امید

 تنها دو روز به مصاف بزرگ برای فوتبال ایران مانده است. مصافی این بار نه در میدان جنگ تن به تن که در زمین فوتبال. این بار رئیسعلی و دوستانش نه در دلوار که در مسکو باید سد راه پرتغالی ها شوند انگار!

اگرچه این بار رئیسعلی این لشگر خودش پرتغالی است. او اما می خواهد تا پای جان بجنگد. می خواهد پیروز میدان باشد و برایش دلایل مهم خودش را دارد.
اولین دلیل خب چیزی نیست غیر از موفقیت شخصی خودش. ۷ سال از عمرش را فدا کرده تا امرووز بتواند حاصلش را درو کند و کاری کند همه در پایان جام بگویند مرسی آقای کی روش که شگفتی ساختی و تیمی که در تاریخ فیفا هیچ گاه صعود را تجربه نکرده بوده از گروه مرد بالا برده ای. 
او برای بیزنس خودش هم که شده بیش از همه ما این برد برایش اهمیت دارد.
جدال با پرتغال در این روز البته برایش حکایت دست تقدیر هم دارد. ۸ سال بعد پس از شبی که به اسپانیا به اشتباه داوری باختند و او را با حالتی تلخ از تیم ملی پرتغال اخراج کردند، احتمالا قسم خورده روزی انتقام آن رفتار مسئولان فدراسیون کشورش را از آنها بگیرد.
او در همان پایان بازی با مراکش برای تیم کشورش خط و نشان کشید و انتقاداتش را آغاز کرد.
حالا هم این چند روز را کامل درگیر برنامه ریزی تمرین بوده است. شکلی از برنامه ریزی که در آن فقط تیم برنده، ایران باشد و با افتخار بگوید:«من یک مربی حرفه ای هستم و می خواهم با ایران برنده بازی باشم. اینجا دیگر اصلا برایم حس وطن پرستی معنایی ندارد و نمی توانم به کارم خیانت کنم.»
او اما تنها کسی نیست که برد می خواهد. این رویای تک تک بچه های ایران است. تیمی که حالا نسل دوست داشتنی جدید فوتبال ایران است. بچه هایی که رده سنی شان طوری است که می توانند آینده ای شیرین برای فوتبال شان بسازند و جام جهانی باید سکوی پرتاب شان باشد. 
این جماعت اما دلیلی بزرگتر برای هدف شان دارند. کریم انصاری فرد آن دلیل دوم را خیلی صریح برای مان گفته بود. درست بعد بازی با اسپانیا و آن شکست مسخره:«به مردم از طرف من قول بده که تا پای جان جلوی پرتغال می جنگیم . در زمین شده می میریم اما بازی را می بریم و بالا می رویم.» شبیه این حرف را از بیرانوند توی گل تا سردار آزمون نوک حمله که این روزها زیر فشار انتقادات است بارها تاکید کرده اند.
آنها می گویند برای شادی دل مردمی که در فشار گرانی ها ، خسته اند از شرایط زندگی، باید جانفشانی کنند. قرار است با فوتبال کاری کنند که اقلا ساعاتی غصه از یادهای شان رفته باشد. زندگی برای شان همراه با لبخند باشد و عزت و احترام و البته افتخار به نام ایران.
در این شرایط بچه های تیم ملی اولین جلسه تاکتیکی تمرینی شان پیش از بازی با پرتغال را پس از دو روز ریکاوری برگزار می کنند.
آنها که دیشب سه ساعت در کلاس توجیهی کی روش برای بازی شرکت داشتند و راه های بردن پرتغال را برای شان ترسیم کرده اند.
آنها که قرار است بخشی از تاریخ سرزمین شان باشند. آنها که می دانیم و ایمان داریم تا پای جان می جنگند و اگر صعود هم نکنند با غیرت شان ، حس افتخار را هدیه مان می کنند.