امید

 ارادتش به مهندس بازرگان بر كسي پوشيده نيست و ايشان نيز همچون استاد خود در دانشگاه فني راه صعب‌العبور رسيدن به مدينه فاضله را جز در گرو اصلاحات گام به گام نمي‌ديد. در ايامي كه همه حتي بزرگان سياست‌ گوشه چشمي به انفعال سياسي به عنوان گزينه‌اي براي رساندن پيام خويش داشتند عارف صف‌شكني كرد و در سال ٩١ و در اوج فشار وبعضا كم‌مهري همفكران خويش اعلام حضور در انتخابات كرد وتنها در جواب سوال ما به يك جمله بسنده مي‌كرد: «همه چيز خوب مي‌شود و سياست عرصه قهر نيست.»
يخ انتخابات رياست جمهوري سال ٩٢ با حضور جدي ايشان و اصرارشان بر پيمودن مسير تا انتها، بالاخره شكسته شد و همراهان همه آمدند. شرايط مطلوب بود و آينده روشن حضور ايشان در كنار دكتر روحاني شرايط را به نفع تفكر اصلاحات و جريان اعتدال تغيير داد. نزديكي اين دو تفكر سبب شده بود كه ائتلاف ايشان به عنوان يك خواست عمومي در جامعه مطرح شود. همه در پي اين بودند كه بعد از چهار سال بالاخره طعم پيروزي را بچشند و موضوع ائتلاف به يك مطالبه عمومي تبديل شده بود. كم نيست، چهار سال نااميدي و سرخوردگي در گرو تصميم ايشان بود.و دكتر عارف كاري كرد كارستان، فوقع ما وقع...
يك روز قبل از روز راي‌گيري انـتــخــابــات ريـاست‌جمهوري همه دفتر ايشان بوديم؛ لبخند بود و لبخند بود و لبخند و نويد پيروزي و من احساس سرخوشي از حضور در جمعي با اين درجه از پختگي سياسي!
در شادي انتخاب دكتر روحاني عزيز و در گرماگرم حضور پرشور و حماسي مردم، عارف اين پيروزي را گام اول ناميد و به صورت بسيار جدي موضوع نيازمندي تغيير ساختار مجلس نهم را مكمل پيروزي دكتر روحاني.
به يك ماه نكشيد كه اين موضوع ملكه ذهن كليه نزديكان و ياران ايشان شد. «كه پاستور ناتمام است اگر بهارستان تكميل نشود!» و اينكه با تمام توان بايد در راستاي حمايت دولت و شخص دكتر روحاني گام برداشت.
فكر و ذكرش مشغول مجلس بود، در ابتداي مسير من درك نمي‌كردم كه چرا اين همه نگراني، مگر مجلس چقدر مي‌تواند سرعت دولت را كند كند؟ كمي كه گذشت و كارت‌هاي زرد و قرمز به وزراي دولت رنگ جناح‌بازي به خود گرفت و وزير كليدي دولت، مهندس زنگنه به جاي حضور در اوپك هر روز بايد به مجلس جواب پس مي‌داد و دكتر فرجي‌دنا استيضاح شد و NPT جاي خود را به MPT داد و كميته برجام و... جاي مصالح ملي را گرفت، به حرف دكتر رسيدم كه پاستور بدون بهارستان ابتر است!

در فصل انتخابات ثبت‌نام كانديداهاي مجلس شور و نشاط خاصي را در بين مردم ايجاد كرد و اميد ايشان به تغيير ساختار مجلس رنگ و بوي تازه‌اي گرفت. شعار اصلاح طلبان اميد، آرامش و رونق اقتصادي شد و شعار آرامش، كليدواژه‌اي شد براي تسلي مردمي كه هيچ گزينه‌اي در شهر و ديار خود از همفكران خود نمي‌ديدند. اين نيز گذشت و مردم آموخته بودند كه مسير دموكراسي جاده‌اي هموار نيست و با قهر با صندوق نمي‌توان مشكلي را حل كرد. مردم همه ماندند و ترجيح دادند «نه» بگويند به افراطي‌گري و در بسياري شهرها از طيف مقابل حمايت كرده ولي اجازه حضور تفكر تندرو و بي‌اخلاق را در مجلس ندهند. حضور در انتخابات را در ذهن خود آنقدر تكرار كردند و اگر «ذره‌اي ترديد در دست و دل‌شان بود پاك از ياد بردند» و امروز ماحصل اين پختگي سياسي و تدبير عارفانه و تدبير بزرگان اعتدال و اصلاحات، پيروزي گفتماني است كه بنيانگذار كبير انقلاب حضرت امام خميني(ره) پايه‌گذار آن بود.
به قول حافظ:
عشق دردانه و من غواص و دريا ميكده/ سر فرو  بردم در آنجا تا كجا سر بركنم