امید

به گزارش امید، متن کامل نطق میان دستور دکتر مسعود پزشکیان در پی می‌آید:

بسم الله الرحمن الرحیم. با درود به روان پاک بنیانگذار انقلاب اسلامی ایران حضرت امام و به یاد شهیدانمان.

هفته‌ی وحدت را خدمت همه‌ی عزیزان تبریک عرض می‌کنم و آرزو می‌کنم که خداوند ما را به وحدتی برساند که امروز بیشتر از هر زمان دیگری به آن نیازمندیم.

خداوند در قرآن می‌فرمایند که «قُلْ یَا أَهْلَ الْکِتَابِ تَعَالَوْاْ إِلَى کَلَمَةٍ سَوَاء بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمْ أَلاَّ نَعْبُدَ إِلاَّ اللّهَ وَلاَ نُشْرِکَ بِهِ شَیْئًا وَلاَ یَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضاً أَرْبَابًا مِّن دُونِ اللّهِ فَإِن تَوَلَّوْاْ فَقُولُواْ اشْهَدُواْ بِأَنَّا مُسْلِمُونَ».

این دین و این پیامبر، پیامی را که به گوش جهانیان می‌رساند این است که بیایید همه‌ی ادیان زیر پرچم لا اله الالله دست به دست هم بدهیم و به وحدت برسیم، جز خدا کسی را عبادت نکنیم و برای او شریک قائل نشویم و انسان‌ها را در حد خدا و کنار خدا قرار ندهیم.

«اتخذوا أحبارهم ورهبانهم أربابا من دون الله». احبار و رهبان را در حد خدا گرفته‌اند. می‌گوید هیچ کسی را در جایگاه خدایی قرار ندهیم و فقط به خدا سر خم کنیم.

دینی که همه‌ی ادیان الهی را به وحدت دعوت می‌کند امروز ما در کشور خودمان بیشتر از هر کسی به آن وحدت نیاز داریم.

در هفته‌ای که گذشت، صداوسیما و سیستم تبلیغاتی ما در رابطه با 9 دی و برنامه‌هایی که اتفاق افتاده بود، پیام‌های مختلفی را صبح و ظهر و شب به گوش مردم رساند و نهایت قضیه [و گفته‌ها] این بود که موسوی و کروبی عامل تمام بدبختی‌ها و گرفتاری‌ها و مشکلات ما هستند! و از آن طرف همان صداوسیما از آقای خاتمی و آقای رفسنجانی و پشت همین تریبون بر علیه آنها هر حرفی که ممکن بود زده شد.

من یک سوال دارم: آیا این راه ما، ما را به وحدت خواهد رساند یا نه؟ با زندان و روندی که ما داریم، می‌توانیم به وحدت برسیم؟

من اینها را از زبان قرآن می‌گویم: « وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِیعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ وَاذْکُرُواْ نِعْمَةَ اللّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنتُمْ أَعْدَاء فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَکُنتُمْ عَلَىَ شَفَا حُفْرَةٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَکُم مِّنْهَا کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللّهُ لَکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ». شاید هدایت بشوید شما. «وَلْتَکُن مِّنکُمْ أُمَّةٌ یَدْعُونَ إِلَى الْخَیْرِ وَیَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنکَرِ وَأُوْلَـئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ»، «وَلاَ تَکُونُواْ کَالَّذِینَ تَفَرَّقُواْ وَاخْتَلَفُواْ مِن بَعْدِ مَا جَاءهُمُ الْبَیِّنَاتُ وَأُوْلَـئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ».

کسانی که تفرقه می‌کنند منتظر عذاب عظیم الهی باشند.

من این آیات را از زبان شهید مطهری برایتان تفسیر می‌کنم: «وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِیعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ»، مردم را دعوت به اتحاد و از تفرقه نهی می‌کند و پرهیز می‌دهد. بپرهیزید ای مسلمانان از این که در میان شما تفرقه و اختلاف وجود داشته باشد، کوشش کنید اختلافاتی که به وجود آمده است را حل کنید. اختلافات را کمتر کنید. دائما شکاف‌ها را زیاد نکنید، از این شکاف‌ها که روز به روز بیشتر می‌شود، چه کسی استفاده می‌برد؟

آیاغیر از دشمن اسلام، کس دیگری استفاده می‌برد؟ دشمن از ما چه می‌خواهد؟ غیر از این می‌خواهد که به نام‌های مختلف مذهبی و فقهی دائما به جان یکدیگر بیافتیم و یکدیگر را فحش بدهیم؟

قرآن می‌گوید از تفرقه بپرهیزید. « وَلْتَکُن مِّنکُمْ أُمَّةٌ یَدْعُونَ إِلَى الْخَیْرِ ». مثل این که در اینجا منظور قرآن از «خیر»، بیشتر «اتحاد» است. یعنی در میان شما باید جمعیتی باشد که همیشه مسلمین را دعوت به اتحاد کند. با تفرقه‌ها و اختلاف‌هایی که میان مسلمین هست مبارزه کنند و بجنگند. و بعد می‌فرماید « وَلاَ تَکُونُواْ کَالَّذِینَ تَفَرَّقُواْ»، مانند جمعیتی که متفرق شدند، دسته دسته و فرقه فرقه نباشید.

آیا این عجیب نیست که در میان دو آیه که هر دو دعوت به اتحاد و پرهیز از تفرقه می‌کند، این آیه که « وَلْتَکُن مِّنکُمْ أُمَّةٌ یَدْعُونَ إِلَى الْخَیْرِ » می‌آید؟

این کانه درست می‌رساند که قرآن در میان همه‌ی خیرها، حسن تفاهم و اتفاق میان مسلمین را خیری با این ویژگی‌ها می‌نامد و در میان منکرات و زشتی‌ها و پلیدی‌ها، آن را که از همه پلیدتر، زشت‌تر و بدتر است، اختلاف است، اختلاف است و اختلاف و تفرقه، به هر نامی و اسمی که باشد، زشت ترین کاری است که ممکن است.

من چون وقتم کم است، چند جمله از حضرت علی به شما می‌گویم. راه حل را حضرت علی ع در خطبه‌ی 16 می‌گوید: «فَاسْتَتِرُوا بِبُیُوتِکُمْ»، بروید در خانه‌هایتان قایم شوید، «وَاَصْلِحُوا ذاتَ بَیْنِکُمْ»، دعوای خودتان را حل کنید، «وَالتَّوْبَةُ مِنْ وَرائِکُمْ»، بروید توبه کنید، «وَلایَحْمَدْ حامِدٌ اِلاّ رَبَّهُ، وَلایَلُمْ لائِمٌ اِلاّ نَفْسَهُ»، اگر حمد می‌کنید خدا را حمد کنید و اگر ملامت می‌کنید خودتان را ملامت کنید. نه این که بنشینید همه‌ی گناهان را به گردن دیگران بیاندازید و همه‌ی حق‌ها را به گردن خودتان.

و در وصیتش می‌فرماید که «اوصیکما و جمیع ولدی و اهلی و من بلغه کتابی بتقوی الله و نظم امرکم و صلاح ذات بینکم»، «و انی سمعت جدکما (صلی الله علیه واله وسلم ) یقول صلاح ذات البین افضل من عامه الصلاه و الصیام ». به تقوا دعوت می‌کند، به نظم دعوت می‌کند، به «صلاح ذات البین». می‌گوید من از رسول خدا شنیدم که «صلاح ذات البین» از یک سال نماز و روزه‌ای که شما می‌گیرید برتر است.

و آخر این که بنده در رابطه با پیامی که به پیامی که به مالک اشتر می‌گوید خدمت شما، می‌فرماید «وَ لاَ تَنْدَمَنَّ عَلَى عَفْوٍ وَ لاَ تَبْجَحَنَّ بِعُقُوبَةٍ وَ لاَ تُسْرِعَنَّ إِلَى بَادِرَةٍ وَجَدْتَ مِنْهَا مَنْدُوحَةً وَ لاَ تَقُولَنَّ إِنِّی مُؤَمَّرٌ آمُرُ فَأُطَاعُ ».
نگویید که ما امیریم، ما دستور می‌دهیم و دیگران باید اطاعت کنند. این ادبیات، این نوع گفتگو، این نوع چالش، سه تا پیامد دارد: «إِدْغَالٌ فِی اَلْقَلْبِ وَ مَنْهَکَةٌ لِلدِّینِ وَ تَقَرُّبٌ مِنَ اَلْغِیَرِ».

قلب‌ها را فاسد می‌کند، ادبیات زورگویی، ادبیات امر و نهی و دستور، «إِدْغَالٌ فِی اَلْقَلْبِ وَ مَنْهَکَةٌ لِلدِّینِ»، دین را پژمرده می‌کند، «وَ تَقَرُّبٌ مِنَ اَلْغِیَرِ»، و دیگرگونی را نزدیک و نزدیک‌تر می‌کند.

آنچه که برای مملکت ما بیشتر از هر زمان نیاز است، اتحاد است، و اتحاد با دعوا، با زندان، با حصر و با کشتن به وجود نمی‌آید، اتحاد با حل مشکلاتی که داریم اما اگر دست به دست همه بدهیم، مشکلات ما حل می‌شود و آن وقت است که آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند. والسلام.