امید

به گزارش امیدنامه  به نقل از فرارو، روزنامه کیهان در صفحه اول شماره روز چهارشنبه خود ۶ تیتر را علیه دولت تنظیم کرده است. روزنامه وطن امروز ۹ تیتر ضد عملکرد دولت روحانی منتشر کرده و روزنامه جوان وابسته به سپاه پاسداران سه تیتر صفحه اول علیه دولت دارد.

خبرگزاری‌ها و سایت‌های منتقد دولت نیز همین شرایط را دارند، گویی که "حمله به دولت" رمز پیروزی است. در این بین هیچ خبری از اظهار نظرهای ایجابی در تائید نامزدهای اصولگرا و برنامه‌های انتخاباتی دیده نمی‌شود. در این بین رسانه‌های حامی دولت نیز دست به کار شده اند و به دنبال پاسخگویی به شبهات رسانه‌های منتقد هستند.

فعالان سیاسی هم در این میدان وارد شده اند، تعداد زیادی از فعالان سیاسی اصولگرا در حمله به دولت سنگ تمام گذاشته اند. این رویکرد آنقدر اپیدمی شده است که حتی محسن رضایی که به عنوان سیاستمداری میانه رو اصولگرا شناخته می‌شود هم آن را در پیش گرفته است.

محمود احمدی نژاد و حمید بقایی و هوادارانشان نیز در این میان جبهه‌ای علیه دولت شکل داده اند. احمدی نژاد با انتشار ویدئو‌های مشهور به "گزارش جمهور" در این میدان وارد شده است.

با نگاهی به وضعیت فضای انتخاباتی و تبلیغاتی که بیشتر در رسانه‌ها دیده می‌شود، می‌توان شباهت‌های زیادی میان این وضعیت و انتخابات سال ۸۸ دید. انتخاباتی که در آن نیز دو قطبی حامیان دولت- مخالفان دولت، به وجود آمد.

در آن زمان مخالفان دولت از حرکت دولت به سمت پرتگاه و وضعیت بحرانی کشور سخن می‌گفتند. نامزدهای انتخابات همگی با بیان این که "احساس خطر کرده اند" تاکید کردند که وارد میدان شده اند تا کشور را نجات دهند.

رسانه‌های منتقد با انتشار آمار مختلف از وضعیت وخیم اقتصادی خبر می‌دادند. از سوی دیگر دولت وقت معتقد بود آمار‌های منتشر شده صحت ندارد و وضعیت اقتصادی کشور به شکل بی سابقه‌ای بهبود یافته است.

جنگ بر سر "آمار" شکل گرفته بود، منتقدان دولت آمارهای اعلامی دولت از وضعیت اقتصادی را نادرست می‌خواندند، اما دولت معتقد بود مولای درز آمارش نمی‌رود. حامیان دولت از "سیاه نمایی"سخن می‌گفتند و مخالفان معتقد بودند "سیاه نمایی" نمی‌کنند بلکه انتقاداتشان واقعیت وضعیت کشور را نشان می‌دهد.

در حوزه سیاسی منتقدان دولت وقت را به دیکتاتوری متهم می‌کردند و از بستن فضای سیاسی و اجتماعی کشور سخن می گفتند.

در سال ۸۸ منتقدان دولت وقت افتتاح پروژه‌ها در زمان نزدیک به انتخابات را عملی تبلیغاتی و انتخاباتی تفسیر می‌کردند و آن را زیر سوال می‌بردند. یکی از شاخص‌ترین افتتاح‌های آن زمان راه آهن تهران_شیراز بود که گفته می‌شد، کامل نشده است و بهره برداری از آن انتخاباتی است. البته راه آهن شیراز تا مدت‌ها به دلیل زیرساخت های نامناسب توان ارائه خدمات نداشت.

در سال ۸۸ منتقدان دولت وقت محمود احمدی نژاد را متهم می‌کردند که در شب انتخابات مقادیر زیادی سیب زمینی را در مناطق محروم و جنوب تهران در خیابان ر‌ها کرده تا مردم از آن استفاده کنند، این رفتار انتخاباتی تفسیر شد و دولت وقت مشهور به "دولت سیب زمینی" شد. 
در حوزه اجتماعی دولت وقت متهم شد که فضای اجتماعی کشور را امنیتی کرده است و با برخوردهای نادرست در حوزه زنان و جوانان مشکلات فراوانی ایجاد نموده است. در آن زمان منتقدان دولت وقت را "دولتِ گشت ارشاد" می‌خواندند.

یکی از اتهامات سختی که در آن دوران به محمود احمدی نژاد، رییس جمهور وقت وارد می‌شد، اتهام "دروغگویی" و ارائه اطلاعات "غلط" بود.

این تصویری بسیار کلی از وضعیت تبلیغات و ضد تبلیغات سال ۸۸ بود. رییس جمهور وقت خود نامزد انتخابات ریاست جمهوری شده بود و منتقدان به دنبال غلط یابی از دیکته او بودند. در آن زمان اصولگرایان تمام قد در دفاع از رییس جمهور وقت برخاسته بودند. آن‌ها منتقدان را "سیاه نما" و متهم به "فتنه گری" کردند.

در سال ۸۸ رسانه‌های اصولگرا همچون روزنامه کیهان، صدا و سیما و ... حامی دولت بودند در آن زمان منتقدان معتقد بودند صداوسیما به عنوان رسانه ملی، "میلی" عمل می‌کند و به تریبون مطلق دولت احمدی نژآد بدل شده است. اما دولت و حامیانش می‌گفتند طبیعی است که رسانه ملی اقدامات دولت را پوشش خبری دهد.

اکنون هشت سال از ۸۸ گذشته است، اما هنوز سایه آن بر سر انتخابات‌ها در ایران پابرجاست. یک از خصوصیات انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ اقتباس منتقدان دولت مستقر از روش‌های تبلیغاتی و ضد تبلیغاتی منتقدان دولت وقت در سال ۸۸ است.

با یک تفاوت بزرگ حامیان دولت وقت در سال ۸۸ امروز به منتقدان دولت مستقر تبدیل شده اند. آن‌ها که در سال ۸۸ منتقدان را متهم به "سیاه نمایی" می‌کردند اکنون خود برای زمین‌گیر کردن حسن روحانی و دولتش از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کنند.

امروز منتقدان دولت یازدهم، رییس جمهور و اعضای دولت را متهم به دروغ گویی می‌کنند.

آن‌ها می‌گویند دولت در آستانه انتخابات دست به افتتاح پروژه هایی می‌زند که در دوران دولت احمدی نژاد ساخته شده اند. رسانه‌های منتقد دولت به نوعی آمارهای دولتی را غیر واقعی می‌دانند و آن را زیر سوال می‌برند.

رسانه‌های مخالف دولت می‌گویند دولت در آستانه انتخابات سهام عدالت تقسیم می‌کند. آن‌ها همچنین رویکرد صداوسیما را زیر سوال می‌برند که چرا به تریبون دولت تبدیل شده است. حتی ابراهیم رئیسی نامزد اصولگرایان طی نامه‌ای به رئیس صداوسیما درخواست کرده است که سخنرانی‌های رییس جمهور در افتتاح‌ها و .. را پخش نکند.

نامزدهای انتخاباتی رقیب حسن روحانی اوضاع کشور را "نامناسب" توصیف می‌کنند و دلیل حضور خود در عرصه را احساسا مسئولیت در قبال این اوضاع می‌دانند.

حتی فعالان سیاسی شاخصی همچون محسن رضایی که نامزد انتخابات نشده است نیز در این باره دیدگاهی شبیه به دیدگاه سال ۸۸ خود دارد. رضایی که سال ۸۸ گفته بود "کشور به سمت پرتگاه می‌رود"، سال ۹۶ در بیانیه ضمن انصراف از حضور در انتخابات می‌گوید: «هرچند که بیش از سال‌های ٩٢ و ٨٨ برای نجات اقتصاد و بازگشت کارامدی جمعی به اداره کشور احساس تکلیف می‌کنم، اما بپذیرید که در شرایط کنونی وحدت برکاندیداتوری من مقدم بود.»

به طور کلی با رصد فضای انتخابات سال ۹۶ واضح است که مخالفان کنونی دولت با سبک و روش‌های مخالفان دولت در سال ۸۸ وارد عرصه رقابت انتخاباتی شده اند با این تفاوت که مخالفان امروز رفتارهای سال ۸۸ را "سیاه نمایی" و تحت تاثیر "تبلیغات دشمن" وعلیه "امنیت ملی" و "دولت برآمده از مردم" می‌دانستند، اما امروز انتقاد از دولت را در راستای "حرکت انقلابی" تفسیر می‌کنند.