امید

رئیس جمهوری در مصاحبه اخیرشان بیشتر بر حوزه‌های اقتصادی که مورد توجه مردم و گشایشهایی که در این زمینه وجود داشته است ، تمرکز و سعی کردند به مردم آرامش دهند. اگرچه باید گفت که بخشی از این صحبتها تنها درباره کلیات بود و از این رو شاید بهتر می‌توانست گزارش‌های کارشناسانه ارائه دهد.

البته آقای روحانی درباره مشکلات و چالش٬هایی که پیش پایشان قرار دارد صحبتی نکرد و  بیشتر تلاش کرد تا با ظرافت و خویشتنداری گفتگو کند. از عملکرد و نوع بیان حسن روحانی اینطور تصور می‌شود که در آستانه انتخابات تمایلی ندارد تا فضای کشور را متشنج کند و بدین رو عمده تلاش ایشان آرام کردن و امید دادن به مردم است؛ تا بتواند در دید مردم پنجره‌ای نسبت به اقدامات و برنامه‌های آینده، باز کنند. حال این که ایشان چه محدودیتها و معذوراتی دارند که صلاح نیست برخی مسائل را مطرح کنند، شاید به این دلیل است که مخالفان می‌توانند از آن بهره برداری بیشتری کنند.

در دولت گذشته دیده شد که رئیس دولت بارها صحبت‌های جنجالی در تلویزیون کرد اما تفاوت عمده احمدی نژاد و روحانی همین است که آقای احمدی نژاد بدون در نظر گرفتن این که حرفهایشان چه عواقبی ممکن است ایجاد کند، صرفاً با حرفهایشان به تحریک چهره‌های سیاسی حریف می‌پرداخت. در واقع برای احمدی نژاد خیلی مهم نبود که حرفهایش  چقدر کارشناسانه و بر اساس آمار و ارقام واقعی باشد. بنابراین همین مسأله موجب می‌شد تا جامعه دچار افت و خیزهای بسیار شود و آسیبهایی که در آن دوران کشور می‌دید، به خاطر همین بی برنامه و غیرکارشناسانه صحبت کردن آقای احمدی نژاد بود.

اگر سخنرانیهای آقای روحانی، عارف و هاشمی را ببینید متوجه می‌شوید که این صحبت‌ها در راستای جریان اعتدال و میانه روی است. تلاش فعلی آقای روحانی این است که جامعه را در امید و آرامش نگه دارند و سعی می‌کند که ریشه مشکلات کشور را پیدا کند که به متوجه شود که چرا برخی مشکلات حل نمی‌شوند. شاید مردم بدانند ریشه این مشکلات کجاست و مسئولان نیز ریشه آنها را بشناسند، اما مهم این است که از زبان رئیس جمهور کشور بشنوند. اینطور به نظر می‌رسد که فضای خودساسوری گریبان همه مسئولان را گرفته است. دلیل آن هم می‌تواند این باشد که نهادها و ارگانهایی پشت این مسائل و معضلات هستند که معرفی یا حتی اشاره تلویحی به آنها گاهی نه تنها مشکلات را حل نمی‌کند بلکه مشکلات بعدی را نیز می‌آفریند. به هر صورت دولت برای باز کردن گره برخی مشکلات و معضلها توان لازم را ندارد و نمی‌خواهد در فضای عمومی نیز این ناتوانی را مطرح کند. برای مثال مردم انتظار دارند که روحانی درباره مسئله حصر  بگوید که من نمی‌توانم این گره را باز کنم ولی این را اعلام نمی‌کند، چرا که صلاح نمی‌داند. دولت اگر بخواهد، برخی مسائل را حل کند، نهادها و جریانهایی که پشت این مسائل هستند و عقبه‌های قوی هم دارند، کارشکنی می‌کنند و این گونه توان دولت در حل معضلات مستهلک می‌کند.

مردم از دولت انتظار دارند تا حرفها و آمار و ارقام جدید بشنوند و دولت صریح و روشن حرف بزند ولی این طبع نیروهای معتدل و میانه روی جامعه است که همواره در سایه‌ای از ابهام صحبت می‌کنند. این البته به جلوگیری از تشنج در جامعه سیاسی ایران که روز به روز هم سیاسی‌تر می‌شود، کمک می‌کند و موجب می‌شود که انتخابات در فضایی از آرامش، میانه روی و اعتدال برگزار شود؛ چرا که عده‌ای در تلاشند تا فضای مه آلود سیاسی را مه آلودتر کنند و طرف مقابل حداقل کاری که می‌تواند انجام دهد این است که به این مه آلودگی دامن نزند و این مسئله‌ای است که مسئولین دولتی و در رأس آنها اقای روحانی با آن مواجه است.