امید

 دیروز ایستگاه مترو بهارستان صحنه تجمع تعداد قابل توجهی از زنان و مردان بود که با مشت‌های گره کرده در حمایت از فردی که مدعی بودند به جرم دفاع از حقوق کارگران، مدت هاست زندانی می‌باشد، فریاد می‌زدند و مسافران از همه جا بی‌خبر هم مات و مبهوت به این صحنه نگاه می‌کردند و طبق معمول گوشی‌های همراه نیز فیلم و عکس می‌گرفت و بازتاب آن در رسانه‌ها و شبکه‌های مجازی داخل و خارج باز موجب تحمیل هزینه‌های جبران ناپذیری برای نظام خواهد بود.

در اینجا اصولاً قصد ورود به ماهیت این گونه وقایع و چون و چرایی آن نیست، بلکه انتقاد از سلیقه و روشی است که در برخورد با اجتماعات اعتراضی صورت می‌گیرد. قاعدتاً در یک کشور 70 میلیون نفری و بویژه در مرکز آن، مردم مطالبات شخصی و صنفی و گروهی و حتی سیاسی دارند و اتفاقاً نشانه سلامت یک نظام مردمی است. باید راهی پیدا کرد تا مردم بتوانند حرف بزنند. قطعاً اینگونه اجتماعات اگر توسط احزاب و گروه‌های صنفی سازماندهی و هماهنگ شوند خیلی بهتر از آن است که به شکل خودسر و کنترل نشده شکل بگیرند و مسلماً عناصر و جریاناتی در قالب خودسرها راحت‌تر به اهداف ناسالم خود می‌رسند که مصادیق بسیاری برای آن در سال‌های اخیر قابل ذکر است.
چرا متولیان امر در نظام جمهوری اسلامی، راهکاری نمی‌یابند؟ برای گردهم آیی افرادی که به هر دلیل اعتراضی به عملکرد دستگاه‌های نظام دارند، باید دری باز کنند وگرنه اگر همه راه‌ها بسته شود. آخر و عاقبت خوبی نخواهد داشت، هم نظام متهم به استبداد و نقض حقوق بشر می‌شود و هم میان شهروندان و جامعه با حکومت فاصله ایجاد خواهد شد. آیا اجتماع آرام و منظم در محلی خاص بهتر نیست؟ که البته روبروی ساختمان مجلس شورای اسلامی به عنوان مظهر اراده و انتخاب مردم و جایگاه دفاع از حقوق آنان، بهترین گزینه بود ولی اگر هنوز از خطرات امنیتی هراسی وجود دارد، گزینه دیگری تعیین شود. این حالت خیلی مناسب‌تر از این است که ایستگاه‌های مترو و قطارهای آن شاهد حضور جماعتی باشند که هم آرامش را از مسافران عادی سلب می‌کنند هم زمینه سوءاستفاده دشمن فراهم می‌شود و هم خوراک مناسبی برای رسانه‌های بیگانه است و تازه اگر باز غفلت و بی‌توجهی شود به همه جا سرایت می‌کند.