امید

ليلي گلستان: بوي خوش اميدواري

زنان هنرمند ايراني تعدادشان از مردان هنرمند ايراني كمتر نيست و به همان اندازه ارج و قرب دارند. اما وقتي بحث به افتتاح نخستين سالن نمايش به نام بانوان مي‌شود، اين اتفاق را به فال نيك گرفت و اينكه در اين برهه زماني، سالني به نام هما روستا كه هنرمند قابلي است و همسر هنرمند قابلي ثبت شود، دل و جرات زيادي مي‌خواهد و البته نشان دهنده فرهنگ و شعور فردي است كه اين سالن را تاسيس كرده و نامي مثل هما روستا را براي آن انتخاب كرده. اين اتفاق باعث دلگرمي و اميدواري زنان و دختراني مي‌شود كه در عرصه‌هاي مختلف فرهنگ و هنر كار مي‌كنند و كارشان حرفه‌اي و مهم است.

در كنار تمام اينها بايد براي شما تعريف كنم كه در شب افتتاحيه، احساس بسيار بسيار خوبي داشتم. چون در روزگاري كه كسي به فرهنگ و هنر فكر نمي‌كند و دغدغه‌هاي مهم‌تر ديگري براي آدم‌ها وجود دارد، جواني پيدا شده كه خطر مي‌كند و سرمايه خود را براي تاسيس يك سالن نمايشي، خرج مي‌كند. اين دلنگراني براي تئاتر و آستين بالا زدن به قصد كمك به آن در كنار نام‌گذاري آن به نام هما روستا، اتفاقي اميدوار‌كننده است كه نبايد آن را فراموش كنيم و به بهانه آن مي‌توانيم به روزهاي خوب آينده فرهنگ و هنر كه به دست اين جوانان ساخته مي‌شود، اميدوار باشيم.

عاطفه رضوي: جنسيت مهم نيست

در عرصه نمايش، آنقدر از نظر سخت‌افزاري دچار مشكل و مانع هستيم كه وقتي سالني تازه تاسيس مي‌شود، ديگر نمي‌شود به نام آن دقت كرد و همين كه افتتاح شده، خوب است. واقعيت اين است كه من در حوزه نمايش چندان علاقه‌اي به بحث‌هاي زنانه و مردانه ندارم و معتقدم كه همه به يك اندازه در دنياي نمايش در حال فعاليت هستيم و هركسي هم فارغ از جنسيت خود، تلاش مي‌كند تا پيشرفت كند و هنر نمايش را زنده نگه دارد. براي همين، همين كه سالني تازه تاسيس شده تا اجراهاي مختلف جايي تازه داشته باشند و در انتظار خالي شدن سالن‌ها نمانند، كافي است. البته اينكه اين سالن به نام هنرمندي است كه براي صحبت از او بايد ساعت‌ها زمان داشت، هم اتفاق خوب ديگري است كه معتقدم بجا و درست بوده و بايد براي هنرمندان بزرگ هنر نمايش بيشتر از اين رخ دهد.

ايرج راد: قدرداني براي زنان هنرمند

زنان هنرمند ايراني به اندازه مردان هنرمند، توانايي دارند و حتي گاهي چند قدم جلوتر از آنها در حوزه‌هاي مختلف فرهنگ و هنر، حركت كرده‌اند. در عرصه نمايش هم همين‌طور است؛ ما بازيگران، كارگردانان و نويسندگاني قدرتمند و حرفه‌اي داريم كه از زمان تولد تئاتر در ايران در اين عرصه، همپاي مردان حركت كرده‌اند و زحمات و نقش پررنگ حضورشان برهيچ‌كس پوشيده نيست. اما اينكه در تمام اين‌سال‌ها سالن نمايشي به نام آنها نشده، نشانه قدرنشناسي نيست و دليل آن از كمبود امكانات در تئاتر مي‌آيد. واقعيت اين است كه ما به اندازه كافي، سالن نمايش نداريم و سالن‌ها آنقدر كم هستند كه حتي در نامگذاري به نام هنرمندان مرد هم چندان نتوانستيم كه سالن‌هايي به نام تمام بزرگان هنرمند داشته باشيم و همين باعث شده تا اتفاقي مثل نامگذاري سالن «هما» اتفاق مهمي باشد.

اتفاقي كه هم از قدرشناسي از يكي از بانوان بزرگ هنر نمايش مي‌گويد و هم از تاسيس سالني تازه براي هنر نمايش. اميدوارم اين مسير تازه كه در سال‌هاي اخير براي هنر نمايش باز شده و به افتتاح سالن‌هاي نمايش ختم شده، همچنان باز باشد تا بتوانيم با نامگذاري هنرمندان بزرگ هنر تئاتر، چه مرد و چه زن، ياد و خاطره‌هاي آنها را براي هميشه زنده نگه داريم و قدردان‌هاي خوبي باشيم.