امید

 هفتم اسفند، روزی که این انتخابات را در آغوش گرفت، به طور حتم برای تاریخ یک شناسه دیگر خواهد بود؛ شناسه ای که گروهی را در آستانه آزمون کارآمدی قرار داد و جمعی را تمام قد با نتیجه ای منفی در سنجش کارآمدی، به مرخصی فرستاد. حتما وجود این دو گروه، برای زیست اجتماعی ایران ضرورتی غیر قابل انکار است؛ دو گروهی که تازه بعد از انتخابات باید آستین‌ها را بالا بزنند و برای زندگی دوباره نفسی تازه کنند، یکی برای آن که بتواند خود را تا  تعبیر مورد پسند مردم از زندگی بالا بکشد و دیگری برای آن که بتواند جوابگوی عقلانیت مورد نیاز برای این روزهای ایران باشد. پس، تازه این دایره در نقطه آغاز خود قرار گرفته است. برای گروه پیشتاز در انتخابات، این که گمان کند پیکره‌ای ماندگار خواهد ماند، ساده انگاری مفرط است و برای گروهی که طردشدگی اجتماعی-سیاسی را مزمزه کرده است، این که فکر کند جز با ترمیم سبک و منش پاسخگویی به نیاز مردم، می‌تواند دوباره پشت ویترین بایستد، خام اندیشی بی حد و حصر است.

دو: "نتایجِ سفید" در هر آزمونی، ماحصل تلاش و به کار گرفتن دانش همراه با راهبردهای اصولی است. این که ناگهان همه رسانه‌های خبری، گروه های اجتماعی و حتی در فراگرد تک تک شهروندان، حیرتی ناشی از یک پیروزی محکم شکل می گیرد، نشان از این دارد که حتما رخداد مورد نظر یکباره از آسمان روی زمین پهن نشده است، بلکه تلاش و کوششی بی محابا زمینه ظهور و حضور آن را فراهم کرده است. برای انتخابات دهم نیز یک کوشش دو ساله و یا به معنای دقیق تر کلمه نوعی از خود گذشتگی در عرصه نام آوری سیاسی، طرفِ یکه تاز و پیروز در پایتخت را همراهی کرده است. عین واقعیت است اگر بگوییم حامیان اصلاحات و اعتدال "خواستند" تا امروز "توانستند" خرداد 92 را با اسفند 94 کامل‌تر کنند، اما این واقعیت نیز پیکره ای بزرگ دارد که دکتر محمد رضا عارف با گذشتن از موقعیت‌های سیاسی و مدیریت بکر و توانمند نشست‌ها، برخاست‌ها، گفت‌و‌گوها، حلقه زدن‌ها و آمد و شدهای فشرده برای یافتن راهبردی که اهداف اصلاحات را دوباره در دسترس قرار دهد، جانمایه‌ای عارفانه رو کرد که امروز نتیجه اش، شادمانی زاید الوصفی است که شهروندان زیادی در همه گروه های اجتماعی از آن بهره می برند. دکتر عارف دو سال پیش با گذشت از حضور درانتخابات ریاست جمهوری از یک استراتژی سیاسی استفاده کرد که از یک سو زمینه تاثیر گذاری ایده ها و آرمان‌های بزرگان اصلاحات را فراهم ساخت و از سوی دیگر، ترازوی تقابل سیاسی را به گونه ای شکل داد که به سادگی نتوان حذف یک جریان ریشه دار سیاسی را در دستور کار قرار داد. مدیریت او در دو سال گذشته بر کنش سیاسی اصلاح‌طلبان، در کنار جریان اصلاح طلبی که میدانی برای هماوردیش گشوده نمی شد، جریانی خلق کرد که در اندیشه اصلاح طلب و در رفتار اعتدال‌گرا بود. این عقلانیت تازه، حماسه پیروزی لیست امید در انتخابات دهمین دوره مجلس را آفرید. به طور قطع باید صادقانه از گذشت‌ها و ابتکارات موجود سخن گفت و از آنها قدردانی کرد. گذشت و خرد نیاز امروز سیاست در ایران است، یعنی همان مولفه‌هایی که تکیه گاه حضور دوباره اصلاح اندیشان در مجلس بودند. باید به رسم اخلاق انسانی برای عارف، به احترام کلاه از سر برداشت. کار او در مدیریت جریان امید و تبدیل خواست بزرگان اصلاحات به عمل جمعی سیاست(حتی اگر کاسبان و سیاست بازانی در لباس اصلاح‌طلبی بخواهند از سر حقارت و حسادت و برای تدوام حیات اقتصادی خود او را نادیده بگیرند) همیشه ماندگار خواهد ماند.

سه: انتخابات دهم، این دایره ایرانی تازه در آغاز راه است. به طور قطع واقعیت دارد که اصلاح‌طلبان و اعتدالیون تحت تاثیر رد صلاحیت‌های گسترده مجبور شدند که در لیست امید از تعدادی افراد کمتر صاحب نام نیز استفاده کنند. البته داشتن نامی آشنا و شهره تضمینی برای عملکرد مفید نیست . با این وجود اما تا حدی نگرانی به وجود آمده است. صاحب نظران بی پرده می‌گویند که تعدادی از اعضای لیست سی نفره پایتخت فاقد تجربه لازم و کافی برای تقابل سیاسی و اعاده حقوق مردم هستند. این اظهار نظرها را البته باید به فال نیک گرفت. پرداختن بدون حاشیه و تعارفات بی خاصیت به داشته و نداشته های موجود، حتما می تواند تضمین مناسبی برای آینده ایجاد کند. این هشدار و نگرانی، کار مدیریت راهبردی را برای امثال دکتر عارف وارد فاز تازه ای کرده است. باید قدر این پیروزی را دانست و زمینه تداوم آن را فراهم کرد. هیچ چیز به اندازه کارکردن و پرداختن به نیازهای مردم نمی تواند بستر مناسبی برای تدوام بخشی به جایگاه امروز اصلاح طلبان در مجلس دهم باشد. مردم نشان دادند که با ناکارآمدی تعارف ندارند و در هر لحظه از انتخابات حرف خود را بی پرده می زنند. جو گیری و یا تند شدن‌های بیهوده حتما دست اندازها را افزایش می دهد. نباید فراموش کنیم که با ذره بینی دقیق هر قدم از جریان جدید اصلاحات و اعتدال را مو شکافی می کنند. نمایندگان  اصلاح‌طلب مجلس دهم باید هر روز با خود بارها تکرار کنند که آمده اند تا بعد از چند سال گوشه نشینی، راویان خوش اندیش توسعه ایرانی باشند. آنها نتیجه خسته شدن‌ها و در راه ماندن شهروندانی هستند که بیداد فاصله های طبقاتی و نوکیسه گی‌های گسترده امان از روزگارشان بریده است. سال‌هایی که گذشت، سال‌هایی بود که با شعار عدالت مدیران اجرایی، عدالت عرق شرم بر پیشانی دواند و حالا قرار است با اطمینان به اندیشه و روندی دیگر در مجلس، این قائله پایان یابد. از این پس بدون داشتن عقلانیتی مناسب در رویارویی با ترفندهای رقیب و مقابله با جوگیری‌های احتمالی نمی توان از مسیری انچنان سخت عبور کرد. بعد از پیروزی باید روی ترازو برویم و خود را محک بزنیم.