امید

باتوجه به شرایطی که در انتخابات مجلس دهم شورای اسلامی با ردصلاحیت‌های گسترده و عدم‌امکان بستن یک لیست اصلاح‌طلب کامل به‌وجود آمد، اصلاح‌طلبان در شرایطی قرار گرفتند که مجبور به نگاه خوشبینانه به مسایل شدند. از این رو میدان را برای کسانی که فکر می‌کردند؛ گرچه از ما نیستند ولی به‌عنوان نیروهای معتدل برابر تندروها می‌توان آنها را قبول کرد، گستردند. نکته دیگر تعاملی بود که بین اصلاح‌طلبان و دولت باید صورت می‌گرفت که در نهایت این تعامل منجر شد به تعامل شورای‌عالی سیاست‌گذاری با حزب اعتدال و توسعه. نتیجه این تعامل هم؛ گذاشتن افرادی در لیست اصلاح‌طلبان بود که از چهره‌های شاخص اصولگرایی بودند ولی از سوی دیگر میانه‌ای با اصلاح‌طلبان نداشتند، مثل علی لاریجانی، بهروز نعمتی و کاظم جلالی. اما تحلیل از این تعامل چه بود؟ تحلیل اول این بود که با این اقدام تندروها را از مجلس خارج کنیم که اتفاقا تحلیل درست و موفقی هم بود. چراکه الان با نیم نگاهی به ترکیب مجلس فعلی و مجلس گذشته، می‌توان گفت که نیروهای تندرو در این مجلس بسیار اندک و تعدادشان به یک عدد دو رقمی هم نمی‌رسد. بنابراین این موفقیت چشم‌گیر برای اصلاح‌طلبان بود که با شرایط نابرابر و در شرایطی که اکثر حوزه‌ها نیروی اصلاح‌طلب حداقلی هم نداشت و مجبور به حمایت از عده‌ای اصولگرای معتدل شد، توانستند نیروهای تندرو را از مجلس خارج کنند. تغییر 217 نفر از نمایندگان مجلس و جایگزینی 217 نیروی جدید به‌وسیله اصلاح‌طلبان ضربه سختی برای اصولگرایان تندرو بود. اما این نتیجه حاصل ریسکی بود که اصلاح‌طلبان کردند و آن ریسک نیز حساب کردن روی نیروهای معتدل اصولگرا بود. واقعیت این است که این ریسک از همان ابتدا در درون اصلاح‌طلبان می‌توانست شرایط را از لحاظ اطمینان خارج کند و به طرف عدم‌اطمینان در تصمیم‌گیری‌ها ببرد چون متغیرهایی که در اختیار ما است باید کنترل شده باشد اما با این شرایط قابل کنترل نبودند.