس دادگاه را برای قلع و قمع و بستن فله‌ای روزنامه‌های دوم خرداردی در دوره اصلاحات در نظر نگیریم- حالا پس از گذشت هفت سال در رابطه با یکی از پرونده‌های جنجالی خود در سال 88- که پیش از این همواره منکر دخالت و دست‌داشتن در آن شده بود- عذرخواهی می‌‌کند و تعجب همگان را برمی‌انگیزد تا این شائبه در اذهان عمومی شکل بگیرد که مطرح‌کردن چنین موضوع حساسی در بحبوحه دادگاه و و خیم‌تر شدن پرونده، می‌تواند با مقاصد از پیش تعیین‌شده‌ای شکل گرفته باشد؛ این موضوع مطرح می‌شود که «سعید مرتضوی» چرا این همه سال در مورد بازداشتگاه مهریزک سکوت کرده بود؟

مرتضوی از سوی شعبه ۹ دادگاه کیفری یک استان به ریاست قاضی محمدی‌کشکولی در رابطه با اتهام «معاونت در قتل» (شکایت جدید روح الامینی) و «معاونت در تنظیم گزارش خلاف واقع از طریق امر یا ترغیب ماموران مربوطه به تنظیم گزارش خطاب به خود» (بخش نقض شده رأی شعبه ۷۶ در دیوان عالی کشور) تبرئه شده بود. سه شنبه ۹ شهریور نیز اولین جلسه در دادگاه تجدید نظر استان تهران برگزار و رسیدگی به جلسات بعدی موکول شد.

سعید مرتضوی پس از برگزاری دادگاه، نامه‌ای با مضمون عذرخواهی از خانواده جان باختگان حادثه کهریزک به ریاست دادگاه تقدیم و در آن از حوادث رقم خورده در تیر ماه 88 ابراز تأسف کرده و از خانواده جانباختگان و ملت ایران عذرخواهی کرد.

متن نامه به این شرح است: «ریاست محترم و هیئت محترم قضات شعبه 22 دادگاه تجدیدنظر استان تهران

با سلام بر محمد و آل طاهرینش. و با درود و سلام به پیشگاه حضرت ولی عصر و امام راحل و رهبر فرزانه انقلاب اسلامی و شهدای گرانقدر. با سلام؛ به استحضار می‌ر‌ساند تقارن سومین جلسه دادگاه در این پرونده و نوبت دفاعیات این‌جانب با نهم ذی‌الحجة روز عرفه را به فال نیک می‌گیرم. زیرا در این تقارن ایام و مناسبت‌های دینی و الهی رمز و رازهایی است که آن را اتفاقی و بی‌حکمت و بی‌حاصل ندانسته و به برکت و فضل این ایام در گشایش قفل‌های بسته و مشکلات بیش از پیش امیدوارم.

عرفه روزی است به زیبایی شب قدر و دریایی‌ست به وسعت بخشش الهی؛ روز عرفه روزی‌ست که درهای آسمان برای تضرع‌های

عاشقانه بندگان گشوده می‌شود. روزی که عارفان حق، از خیمه وجود خویش بیرون می‌آیند و با آتش شوق و اشتیاق به دعا و نیایش متوسل می‌شوند.

در این روز عزیر که سجاده‌ای به وسعت هستی گسترده است دست‌های خود را به سوی آن بی‌نیاز بالا برده دعا می‌نماییم که خدایا غروب این روز را با غروب گناهان و تقصیرات ما یکی گردان.

اینجانب به عنوان دادستان عمومی و انقلاب تهران در زمان فتنه بزرگ سال 1388 مطالبی را به عنوان دفاع در پرونده منعکس نموده‌ام ولکن در این جلسه که نوبت به دفاع نهایی است با عنایت به اینکه انتظار به‌حق رهبر معظم و عزیزتر از جانمان این بود که مهار اغتشاش و خنثی‌ نمودن فتنه حتی در آن شرایظ اضطراری بدون ایراد خسارت و هرگونه لطمه‌ای به شهروندان عزیر انجام شود مطالب ذیل را در تکمیل دفاعیات به عمل آمده به استحضار می‌رساند:

1- برخورد بسیار شایسته از طرف خانواده‌های آسیب‌دیده قابل تقدیر و سپاس است لذا در همین رابطه رهبر معظم انقلاب اسلامی نیز به خاطر این متانت و بردباری و پیگیری از درون نظام و دست رد زدن به مداخله بیگانگان آنان را مورد تفقد قرار دادند؛ بنابراین مجدداً مراتب ادب و احترام و تجلیل خود را از مقام شامخ این خانواده‌های بزرگوار اعلام می‌نمایم.

2- در رابطه با واقعه خونبار تیرماه 88 که متعاقب فتنه بزرگ و توطئه پس از انتخابات ریاست جمهوری به وقوع پیوست رهبری معظم انقلاب به خاطر عمق فاجعه از آن به جنایت تعبیر فرمودند. به عنوان دادستان وقت عمیقاً ابراز تأسف و اعتذار می‌نمایم و از مقام شهیدان مظلوم این حادثه جوادی‌فر، روح‌الامینی و کامرانی طلب پوزش نموده و علو درجات آنها را از خداوند بزرگ مسئلت می‌نمایم.

3- در این وقایع خونبار امام شهیدان روحشان آزرده و قلب رهبر معظم انقلاب و ملت شهیدپرور ایران عموماً و خانواده‌های داغدار خصوصاً مکدر و جریحه‌دار گردید که به راحتی قابل التیام نمی‌باشد. ضمن اینکه با چارچوب‌های عدالت‌محور نظام مقدس جمهوری اسلامی و آرمان‌های امام (ره) و شهیدان و رهبری معظم انقلاب اسلامی سازگاری ندارد. لذا اینجانب به سهم خود از محضر مقدس امام زمان، که صاحب اصلی انقلاب می‌باشند، روح بلند و ملکوتی امام راحل و شهیدان، رهبر عظیم‌الشأن انقلاب اسلامی و ملت بزرگوار و خانواده‌های این عزیزان صمیمانه پوزش طلبیده و ابراز تأسف و تأثر و اعتذار دارم و امیدورام این اعتذار و دلجویی بتواند مرهمی بر این زخم و التیامی بر این داغ باشد.

4- اینجانب به عنوان دادستان وقت تهران در پیشگاه خداوند و وجدان خود از وقوع این حادثه هولناک اگرچه خداوند باریتعالی عالم است، در شکل‌گیری آن هیچ عمدی نبوده، ابراز شرمندگی می‌کنم.

5- امیدوارم تلخی این حادثه و هزینه‌های عظیم این خسارت معنوی همچنان در حافظه مسئولان مربوطه باقی مانده و من‌بعد شاهد تکرار اینگونه وقایع تلخ در کشور عزیزمان ایران اسلامی نباشیم »

در کهریزک خدا هم آنتن نمی‌داد

«اینجا کجاست کهریزک»؛ «کهریزک کجاست؟ آخر دنیا!»؛ «اینجا خدا هم آنتن نمی‌دهد»؛ «همه چیز خوبه؟ بله قربان...»؛ آصفه کامرانی، خواهر محمد کامرانی؛ یکی از جانباختگان کهریزک، صحبت‌هایش را با این جملات آغاز می‌کند و می‌گوید: «این‌ها همه شعارهای پنج روز کهریزک است. کابوس کهریزک تمام‌شدنی نیست و لکه ننگش هم پاک نمی‌شود حتی با عذر‌خواهی شما آقای مرتضوی آن هم بعد از هفت سال. اصلاً عذر خواهی برای چه؟»

شما که مشغول دفاع از رساله دکترای خود بودید!

او سخنانش خطاب به مرتضوی را این‌گونه ادامه می‌دهد: «شما که مشغول دفاع از رساله دکترای خود بوده‌اید و عملاً خود را تبرئه کردید حال چه‌قدر پشت خود را خالی دیده‌اید که بعد از هفت سال یادتان افتاده چه بلایی بر سر عزیزان ما آمده و عذر‌خوای می‌کنید خدا داند.»

آقای مرتضوی آن زمان از اتفاقاتی که در کهریزک رخ داده بود اظهار بی‌اطلاعی کرده و گفته بود که آن زمان مشغول دفاع از رساله دکترای خود بوده و از قضیه هیچ تطلاعی نداشته است.

به گفته احمدی مقدم، مرتضوی حکم انتقال به کهریزک را داد

خانم کامرانی می‌گوید: «عذر خواهی شما درمان دردهای ما نیست آقای مرتضوی؛ به گفته آقای احمدی مقدم، عزیزان ما به حکم شما در روز نوزده تیر ماه هشتادو هشت به کهریزک فرستاده شدند. هنگامی که عزیزان ما در راه رسیدن به کهریزک بودند به محض رسیدن به بهشت زهرا چشم بندهایشان را باز می‌کنند و از آن‌ها می‌پرسند که «می‌دانید اینجا کجاست؟ اینجا همان‌جایی است که تا چند وقت دیگر شما هم راهی اینجا می‌شوید.»؛ حال شما چه‌طور می‌توانید بگویید که عمدی در کار نبوده؟»

اگر عمدی در کار نبود چرا در حد مرگ شکنجه شدند

او ادامه می‌دهد: «اگر عمدی در کار نبوده چرا عزیزان ما در سوله‌های بازداشتگاه نگهداری می‌شدند علی‌رغم اینکه با کمبود جا مواجه بوده‌اند؟ خب حداقل در حیاط بازداشتگاه نگهداری می‌شدند؛ اگر عمدی در کار نبوده چرا به آن‌ها هتک حرمت شد؟ این شکنجه‌ها مگر می‌شود برنامه ریزی شده نباشد؟ آیا این شکنجه‌ها نزدیکی به مرگ نیست؟

شاید «محمد» ما بود

او می‌گوید: «شما ابراز پشیمانی کردید ای کاش آن موقع که پای شما در پرونده «زهرا کاظمی» هم در میان بود تصمیم می‌گرفتید که دیگر چنین اتفاقاتی رخ ندهد شاید الان محمد ما هم بود.»

عذرخواهی بی‌فایده

کامرانی، عذرخواهی مرتضوی را بی‌فایده می‌داند و می‌گوید: «عذر خواهی شما درمان ناله‌های جانسوز مادرم و بغض‌های پدرم نیست آنها برای فرزند عزیزشان آرزوهای بزرگی داشتند اما شما با حکم خود همه آن آرزوها را نابود کردید.»

ماجرای منژیت را خاطرتان هست؟

خواهر محمد کامرانی به مرتضوی می‌گوید: «راستی ماجرای مننژیت را خاطرتان هست؟ آیا همه این گزارش‌ها غیر عمد و ناخواسته بوده است؟ ای کاش شما از جریا ن کهریزک درس عبرتی بگیرید و تضمینی باشد برای تکرار نشدن چنین فجایعی نه این‌که بیشتر به‌خاطر طلب بخشش باشد.»

در آن زمان، مرتضوی علت مرگ کشته‌شدگان کهریزک را دلایلی نظیر ممنژیت ذکر کرده بود. سعید مرتضوی بعدها از مقام خود عزل شد و با شکایت خانواده‌های روح‌الامینی، کامرانی و جوادی‌فر با اتهام‌هایی چون معاونت در قتل، بازداشت غیرقانونی وگزارش خلاف واقع در برابر دادگاه قرار گرفت.

موضع مقام معظم رهبری

در جریان دیدار استادان دانشگاه با رهبر معظم انقلاب، در شهریور ماه 88، دومین سخنران جلسه دکتر عبدالحسین روح‎الأمینی رئیس سابق انستیتو پاستور ایران بود که فرزندش را در کهریزک از دست داده بود. او از مقام معظم رهبری تشکر کرد که پس از اولین ساعاتی که در جریان حوادث قرار گرفتند (در حالی‎که او امروز شکایتش را مطرح می‎کند) به‎طور ویژه پیگیر ماجرای قتل مشکوک فرزندش و دیگر آسیب‎دیدگان حوادث اخیر بودند و دستور تعطیلی آن بازداشتگاه را صادر کردند روح‎الأمینی در صحبت‎هایش از مقام معظم رهبری خواست: «رویه‎‎ها اصلاح شود تا این ضایعات را کمتر داشته باشیم و این مظلومیت مضاعف نظام را هم پیش رو نداشته باشیم...»

 سپس مقام معظّم رهبری فرمودند: «این نکته لزوم پاسخ‎گویی که آقای روح‎الأمینی اشاره کردند کاملاً درست است؛ ما این را تصدیق می‎کنیم. جزء اعتقادات بنده است از سابق. در طول این سال‎‎ها گاهی اتفاق افتاده که از کسی تخلفی سر زده؛ یک قول و یک نظر این بوده که به‎خاطر خدماتی که این شخص کرده ‎از آن تخلف بگذریم. یک حرف دیگر این بوده که ما تخلف را در وزن خودش و اندازه خودش محاسبه کنیم؛ به معنای واقعی کلمه؛ آثار تخلف را هم بر آن بار کنیم؛ به‎جای خود از خدمات هم تقدیر کنیم. بنده به این نظر دوم همیشه معتقد بودم و الآن هم معتقدم. این را هم این برادر عزیزمان و خانواده محترمشان و هم همه کسانی که در این قضایا یک آسیبی بر آن‎‎ها وارد شده (به هر نوعی و از سوی هر کسی) بدانند که بنای نظام و تصمیم نظام بر مجامله کردن نیست. همان‎طور که ما با کسانی که با نظام صریحاً معارضه می‎کنند، بنای بر مجامله نداریم؛ معتقد به ایستادن در موضع قانون و موضع حق هستیم؛ عیناً همان‎طور اگر چنان‎چه در مجموعه منتسب به نظام تخلفی انجام بگیرد؛ کار بدی انجام بگیرد؛ خدای نکرده جنایتی انجام بگیرد؛ باز هم اعتقاد من همین است. ما در موضع قانون و در موضع حق باید بایستیم. خدای متعال کمک کند بتوانیم این چیزی را که می‎خواهیم انجام بدهیم. مسئولین دارند تلاش می‎کنند در این زمینه إن‎شاء‎الله که همین خواهد شد..... این را هم شما بدانید از اولی که این قضایا برای چند نفری از قبیل شما اتفاق افتاد که بعضی‎شان از دوستان خود من بودند، بیشترین دعای من برای بازماندگان بوده. آن در‎گذشتگان که درگذشته‎اند و رفته‎اند و سر و کارشان با خداست اما این بازماندگان دچار درد‎هایی هستند. بیشترین دعای ما برای این بوده که خدای متعال آرامشی به این‎‎ها بدهد...»