امید

به گزارش امیدنامه، معــاون فرهنگی و اجتماعی دبیرخانه «شــورای عالــی مناطق آزاد» در بخشی از گفت وگوی خود با روزنامه هبستگی به فعالیتهای پسرش در خارج از کشور اشاره کرد و گفت:«من راجع به خیلی از مســائل ورود نکردم چرا که معتقدم بعضی از موضعگیریها ســبب خودگویی و دفاع از خود است و بدترین دفاع را دفاع از خود میدانم هیچگاه بنا نداشتم خود یا وفاداریام را توضیح دهم. حقیقتا طرح این موضوع هم مرا آزرده خاطر میکند و فکر میکنم بنده یعنی شــخص محمد علی زم بعد از این همه عمل شفاف، نیازی به توضیح و اثبات خود ندارم. اینکه یک نفر منســوب به من کاری بکند و به دنبال آن در مورد من قضاوت نادرستی شود عملی به دور از انصاف، اخالق و غیر شرعی است. مگر هر پسری از پدرش تبعیت میکنــد؟ مگر هر پدری همه فعل و عمل فرزندش را تایید میکند!! هر انسانی در نظام الهی و هســتی برای خودش کارنامه و شخصیت مستقلی دارد، بنده از ابتدا گرایش به اعتدال داشــتهام. محکوم و حمله کردن از جانب هیچ کسی، خط فکری و مورد تایید من نیســت. با فکر و عمل همواره اطرافیانم را به میانه روی دعوت کردم، البته من فرصت کافی صرف فرزندان خودم نکرده‌ام و ممکن است این نقص از من هم باشد، اما این نقص معلول یک دیدگاه و مسئولیت پذیریای بود که من داشتم و همواره منافع ملی را بر مسائل زندگی شخصی ترجیح دادم. وفاداری من بعد از گذشــت 40 سال از انقالب باید ثابت شده باشد اگر اینطور نباشد با توضیح و اعتراف من هم چیزی عوض نخواهد شــد. اساسا با تندروی مخالفم نه پســرم و نه هیچ کس دیگر حــق ندارد با تندروی انقلابی و غیر انقلابی، با حکومتی که در به سرانجام رســیدنش مرارتهای زیادی کشیده شده، مخالفت کند.بارها برای او پیغام فرستادم، که در رویه خود تجدیدنظر کن و دلخوری هایم را از برخی حرفها و موضع گیریهای او به گوشش رساندند. جواب داده که بــه پدرم بگویید؛ "او فرزنــدی چون روح الله گذشــته نــدارد و من بر اســاس عقل و تکلیفی متفاوت از گذشته رفتار میکنم"»