امید

به گزارش امیدنامه به نقل از ایرنا ،علوی‌تبار گفت: به گمانم نقد دولت از موضع «تنش‌زدایی از سیاست خارجی»، «اصلاح ساختار اقتصادی»، «کارآمدترکردن ترکیب دولت» و «شفاف‌کردن محدوده اختیارات و مسئولیت‌های دولت» به‌ نفع کشور است. 
او ادامه داد: به‌هرحال باید دید نقد از چه موضعی صورت می‌گیرد، آن‌گاه درباره فایده و ضرر آن حرف زد؛ اما اکنون با توجه به پیشینه و دیدگاه‌های جریان راست رادیکال که پیشتاز نقد و نفی دولت است، متأسفانه این نوع نقد برای «بخش غیررسمی اقتصاد»، «مخالفان امنیت ملی ایران در خارج» و «متحجران» خواهد بود. 
اقدامات لازم برای رفع بی‌اعتمادی
علوی‌تبار در پاسخ به پرسشی درباره عوامل سلب اعتماد عمومی نیز گفت: بدون انجام تغییرات ملموس و قابل مشاهده در ترکیب و رفتارها، نمی‌توان به بازگشت اعتماد امیدوار بود. می‌توان فهرستی از این تغییرات ضروری را ارائه کرد که من فقط به بخشی از آنها اشاره می‌کنم؛ نخست، ترکیب دولت باید با کناررفتن افراد ناتوان و در معرض اتهام جدی رانت‌خواری و افزودن افراد کاردان‌تر و بدون شائبه تغییر کند؛ به‌ویژه به نظر می‌رسد افزودن افرادی که به داشتن دانش و توانایی کافی در اداره امور اقتصادی و داشتن برنامه‌ای برای تغییر ساختار اقتصادی مشهور هستند، ضروری باشد. 
دوم، دولت در مذاکره جدی با سایر ارکان حاکمیت، باید هدایت سیاست خارجی کشور را به‌ویژه در مناطق حساس، بر عهده گیرد. در این زمینه باید دولت پافشاری کرده و همه اجزا را قانع کند که سیاست خارجی واحد و تحت هدایت دیپلمات‌ها ضروری است؛ به‌ویژه انجام فعالیت‌های گسترده دیپلماتیک برای بازگشت آرامش به جامعه ضروری است. سوم، قوه قضائیه باید به‌ گونه‌ای محسوس دگرگون شود. سیمای بیرونی قوه قضائیه باید نشان‌دهنده بی‌طرفی سیاسی و توانایی علمی باشد. مقابله با فساد در این قوه، احتیاج به دگرگونی روش‌های نظارت و کنترل مدرن دارد. چهارم، اعضای شورای نگهبان نباید مانند افراد وابسته به یک حزب و گروه خاص سخن گفته و عمل کنند؛ جهت‌گیری سیاسی داشتن یک چیز و آن را به رخ جامعه کشیدن چیز دیگری است. پنجم، از صداوسیما نباید غافل شد؛ نقشی را که صداوسیما در ضربه‌زدن به اعتماد مردم بازی کرده است، با هیچ نهاد دیگری نمی‌توان مقایسه کرد؛  عمل‌کردن به‌عنوان رسانه یک جناح خاص سیاسی و ناتوانی در تولید برنامه‌های کیفی باید پایان گیرد. با این صداوسیما نمی‌توان به جلب اعتماد عمومی امیدوار بود. ششم، به‌طور کلی باید برخی از نهادها را خارج از رقابت‌های طبیعی جناحی و سیاسی قرار داد؛ به‌طوری‌که مردم باور کنند با نهادهای ملی مواجه‌اند. علوی‌تبار تأکید کرد: به‌هرحال بازگرداندن اعتماد عمومی کار بسیار دشواری است که نوعی تحول بنیادی در ساختار و رفتار ایجاب می‌کند. 
او درباره ریشه‌های اجتماعی ناآرامی‌ها دی‌ماه 1396 گفت: این اعتراض‌ها را لزوما نمی‌توان به طبقات پایین جامعه نسبت داد؛ ویژگی غالب فعالان این اعتراض‌ها، جوان‌بودن آنهاست (ظاهرا 75 درصد آنها زیر 30 سال داشته‌اند). پیام اصلی این اعتراض‌ها، این است که «ادراک و احساس تحقیر و یأس» در بخشی از جامعه «انباشته» شده است. 
«البته این «انباشت تحقیر و یأس» یک‌شبه و یکباره پدید نیامده است؛ زمینه‌ها و دلایل گوناگونی برای این انباشت وجود دارد. نباید اشتباه کرد؛ جامعه ما در شرایط انقلابی قرار ندارد، بلکه در شرایط عصیانی قرار دارد. اگر این وضعیت به سوی توازن حرکت نکند، می‌تواند مستعد پیدایش خشونت‌های فراگیر باشد.