امید

 چارچوبش را حفظ مي‌كرد و همه اين موارد به دليل تربيت مرحوم آيت‌الله طالقاني بود. او روحيه والا و انگيزه قوي داشت و با سن بالا و وضعيت جسماني كه داشت از پا نمي‌نشست. فردي را نمي‌شناسم كه مانند او جرات و جسارت در كار داشته باشد.  مطمئنا اگر او در جامعه كنوني بود، وضعيت فعلي را قبول نداشت و همه را موردانتقاد قرار مي‌داد. اداره كشور از جنبه‌هاي مختلف مطمئنا مطلوب او نبود. مسير او راه مرحوم آيت‌الله طالقاني بود و آرماني را كه پدر بزرگوارش در پيش داشت، ادامه مي‌داد و پا پس نمي‌كشيد. او به ‌دنبال حقوق برابري زنان و مردان بود و قانون منع حضور زنان در كانديداي رياست‌جمهوري را مورد انتقاد قرار مي‌داد و درصدد لغو اين قانون بود. ثابت كرد در اين حق، از منظر شرعي و اسلام منعي براي زنان وجود ندارد و در اين مورد بسيار تلاش كرد. به ديدار آيت‌الله منتظري مي‌رفت تا اين منع را برطرف كند. مجله «هاجر» بسيار تاثيرگذار بود. از نظر مطبوعاتي و سياسي چهره‌اي شناخته‌شده بود و با وجود مشكلات مالي كه وجود داشت، مجله «پيام ابراهيم» را به نحو احسن منتشر مي‌كرد. آثار مرحوم آيت‌الله طالقاني را به خوبي دنبال كرد و كتاب‌هاي بسيار مفيدي نوشت اما از او قدرداني كافي نمي‌شد و مورد حمايت قرار نمي‌گرفت.  اعظم طالقاني به‌ خاطر افكار مستقل و آرماني كه داشت، موفق بود اما در جامعه امروز با مشكلاتي كه براي زنان وجود دارد، موفقيت و پيشروي به سختي صورت مي‌گيرد.  در مسائل سياسي معتقد به آزادي بود. مهم‌ترين مساله او مليت و اسلاميت بود كه به ايران خدشه‌اي وارد نشود؛ بزرگ‌ترين دغدغه او استقلال كشور عزيزمان بود.