امید

به گزارش امید، متن نوشته ی روز یکشنبه ی سهیل محمودی به این شرح است:

جمع کنید این بساط ماهواره ی میمون هوا کردن و تابلوهای " فرزند بیشتر زندگی شادتر " و "با یه گل بهار نمیشه" و خُرده فرمایش های اینگونه را ... !

همین امشب، ساعت حدود بیست و دو و سی دقیقه بود. برای خرید خُرده ریزهای خانه و مقداری مواد غذایی و چهارتا خِرت و پِرت یخچالی، ماشین را روشن کردم که بروم فروشگاه شهروند میدان آرژانتین. باید از چند تا خیابان و چهارراه و ... گذر می کردم. بدون استثنا پشت هر چراغ قرمزی که ایستادم، تعدادی مرد و زن و دختر بچه هایی ده یازده ساله یا داشتند فال حافظ می فروختند یا گُل ... و یا گدایی می کردند!

اشک امانم نمی داد پشت فرمان. من شاعرم و نویسنده و صدای این مردم. شریک غم و شادی هایشان. و مردم اعماق - که از میان آنها برخاسته ام و از همانهایم - با این رنجها و دشواری هایشان، طلبی کلان از همچو منی دارند. چه باید می کردم جز لعن و نفرینی به این اوضاع؟ لعن و نفرینی که نهایتا از شعرهایم سر برخواهد آورد و روسیاهی این روزگار را ثبت و ضبط خواهد کرد برای آیندگان ...

اما فعلا اینجا در گوشهایی - اگر شنوا باشند - فریاد می کنم :

جمع کنید این بساط ماهواره ی میمون هوا کردن و تابلوهای " فرزند بیشتر زندگی شادتر " را ... !