امید

با طالبان نه باید از درِ دوستی وارد شد و نه با آنها به جنگ و ستیز برخاست. این گروه بلایی است که باید حتی‌المقدور از آن پرهیز کرد و فقط به قدر ضرورت به تعامل با آن پرداخت.

دوستی با طالبان مهر تأیید گذاشتن بر ظلم و اجحاف آنان به مردم افغانستان است و جنگ با آنان نیز به خطر انداختن امنیت مرزهای شرقی کشور.
بالا گرفتن ناگهانی تشنج بین جمهوری اسلامی و امارت طالبان، به نظرم سخت مشکوک می‌آید.
شاید محافلی در داخل دو کشور، شعله‌ور شدن آتشِ یک جنگ کم‌شدت را بهانۀ مناسبی برای به حاشیه راندن معضلات پیش روی خود یافته باشند، شاید هم دست برخی سرویس‌های جاسوسی خارجی بخصوص اسرائیلی در کار باشد.
به هر حال، بی‌اعتنایی به قواعد و قوانین بین‌المللی و اعلان جنگ علیه آنها، در چنین جاهایی چهرۀ زشت خود را نشان می‌دهد.
آن دسته از متصدیان اموری که شب و روز از ضرورت نفی قواعد جهانی سخن می‌گویند، در مواجهه با پدیده‌ای مانند طالبان، جز توسل به لزوم رعایت همان قواعد چه ابزار دیگری در دست دارند؟ اگر این قواعد خوبند، پس چرا نفی آنها را افتخار خود می‌دانند و اگر بد هستند چرا عدم پایبندی طالبان به آنها را محکوم می‌کنند؟