امید

اگر کوچکترین تردیدی هم وجود داشت، با واقعه تشییع پیکرهای پاک 275 شهید در روز سه شنبه، تردیدها به واقعیت پیوست زیرا میلیون ها ایرانی که در این مراسم حضور داشتند یا آن را از طریق رسانه ها دنبال می کردند، دیدند که دلواپسان ، که روز و شب دم از ارزش ها و انقلاب و شهدا می زنند، چگونه بر استخوان های شهدا چوب حراج زدند و آن پیکرهای مطهر را همچون کالایی به بازار سیاست بازی بردند و نه از شهدا شرم کردند، نه از خانواده های رنج دیده آنها و نه از چشمان اشک بار مردم!

« کاسبان چهارشنبه »

روز و کسی چه می داند، شاید شبی که غواضان با دست های بسته توسط دشمن زنده به گور می شدند، هرگز به مخیله شان هم خطور نمی کرد که 29 سال بعد، عده ای به نام آنها ، سه شنبه بازار سیاسی راه بیندازند و عقده گشایی کنند.

روز تشییع پیکرهای شهدا، می توانست به روزی بزرگ در یگانگی ملی تبدیل شود، ولی با سوء استفاده تاریخی دلواپسان از آن، تبدیل به میتینگ سیاسی جریانی خودخواه و تمامیت گرا و متحجر شد تا بار دیگر و این بار در مقابل چشمان همه، ثابت شود که برای آنها، شهید و غیر شهید فرقی نمی کند. مهم این است که کاسبی شان همیشه به راه باشد، مهم این است که قدرت از دست رفته را بار دیگر به دست گیرند، مهم این است که ریاکارانه خود را مؤمن و مقید به ارزش ها بدانند و هر که جز خود را تکفیر کنند.

روز تشییع شهدا به ویژه 175 شهید غواص که نحوه شهادت شان ، احساسات را جریحه دار کرد، برای اینان، فرصت مغتنمی بود تا به جای تکریم شهدا، بساط سیاسی خود را پهن کنند و به جای بلند کردن پرچم وحدت ملی، چماق جناحی شان را علم کنند و بر سر دیگران بکویند. گو این که نمی دانستند آنجا، ضیافت الهی شهداست نه چاله میدان جاهلان سیاسی.

آنان نه فقط دلواپسان سیاسی که "کاسبان سه شنبه" هستند، کسانی که آنقدر معرفت و جوانمردی ندارند که از میان همه روزهای سال و همه ساعت های شبانه روز، فقط چند ساعتی را در سه شنبه تشییع شهدا ، به حرمت مظلومیت شهدا و خانواده های داغدارشان، خموشی پیشه کنند و کاسبی را به بعد از تشییع جنازه وابگذارند... شرم بر آنان باد!