امید

اصولاً بازیگری و کار سینما حرفه‌ای استرس زاست مگر اینکه یک نفر که در رأس هرم قرار گرفته جو را آنچنان آرام نگه دارد که کار علاوه بر اینکه استرسی در آن نباشد لذتبخش و لذت آفرین باشد. باز هم به جرأت می‌توانم بگویم اگر چنین کارگردان‌هایی به تعداد انگشت‌های یک دست باشند مطمئناً اولین آنها علی

حاتمی است. می‌گویم علی حاتمی «است» چون مرگ بعضی شخصیت‌ها را انسان نمی‌تواند باور کند. آثارش هست و هم کسانی که با او آشنا هستند می‌توانند دوباره به این آثار مراجعه کنند و با تفکر و تلقی اش ارتباط برقرار کنند و هم کسانی که آن زمان به دنیا نیامده بودند می‌توانند با دیدن فیلم‌هایش با اندیشه‌اش و اینکه چقدر در سینما نوآوری می‌کرد و فیلم هایش ضمن اینکه دارای‌ شأن فرهنگی و هنری بود هوای صنعتی بودن سینما را  هم داشت، آشنا شوند. هرگز به‌عنوان یک بازیگر نشنیدم که علی حاتمی بگوید این‌طور بازی کن یا بازی نکن یا این حرکت را انجام بده. در واقع فضایی را به وجود می‌آورد که بازیگر در دل آن فضا شخصیت خودش را بدرستی فهم و بدرستی ارائه می‌کرد، هیچ وقت دیده نشد به‌ جای بازیگری بازی کند و بگوید می‌خواهم اینگونه بازی کنی.
فیلم‌های علی حاتمی از فیلم‌هایی نبود که روشنفکرانه باشد و در مقابل مردم قرار بگیرد. مردم اگر فیلمی را فهم نکنند و ارتباط فکری و عاطفی با آن برقرار نکنند بی‌تردید از آن لذت نمی‌برند و احساس می‌کنند این هنر نوعی روشنفکرنمایی است. علی حاتمی روشنفکری بود که با آحاد مردم ارتباط برقرار می‌کرد و همه مردم با فیلم‌هایش ارتباط عقلایی و عاطفی برقرار می‌کردند. من از علی حاتمی خیلی آموختم از این جهت که چگونه می‌شود با آرامش کار کرد و این آرامش را در نتیجه کار دید. به دلیل ارتباطی که براحتی با مردم برقرار می‌کرد فیلم‌هایش گیشه هم داشت و هنوز هم اگر اکران شوند به نظر من مشتری و تماشاگر خاص خودشان را دارند؛ دارد ثابت می‌شود که مردم سینمای حاتمی را می‌شناسند، بخصوص نسل جوان که علی حاتمی زمانی که آنها به دنیا نیامده بودند فیلم می‌ساخت. کسانی را می‌بینی که می‌گویند مادر عجب فیلمی است ولی می‌بینی که 19، 20 ساله هستند و این به این معناست که این سینما جریان دارد. سینمای حاتمی جریانی زنده است که هنوز نفس می‌کشد.  فیلم‌هایی است که تاریخ مصرف ندارد چون مفاهیمی که انتخاب کرده بود مربوط به یک مقطع زمانی یا منطقه جغرافیایی خاص نبود. به‌همین دلیل همیشه به‌عنوان یک جریان زنده، پیام ماندگار و مفهومی است که وجود دارد. مانند مقوله عشق که همیشه هست و جریان دارد. زنده بودن جریان سینمای حاتمی برای من خیلی جذاب است و هنوز هم آدم فکر می‌کند علی حاتمی دارد فیلم می‌سازد و فیلم‌هایش تازه ساخته شده است. فیلم‌هایی که شده «مادر»، «دلشدگان»، «طوقی»، «سوته‌دلان» و....‌