امید

دلم شد شکسته تر از شیشه ها  رضا جان نگاهت بیافتد به ما
من آن تشنه روی گنبد طلا     رضایم تو کن حاجتم را روا
رضایم گنه کرده ام بی شمار    خدا داند و این سیه روزگار
امیدم بود رفعت تو رضا        که دستم بگیری به روز جزا
رضایم رضای غریبان رضا   معین ضعیفان ، شفیعم رضا
امیدم که گشت از همه نا امید   گرفتم نشان تو را ای عزیز
بود حاجتم صحن پاک شما      که نالم ز درد غم و غصه ها
دخیلم ببندم به ایوان طلا         که راهی کنی تو مرا کربلا
چو باشد رضایت رضای خدا    منم راضیم بر رضایت، رضا
بنازم به عشق و به آن شوکتت   به آن سرسپرده ره دولتت
تو شاهی،ولی بنده پرور ترین     نظر کن امیرم،تو براین اسیر
ولی امر و رهبر که جانان تویی  معظم شه ملک ایران تویی
چو باشد به تزویر ره عابدان     دلم خوش که سلطان ایران تویی