امید

حتماً؛ دولت و در معنای عام، حاکمیت در موارد بسیاری نقصان و کم کاری داشته است و به درستی کشور و ملت را مدیریت نکرده است و در این قضیه اخیر به همچنین.
حال اگر کشوری در مسیر رشد و توسعه باشد و موفقیت هایی داشته باشد، رشد اقتصادی بالا، اشتغال و درآمد خوب با امکانات مناسب بهداشتی بسیار، در این صورت گفته می شود؛ ملت در این موفقیت، نقش اساسی را داشته است و بدون ملتی همراه و آگاه و فعال امکان اینکه دولتی به موفقیت و پیشرفت برسد، منتفی است. در حالی که در این حالت نیز دولت در راهبری و هدایت توسعه، نقش آفرین است و تاثیر گذار و صرفاً؛ وجود ملتی آگاه، توسعه آفرین نیست. حتماً؛ دولتی توسعه زا نیاز است تا مدیریت امور و هدایت ملت را انجام دهد.
به عبارتی بهتر، ملت و دولت با هم در مسیر توسعه قرار می گیرند یا عدم توسعه را موجب می شوند.
ارکان توسعه و یا عقب ماندگی، توامان دولت و ملت هستند، به عبارتی در توسعه یا عقب ماندگی لازم و ملزوم هم هستند.
حال برسیم به مسئله کرونا، هجوم مردم در ایام نوروز به شمال کشور، علیرغم توصیه های موکد مدیران وزارتخانه بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و همچنین برگزاری مراسم چهارشنبه سوری نیز به همین ترتیب یا دید و بازدیدهای ایام نوروز، یعنی عدم همراهی مردم با دولت. راستی بدون همراهی مردم، دولت چه می تواند بکند؟ امید بهبودی نیست.
آحاد مردم باید عمق خطر را دریابند و بدانند که خطر بسیار نزدیک است. کرونا جهان گیر شده است و کشورهایی با توانمندی های بالای اقتصادی را هم درگیر کرده است. از اروپا گرفته تا آمریکا، از آسیا تا آفریقا همه و همه را نشانه رفته است. این ویروس که در خاستگاه آن، اما و اگرهایی است، اگر دیر متوجه شویم، دودمان همه را بر باد خواهد داد. به تذکرها و هشدارهای دولت مردان توجه کنیم. در خانه ها باید بمانیم، حصر خانگی را بپذیریم، اگر به دنبال آزادی و رهایی هستیم دولت را کمک کنیم تا دولت بتواند کمکمان کند. در این موقعیت به معنای واقعی حساس کنونی، همه باید در کنار هم و با هم تلاش کنیم و تهدید ایجاد شده را به فرصتی برای خودسازی و ایجاد ملتی متحد، هوشیار و آگاه بهره برداری کنیم.