امید

آقای سلیمی نمین فکر می‌کنید که استراتژی اصولگرایان در خرداد 96 چه باشد؟

من هنوز خیلی صحبت‌ها و سیاست‌های اصولگرایان شفاف نمی‌دانم. در واقع هنوز ضرورت گردآمدن و ایجاد تدوین یک سیاست کلان برای حضور در یک انتخابات مهم را در جمع اصولگرایان نمی‌بینیم. البته برخی جریانات دیگر فعالیت‌های خود را به صورت برنامه‌ریزی‌شده آغاز کرده‌اند اما این در اصولگرایان خیلی روشن نیست که بحثی را در این راستا دنبال کنند. البته این امر که اصولگرایان با چند کاندیدا وارد میدان خواهند شد و یا حول یک نفر به وحدت خواهند رسید، بحثی است که این روزها زیاد مطرح می‌شود. من تصور می‌کنم که اصولگرایان یک کاندیدای واحد نداشته باشند و رسیدن به یک وحدت نظر حول یک نفر، برایشان آسان نباشد. هر چند که منافعشان حکم کند برای جلوگیری از ریزش نیروهایشان، هرچه سریع‌تر به یک وحدت نظر حول یک کاندیدا برسند.

بنابراین شما فکر می‌کنید که اصولگرایان با چند کاندیدا وارد عرصه خواهند شد و این نشان از عدم وحدت اصولگرایان دارد. به نظر شما تشکیل یک پارلمان اصولگرایی که چندی پیش آقای مرتضی نبوی، مطرح کردند، می‌تواند کارساز باشد؟

بحث تشکیل پارلمان در طیف‌های مختلف سیاسی بارها مطرح شده است. اما من فکر نمی‌کنم که حتی اگر این فکر بستر لازم را برای اجرا پیدا کند، برای انتخابات سال ۹۶ نتیجه بخش باشد و به این انتخابات نخواهد رسید.

شما موافق تشکیل پارلمان اصولگرایی هستید؟ دلایل شما چیست؟

بله. کار بسیار خوبی است. ما طیف جدی در کشور داریم که این طیف جدی اگر امور خود را در چهارچوب پارلمان دنبال کنند که وزنشان مشخص شود، خوب است. یعنی این‌طور نباشد که یک طیف درون حزب اصلاح‌طلب سهم خواهی داشته باشد. داشتن پارلمان طبعاً به هر اینکه هر جریانی متناسب با وزنش نظر دهد، کمک می‌کند. کمک می‌کند که کار جمعی در کشور تسهیل و قانونمند و مهم‌تر از آن‌هم منطقی شود. این هم به شفافیت کمک می‌کند و دیگر بساز لابی‌های پنهان جمع می‌شود. این پسندیده است، اگر دو طیف مطرح به سوی پارلمان بروند و هر گرایشی دیدگاه‌های خود را مطرح کند.

امکانات تشکیل این پارلمان هم در ایران برای احزاب و گروه‌های فعال وجود دارد؟

به نظر من وجود دارد. چون الان ما بیشتر طیف داریم و احزاب نداریم. طیف‌ها هم به صورت اصولی ائتلافشان صورت نمی‌گیرد و گاهی به صورت قلدری سهم خواهی می‌کنند. در مورد آقای عارف هم در انتخابات 92 هم این‌طور شد و به نوعی قلدری طیفی صورت گرفت. اگر این بحث در چارچوب پارلمان مطرح می‌شد، امور شفاف‌تر می‌شد و به حق و صلاح نزدیک‌تر می‌شود.

به بحث انتخابات برگردیم. گفتید که اصولگرایان با یک کاندیدا وارد نخواهند شد. فکر می‌کنید که چند کاندیدا داشته باشند و کدام طیف‌های اصولگرایی وارد عرصه انتخابات شوند؟

پاسخ این سؤال دشوار است چون امیدوارم که عقلانیت در این طیف قوی‌تر شود و بتوانند به یک فرمول منطقی برای ائتلاف پیدا کنند. حالا اگر می‌توانند پارلمان تشکیل دهند که من امیدوار نیستم اما با ساختارها و روش‌های دیگر باید بتوانند به یک ائتلاف برسند تا به تشخیص مردم هم کمک کنند. چون ما هر چه کاندیداهای بیشتری داشته باشیم، تشخیص مردم سخت‌تر و سرگردانی آن‌ها بیشتر خواهد شد. لذا اگر هر طیفی بتواند در کاندیدای مشخصی خود را عرضه کند، طبیعتاً فرصت بیشتری برای مطالعه آحاد جامعه در زمینه برنامه‌ریزی، هدف‌گذاری و طرح‌های آن‌ها به وجود خواهد آمد. یعنی جامعه بهتر می‌تواند فرصت بگذارد و با تشخیص درست آرای خود را به طرف یک کاندیدا سوق دهد.

آقای حداد عادل گفته‌اند که اصولگرایان استراتژی 94 را برای انتخابات 96 تکرار خواهند کرد، به نظر شما در صورت تکرار این استراتژی موفق خواهند بود؟

پاسخ به آن سخت است چون در بحث مجلس، مبانی متفاوتی حاکم است و فرمول‌های دیگری برای سنجش وجود دارد. در انتخابات ریاست جمهوری هم این مبانی و فرمول‌ها متفاوت است و یک فرمول واحد برای هر جواب نمی‌دهد. درباره مجلس دیدیم که اصولگرایان در برخی شهرها مثل تهران به دلیل برخی بی‌دقتی‌ها و برخی مسائل دیگر که تحلیلش گسترده است، ذهنیتی شکل گرفت و اصولگرایان نتوانستند پایگاه لازم برای موفقیت را به دست آورند. اما در برخی شهرستان‌ها مسئله متفاوت بود. در ارتباط با بحث ریاست جمهوری این مسئله متفاوت است. چون سبد رأی کل کشور اینجا مهم است و نمی‌توان قاعده‌ای که درباره مجلس صادق است. قطعاً باید اصولگرایان دقت بیشتری و اهتمام دقیق‌تری به مسائلی که در جامعه می‌گذرد داشته باشند تا بتوانند موفق باشند. بنابراین نمی‌توان برای انتخابات متفاوت یک نسخه پیچید و قیاس و تحلیل این چنینی درست نیست.

قبول دارید که این روزها، اصولگرایان روزهای سخت و غیر منسجمی را سپری می‌کنند و به‌نوعی خودشان هم در کارهایشان سرگردان هستند؟

من اشاره کردم که اصولگرایان الان این ظرفیت را ندارند که بتوانند به یک کاندیدای واحد برسند و این نشان می‌دهد که شاید کمی در درون مشکلاتی باشد که باید رفع شود. در عالم سیاست فراز و نشیب‌ها برای سیاست‌مداران سازنده است و هر دستوری شما داشته باشید، می‌تواند برای رشد شما مؤثر باشد. گاهی شما متوجه غفلت خود نمی‌شوید اما با رأی مردم از غفلت بیرون می‌آیید بنابراین رأی ملت که دوستدار سیاستمدارانش است، مانند چوب معلم است که رشد را در پی دارد. بنابراین همواره در عرصه سیاست ما باید فراز و نشیب‌ها را باید خیری برای خود بدانیم. بنابراین من این‌طور نگاه نمی‌کنم که گاهی با عملکرد مثبت آرای مثبت را به خود جلب کند و گاهی مغرور و خودپسند شود و هشداری را دریافت کند و این‌ها جزیی از سیاست است.