امید

 ایران در دهه های گذشته نبردی طولانی و پرمخاطره برای مبارزه با قاچاق هروئین و تریاک داشته است، و در طول این سال ها هزاران نفر از نیروهای امنیتی و نظامی ایران جانشان را برای مبارزه با کارتل های افغان فدا کرده اند.

به گزارش امیدنامه به نقل از انتخاب، این نشریه امریکایی در ادامه آورده است: با تمام این احوال، ایران با روند روبه افزایش محبوبیت ماریجوانا میان مصرف کنندگان مواد مواجه شده است.

دولت ایران سال گذشته 150 مرکز ترک و درمان مصرف الکل تاسیس کرده، و وزارت بهداشت و درمان نقش بسیار فعالی در مبارزه با مواد قوی تر از جمله هروئین داشته است. اما قوانین درباره مصرف ماریجوانا نسبت به مواد دیگر ضعیف تر بوده است.

در نتیجه مصرف ماریجوانا افزایش شدیدی داشته است. ماریجوانا که در ایران به آن گل می گویند، همه جا در تهران پیدا می شود. بوی ماریجوانا از میان رستوران ها در تفریحگاه های دیزین و شمشک به مشام می رسد. در ماه های زمستان جوانان اسکی باز یا اسنبورد سواری را می توان دید که سوار بر تله کابین هنگام رفتن به بالای کوه به آرامی سیگاری از ماریجوانا می پیچند.

تابا فرجک، 27 ساله می گوید وقتی از میان یکی از پارک های تهران می گذرید، یا حتی در خیابان ها و میدان ها بوی آن به مشام می رسد. او می گوید حتی یک بار در کافه ای بوی آن را استشمام کرده است.

در خوابگاه های دانشگاهی دانشجوها برای آرام شدن یا تمرکز گرفتن آن را می کشند و در مهمانی های خصوصی با یک تماس ساده به در خانه شان می رسد.

ایران آمار رسمی از مصرف ماریجوانا ندارد. اما شواهد و شنیده ها و همچنین آمار رسیده از درمانگاه های بازپروری نشان می دهد مصرف ماریجوانا در شهرهای ایران زیاد است. حسین کاتبی، مدیر یکی از این درمانگاه ها، کمپ جردن، می گوید تعداد بیمارانی که برای ترک ماریجوانا تحت درمان قرار گرفته اند در طول پنج سال گذشته چهار برابر شده است.

در کشورهای مختلف غالبا به ماریجوانا به چشم ماده ای غیراعتیادآور نگاه می شود. اما کسانی که به دفعات از آن استفاده می کنند، می توانند به آن وابسته شوند. بنا به گفته موسسه ملی سوء مصرف مواد آمریکا، نوجوانانی که از این ماده استفاده می کنند چهار تا هفت برابر بیش از جوانان امکان ابتلا به اختلالات حاصل از مصرف ماریجوانا دارند. این موسسه می گوید، در موارد شدید این امر می تواند منجر به اعتیاد شود.

کارشناسان ایرانی به این نکته اشاره داشته اند که درصد فزاینده ای از ماریجوانای تولید شده در کشور با مواد دیگر ترکیب می شوند. همچنین اکثر بذر ها از آمستردام قاچاق می شوند، و بسیاری دیگر از آن ها تغییرات ژنتیکی داده می شوند تا قدرت تاثیرگذاری بیشتری پیدا کنند.

با افزایش مصرف ماریجوانا بیماران درمانگاه کتابی هم تغییر کرده اند.

یوسف نجفی، که در گذشته اعتیاد داشت و حالا یکی از مشاوران این درمانگاه است می گوید: «آن ها از خانواده های طبقه متوسط هستند، و اغلب وضع مالی خوبی دارند. آن ها احساس بی فایدگی می کنند. در خانه زندگی می کنند. آینده شان به کلی نامعلوم است. چند سال قبل فقط یکی دو نفر از این موارد داشتیم. در آغاز فکر می کنند خطری ندارد، اما کسانی که زیاد مصرف می کنند، دچار افسردگی شده و در نهایت مبتلا به اختلالات روانی می شوند.

نجفی می گوید، «ایرانی های مسن تر، چه مسئولان امور درمانی و چه والدین، اطلاع کمی از ماریجوانا و تاثیرات آن دارند. »

نجفی می افزاید: « اینجا در ایران، ماریجوانا ماده ای است که راه را برای استفاده از مواد دیگر باز می کند».

در جلسه مشاوره درمانگاه، بیمار تازه واردی در مصاحبه به آرامی می گوید حالش خوب است. او که دستانش را با بی قراری حرکت می داد، و انگار نمی دانست کجا بگذاردشان نسبت به اینکه معتاد نامیده شود اعتراض کرد، و گفت فکر نمی کند مشکل بزرگی باشد که دوست داشت تمام روز هر روز ماریجوانا مصرف کند.

در عقب اتاق ، کاتبی سرش را تکان می دهد و زیر لب می گوید: «درمان او زمان زیادی می برد».