امید

 قطعا این رسانه‌ها، از این فرصت طلایی(بخوانید بهانه طلایی) حداکثر استفاده و بهره‌برداری سیاسی را برای هجمه و تخریب ایشان، رئیس و مدیران دانشگاه آزاد می‌کردند و با تشکیل فوری نشست‌ها، میزگردها، ساخت ویژه برنامه‌های فوق‌العاده، مصاحبه‌های سفارشی با افراد شناخته شده، تیترها و مقاله‌های جگرسوز، حتی اساسنامه دانشگاه، هیات موسس و... همه را زیر سوال برده و با تشکیل کمپین‌های متعدد، واویلا سر می‌دادند و از خون پاک‌ترین جوانان این سرزمین برای مقاصد سیاسی خویش، خوراک تبلیغاتی می‌ساختند. رسانه‌های همسو به ویژه رسانه ملی وظیفه و اصلا رسالت ملی و رسانه‌ای خویش می‌دانستند که دوربین و میکروفون به دست، به در خانه تک‌تک قربانیان و مصدومان این حادثه بروند و از مظلومیت دانشجویان قربانی و مصائب و مشکلات اقتصادی و عاطفی خانواده‌ها، داد سخن داده و اعتراض و تجمع دانشجویان را در همه بخش‌های خبری، با آب و تاب فراوان و گفت‌وگو با معترضان پخش کنند، به بیمارستان‌ها و میان مردم رفته و با سوالات جگرسوز، عواطف افکار عمومی را جریحه‌دار کرده و کلیپ‌های سفارشی نیز، در فضای مجازی دست به دست می‌شد و... اکنون، چشمان خود را باز کنید. می‌بینید، شرایط کاملا فرق دارد و این رسانه‌ها، به دلیل رعایت حال خودی‌ها و هم‌طیف‌های سیاسی، بدون نشان دادن درددل حتی یکی از خانواده‌های قربانیان، باید حتی‌الامکان، با کم‌توجهی، از کنار این فاجعه انسانی، چنان بگذرند که گویی اتفاق کوچکی رخ داده و طوری وانمود کنند که رئیس و مدیران این دانشگاه لطف نموده، ناوگان حمل و نقل داخلی را به سرعت ترمیم کرده‌اند و با اعلام خبر عزل چند مدیر میانی، بحمدا... همه چیز را با خیر و خوشی به پایان رسانده‌اند!