امید

 اما فارغ از برخی نام‌های مشهور پای این نامه عجیب که تنها یک ماه پس از خروج ترامپ از توافق هسته‌ای نوشته شده، براستی پیشنهاددهندگان جام زهری دیگر، کیستند؟ آیا حضور نام‌های امضاکننده پای شبکه‌ای از نامه‌های سریالی، فقط از سر اتفاق است؟

چهره‌های گمنام، پای ثابت امضای نامه‌ها علیه نظام

واقعیت این است که بخش قابل توجهی از امضاکنندگان نامه 100 فعال سیاسی برای مذاکره با آمریکا به سبک کره شمالی، اصلا آشنا نیستند یا دست‌کم از طریق جست‌وجو در مطالب و گزارش‌ها نمی‌توان نام آنها را دید. با این وجود یک ویژگی در این نام‌ها مشترک است؛ همه آنها نامه‌هایی در اعتراض به برخی بازداشت‌ها، اعتصاب غذا و مسائل منسوب به حقوق بشر را امضا کرده‌اند.

احمد علوی از امضاکنندگان شورش‌های دی‌ماه سال پیش است. اسماعیل ختائی نامه‌های حقوق بشری امضا می‌کند. اشرف میرهاشمی به حکم احمد منتظری معترض بوده، حسین چابک
‌پای نامه‌ای در حمایت از دراویش را امضا کرده و داوود فرهادپور مقابل اوین به نفع نسرین ستوده تجمع کرده است. حسن شمس، حسین میرزانیا، علی کلایی، مرضیه زیاری، هاشم حسین‌پناهی، ناصر فهیمی، میلاد ملک، مرتضی صادقی، محمد احمدی و بسیاری دیگر از امضاکنندگان هم تنها سابقه‌شان، امضای بیانیه‌هایی در حمایت از فتنه 88 است. چهره شاخص این طیف شاید پروین فهیمی باشد که مادر سهراب اعرابی از کشته‌شدگان وقایع 88 است که معلوم نیست چطور به‌عنوان تحلیل‌گر سیاسی، دیپلمات‌های کشورمان را دعوت به مذاکره کرده است.

راهنمای چپ برای گردش به راست

در این بین نام چند فعال چپ‌گرا هم دیده می‌شود. آنها که داعیه مقابله با آمریکا دارند ولی در عمل توصیه به مذاکره می‌کنند. حسین زهتاب عضو شورای مرکزی سازمان فدائیان خلق است. بهروز خلیق ساکن کانادا و علی فرخنده جهرمی معروف به کشتگر نیز عضو همین سازمان هستند. حسین نارنجی و فرح نعمت‌پور هم چپ‌گرا هستند.

امیرحسین بهبودی نیز از جمله منافقینی است که درباره احکام منافقان در سال 67 کتابی نوشته و سعید رضایی هم -البته اگر تشابه اسمی با شخصی دیگر نباشد -در زمره رهبران جامعه بهائیت است که در این نامه ایرانی‌ها را دعوت به مذاکره با آمریکا کرده است. برخی چهره‌های امضاکننده البته به‌عنوان فعال فرهنگی معرفی می‌شوند و مهدی جامی در
رادیو زمانه کار خبری می‌کند؛ مانند معصومه شاپوری که از روزنامه‌نگاران نشریه ایران‌فرداست.

علی جباری شاعر و فعال آذری است. علی سلطانی هم شاعری با سابقه بازداشت است. ویدا فرهودی از شاعران ایرانی ساکن فرانسه است و چهره‌هایی چون حمید آصفی و حسن امینی هم اپوزیسیون خارج‌نشین هستند.

در بین امضاکنندگان نام‌های دیگری هم به چشم می‌خورد که خود را فعال قومی معرفی می‌کنند. به این ترتیب در بین امضاکنندگان نامه، جمع همه جمع است. از بهایی و منافق تا چریک فدایی و فتنه‌گران 88.

اصلاح‌طلبان به‌دنبال چه می‌گردند؟

در بین این اسامی معلوم‌الحال که عده‌ای بدون هویت سیاسی مشخص، تنها سیاهی لشکر اپوزیسیون خارج‌نشین هستند و برخی دیگر هم سابقه‌ای طولانی در ضدیت با انقلاب اسلامی دارند، نام چهره‌های مشهور به اصلاح‌طلب که داعیه حرکت در چارچوب نظام جمهوری اسلامی دارند هم به چشم می‌خورد.

شاید برجسته‌ترین نام در این بین غلامحسین کرباسچی است. دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی. حزبی که کرسی‌های متعددی در کابینه روحانی در اختیار دارد. به جز او چهره‌هایی چون محمدصادق جوادی‌حصار، عضو حزب اعتماد ملی، حسین کروبی، فرزند مهدی کروبی از جمله نامزدهای معترض انتخابات 88، جمیله کدیور همسر عطاءا... مهاجرانی (همان کسی که در دهه 70 و در اوج فشار آمریکا به ایران هم پیشنهاد مذاکره با واشنگتن را داده بود و بعد آن در دولت اصلاحات وزیر ارشاد شد) و نماینده مجلس ششم، ابوالقاسم عابدین‌پور، نماینده تربت حیدریه در مجلس ششم و از امضاکنندگان نامه مشهور به جام زهر، احمد بهرامی از نماینده‌های دوره اول مجلس، رضا علیجانی، فعال ملی ـ مذهبی، سیدمسعود حسینی از نمایندگان ادوار مجلس، احمد منتظری، فرزند آیت‌ا... منتظری، عیسی سحرخیز مدیرکل مطبوعات داخلی دولت اصلاحات، حسن فرشتیان از حامیان فتنه، صدیقه وسمقی از چهره‌های سیاسی سابق اصلاح‌طلب و سخنگوی شورای شهر تهران در دوره اول، جلال جلالی‌زاده نماینده اصلاح‌طلب مجلس ششم و رئیس ستاد انتخاباتی روحانی در انتخابات دوازدهمین دوره ریاست جمهوری در استان کردستان، ابوالفضل بازرگان برادرزاده مهندس بازرگان و از فعالان ملی ـ مذهبی هم نامه مشکوک دعوت به مذاکره را امضا کرده‌اند.

این‌که چرا چهره‌های اصلاح‌طلب در کنار برخی چهره‌های معاند نسبت به انقلاب اسلامی چنین نامه‌ای را امضا کرده‌اند، سوالی است که فعلا جوابی برای آن نیست، اما روشن است که پشت‌پرده این نامه، مانند ده‌ها نامه سیاسی، حقوق‌بشری و فرهنگی دیگر، مافیایی قرار دارد که نام سیاهی‌لشکر خود را پای هر نامه قرار داده و در میان آنها با قرار دادن نام چند چهره شاخص، سعی می‌کند فضای سیاسی و مطبوعاتی ایران را درگیر یک موضوع حاشیه‌ای کند.