امید

به گزارش امید،سایت آینده در گزارشی راجع به دخالت گروه های فشار غیر رسمی در تصمیم گیری های کلان دانشگاه شیراز، از گروهی به نام «اخوت» نام برده که با بهره مندی از «هویت غیر شفاف و سیال»  توانسته بیش از دو دهه(از آغاز سالهای دهه 70 تا پایان دولت احمدی نژاد) تعیین کننده نهایی مناصب کلیدی در دانشگاه باشد.

سیطره این گروه  سبب شده  که دیگر اعضای هیئت علمی دانشگاه نه خواهان نزدیکی به این گروه باشند و نه بتوانند در برابر ارتباطات فراوان این گروه بسته با طیف های مختلف سیاسی، امکانی برای رقابت بیابند. در حالی که نیاز اصلی دانشگاه در شرایط فعلی بازگشت اعضای هیئت علمی به عرصه تصمیم سازی در عرصه های کلان مدیریت دانشگاه است و این مهم اگر به هر دلیل انجام نشود، تداوم بی انگیزگی و رخوت سالیان اخیر در دانشگاه ضربه ای دیگر بر پیکره صدمه دیده دانشگاه خواهد بود.
متاسفانه غیر پاسخگو بودن و رسمی نبودن این دست گروه های فشار سیاسی غیر رسمی سبب می شود امکان ارزیابی فعالیت های آنها از دست برود. این روزها نیز شنیده ها حاکی است اعضای همین گروه مجددا فعال شده اند و با نادیده گرفتن خواسته‌های دانشجویان، اساتید و کارمندان، در صدد تحمیل گزینه خود بر مدیریت دانشگاه بدون نظرسنجی از اعضای هیئت علمی، دانشجویان و کارمندان هستند. در «بسته» و «ناکارآمد» بودن فعالیت این گروه برای دانشگاه شیراز همین بس که پس از نزدیک به دو دهه از پایان مدیریت یکی از اعضای آن، دوباره همان شخص برای مدیریت دانشگاه پیشنهاد می شود. امری که خود نشانه عدم تربیت نیروهای جدید و پر توان علیرغم دو دهه تسلط بر مدیریت دانشگاه است.

آنچه در این دوره اهمیت فراوان دارد لحاظ شدن نظرات اکثریت دانشجویان و اساتید در فرآیندهای تصمیمگیری در باب روسای دانشگاه است. آنچه که به نظر می رسد تنها از طریق سپردن تصمیم به خود اعضای هیئت علمی امکان پذیر می باشد و به همین دلیل می بایست از دخالت گروه‌های لابی و فشار عمدتا سیاسی در تصمیم سازی ها از هر جناحی جلوگیری نمود.
متن نامه دانشجویان دانشگاه شیراز به وزیر علوم به این شرح است :

بسمه تعالی
جناب آقای دکتر فرجی دانا
وزیر محترم علوم، تحقیقات و فناوری
با سلام و احترام
دانشگاه به عنوان مهد علم و دانش و اندیشه ورزی، همواره نقشی بیبدیل در تحولات کشور پیش و پس از انقلاب اسلامی ایفا نموده است. تربیت و تعلیم متخصصان، به وجود آوردن زمینههای فکری و فرهنگی لازم برای آیندهسازان ایران زمین، بسط و تعمیق روحیه تسامح و تساهل و همچنین آموختن نقدپذیری و چگونه نقد کردن در سایه فراگیری آیین گفتگو از جمله مسائلی‌ست که دانشگاه را در زمره مهمترین نهادهای جامعه قرار میدهد؛ آنچنان که پیر جماران از آن به عنوان «مبدا همه تحولات» یاد می‌کند.
اما در هشت سال اخیر و به ویژه چهارسال دوم آن، جایگاه رفیع دانشگاه در سایه سوء تدبیرها و نیز نگاه‌های غیرعلمی و غیرفرهنگی، بیش از سایر نهادهای جامعه از فضای امنیتی موجود لطمه دید و اساتید و دانشجویان، با مواجه شدن با شرایطی غیرقابل باور، دستخوش آسیب های فراوان گردیدند.
دانشگاه شیراز نیز از این قائله مستثنی نبود. انتصاب روسای دانشگاه ها به صورت متمرکز و بدون نظر اساتید دانشگاه باعث گردید تا دانشگاه های کشور و به خصوص دانشگاه شیراز در حیطه‌های مختلف دچار مشکلات و آسیب‌های فراوانی گردند. ایجاد تقابل بین مسئولین و دانشجویان با نادیده گرفتن خواسته‌های آنان شدت گرفت و بی‌مهری به اساتید مجرب و توانمند، بیش از پیش فضای دانشگاه را از آنچه از این دانشگاه مادر انتظار می‌رفت، دور و دورتر کرد. در حیطه‌های علمی، سرعت رشد و پیشرفت کاسته شد؛ به نحوی که رشد مشکلات و موانع پژوهشی و نیز نادیده گرفتن اهمیت تناسب فضای آموزشی و پژوهشی با تعداد دانشجویان و انتظارات موجود از دانشگاه و بی توجهی به تجهیز مناسب آزمایشگاه‌ها، بیش از پیش رخ می‌نمود. در زمینه‌های فرهنگی نیز، شیوه‌های نامناسب و غلط مدیریتی، دانشجویان را از ارزش‌های اصیل گریزان نمود و دانشگاه را از محفلی فرهنگی به محیطی نامتوازن و سرشار از معضلات گوناگون بدل نمود.
اما اینک، پس از خلق حماسه‌ی سیاسی در پرتو آرای ملت و روی کار آمدن دولت امید بخش دکتر روحانی، انتظار می‌رود تدبیر درخور شأن دانشگاه و دانشجو اندیشیده شود تا با روی کار آمدن فردی برخاسته از آرا و نظر دانشجویان و دانشگاهیان، اعتدال در فضای فرهنگی و سیاسی و نیز کارآمدی در حیطه‌های علمی و تخصصی به دانشگاه بازگردد. لذا امروزه بیش از پیش لزوم حضور فردی توانمند و محبوب، با سابقه‌ای روشن در حوزه‌های مدیریتی دانشگاه احساس می‌شود.
ما امضا کنندگان این نامه با بررسی کارنامه علمی و مدیریتی دکتر سیروس جواد‌پور، ایشان را مناسب‌ترین گزینه برای ریاست دانشگاه شیراز می‌دانیم. چرا که به اذعان اساتید و دانشجویان، از دوران ریاست ایشان در سالهای گذشته می‌توان به عنوان یکی از درخشان‌ترین دوران مدیریتی در تاریخ دانشگاه شیراز نام برد. سابقه مدیریتی کارآمد در جایگاه‌های گوناگون، به ویژه مدیریت راهگشا و توأم با تعاملات مناسب با اساتید و دانشجویان در زمان ریاست دانشکده مهندسی در سال‌های 1379 الی 1384 باعث گردیده است که ایشان به عنوان یکی از محبوب‌ترین مدیران دانشگاهی حتی پس از دوران مسئولیت خود شناخته شوند. حفظ احترام و کرامت دانشجویان، ایجاد تحول در نظام چرخه مالی دانشگاه با جذب سرمایه از طریق صنعت، اهتمام در ایجاد توسعه فیزیکی در فضای دانشکده مهندسی و نیز آشنایی این استاد گرانقدر با نیازهای علمی، پژوهشی، فرهنگی و رفاهی دانشجویان باعث گردیده است که در اذهان بسیاری از دانشجویان، ایشان به عنوان بهترین فرد برای پذیرش این مسئولیت خطیر شناخته شوند. لذا امید است با انتخاب ایشان به عنوان رئیس دانشگاه، شاهد آن باشیم که نگاه خردمندانه دولت تدبیر و امید، اعتدال و امید را به فضای دانشگاه شیراز بازگرداند.
با سپاس فراوان
جمعی از دانشجویان دانشگاه شیراز