امید

 البته مشکلی درباره مکان‌یابی ایستگاه‌ها داشتیم که نیازمند همکاری شهر قم بود. مسئله این است که در این استان، با پدیده جدیدی مواجه شدیم. شهر قم از طریق مقامات محلی به راه‌آهن اعلام کرد که نمی‌خواهیم قطار به داخل شهر بیاید! که برای ما خیلی تعجب‌آور بود؛ زیرا در همه‌جای دنیا ۱۸۰درجه  برعکس است. در کشورهای دنیا در همه‌جا بدون استثنا، وقتی قرار است قطار سریع‌السیر از جایی عبور کند، مقامات محلی لابی می‌کنند که قطار به مرکز شهر بیاید و مردم راحت‌تر استفاده کنند.

 
  علت مخالفت 
واقعا متوجه دلیل این کار نشدیم، چون با هیچ منطق حقوق شهروندی و حمل‌ونقلی و عقلايی سازگاری ندارد. در جلسات متعددی که از سوی راه‌آهن و معاونت حمل‌و‌نقل در جریان بازدید از پیشرفت پروژه انجام گرفت، فقط می‌گفتند نمی‌خواهیم به داخل شهر بیاید و اگر قرار است این اتفاق بیفتد و قطار به داخل شهر بیاید، باید به صورت تونل باشد و از زیر شهر عبور کند که کار غیرعقلایی بود و هزینه زیادی داشت.

در پاریس ده‌ها خط به ایستگاه راه‌آهن که مرکز پاریس است، وصل شده و هیچ‌کدام به صورت تونل نیستند که هم هزینه مناسب‌تری دارند و هم مشکلی برای شهر ایجاد نمی‌کنند. در ده‌ها کشور دیگر نیز همین‌طور. درخواستشان غیرمنطقی بود و کار خیلی عقب افتاد.

ما برای اینکه اصل پروژه عقب نیفتد، کارهای دیگر را انجام دادیم و از سمت اصفهان و تهران در حال ساخت هستیم، اما این قسمت به‌عنوان یک علامت سؤال و مبهم باقی مانده است. به‌خصوص اینکه نظر دکتر آخوندی این بود که با اینکه وصل‌کردن خط راه‌آهن به داخل شهر هزینه بیشتری برای وزارت راه دارد، مطلوب است به ایستگاه فعلی قم در داخل شهر وصل شود، اما آنها مایل بودند به جایی در خارج شهر مثل جمکران وصل شود که چون کاری غیرمنطقی بود، نمی‌توانستیم قبول کنیم. این قسمت بلاتکلیف مانده و امیدواریم با مطالعات بیشتر آنها در زمینه تجارب کشورهای دیگر دنیا اقناع شوند و در این بخش با ما همکاری کنند. با‌این‌حال، برای اینکه پروژه عقب نیفتد، بودجه و نیرویمان را در بقیه بخش‌های پروژه به کار گرفتیم.