امید

از همان اول، عدم توفیق او در کسب ریاست مجلس را هدف گرفتند. این روزها نیز او را متهم ردیف اول نتیجه رای اعتماد به کابینه می دانند و به بهانه عدم توفیق مهندس بی طرف به او می تازند. البته بررسی و نقد عملکرد دکتر عارف و فراکسیون امید، هم حق همه است و هم لازم است. تنها از مسیر نقد است که می توان سلامت راهِ امید را ضمانت کرد.
اما در این میان از چند نکته نباید چشم پوشید.
سیره سیاسی عارف، تغییر خاصی نکرده است. او همیشه بر همین مدار، سیاست ورزیده است که اکنون هست.
هیچ گاه شعاری از افزون بر طاقت خود نداده و تا حد مقبولی نیز بر وعده های خود، طاعت داشته است.
به نظر می رسد روز اول پیروزی لیست امید در مجلس، انتظاراتی فوقِ حجم پیروزی بدست آمده، شکل گرفت. حتی انتظار ریاست مجلس از همان ابتدا انتظاری گزاف بود. مقدار واقعی پیروزی در میانِ حجم "کری خوانی" های تبلیغاتی، گم شد و لاف پیروزی، رهزن افتاد. البته در خودِ پیروزی شکی نبود اما در مقدار و نوع آن مبالغه شد.
بسیاری از منتقدان عارف در میان اصلاح طلبان، اگر انتظارات خود را کمی اصلاح کنند حتماً مقداری از گلایه هایشان کاسته خواهد شد. منتقدانِ غیر اصلاح طلب نیز هدفشان از نقدها و تخریب ها مشخص است. آنان ماهی مراد را از این تخریب ها خواهند گرفت و مطامع جناحی خود را دنبال می کنند. 
اما میان خودی‌های منتقد باید تجدید نظر صورت گیرد.
باید این را در نظر گرفت که عارف همین است که می بینید و هیچ گاه ادعای بلندتری هم نکرده است.
و البته سقف تحمل حاکمیت نیز "همین عارف" است. اگر پروژه عبور از عارف ما را به سید محمد خاتمی می رساند، سخنی در آن نبود و همه، این راه را می رفتیم. اما اینگونه نیست. در واقع، افزون بر "این عارف"، نه در طاقت عارف است و نه در طاقت حاکمیت. لذا باید مراقب بود تا همین کور سوی امید را هم از دست نداد.
نقد عملکرد "امیدیان"و "عارف" حتما حق همه است و می تواند به اصلاح امور کمک کند اما تخریب عارف هم حتماً شیشه امید را خواهد شکست؛ و این چیزی نیست که اصلاح طلبان و مردم از آن سودی ببرند.