امید

با نیم نگاهی به سابقه تحصیلی و اجرایی دکتر عارف، می‌توان او را بحق جزو مردانی دانست که در کشور با تلاش و طی مراحل پیشرفت طولانی، از سربازی به سرداری رسید. عارف، جزو کسانی است که تجربه کافی را در مسیر فرآیند تحصیلی، شغلی و سیاسی خود طی کرده و همین مساله موجب پختگی در رفتار و عملکرد اوست. چه بسیار افرادی بوده‌اند که در جایگاهی قرار گرفته‌اند و به‌دلیل نداشتن تجربه کافی و پختگی در عملکرد، سختی‌های زیادی بر کشور تحمیل کرده‌اند و نمونه‌های آن نیز در دولت گذشته کم نبود. اما به هر روی، با اطمینان و نگاهی به سوابق دکتر عارف، چه آن زمان که وزیر پست و تلگراف بود، چه آن زمان که معاون آموزش و معاون دانشجویی وزارت فرهنگ و آموزش عالی بود و چه زمانی که تنها در دانشگاه تدریس می‌کرد و نیز زمانی که معاون اول رئیس جمهور بود می‌توان گفت که بخش بزرگی از موفقیت امروز اصلاح‌طلبان در مجلس، حاصل عملکرد و توان مدیریتی محمدرضا عارف در کنار دیگر سران اصلاح‌طلبان است. توان مدیریتی که او پیش‌تر در جریان انتخابات ریاست‌جمهوری سال 92 آن را اثبات کرد. بر همه و نه‌تنها اصلاح‌طلبان اثبات شده است که اگر محمدرضا عارف در انتخابات ریاست‌جمهوری سال 92 کناره‌گیری نمی‌کرد، قطعا آراء بین کاندیداها تقسیم می‌شد و چه‌بسا الان حسن روحانی نیز در قامت رییس‌جمهوری نبود.

همان زمان او بذر اطمینانی را در دل اصلاح‌طلبان کاشت که حاصل آن نیز در مجلس دهم برداشته شد. البته عارف به‌واسطه عملکرد و حسن‌نیتش، جزو معدود کسانی است که تمام گروه‌ها و احزاب اعم از اصلاح‌طلب و اصولگرا او را قبول دارند و به لحاظ شخصیتی مورد وثوق بسیاری از چهره‌های خردگرا و دلسوز اصلاح‌طلب و اصولگراست. چنین فردی، وقتی تا این اندازه در حد بالای تعامل عمل می‌کند، قطعا فردی شایسته برای مدیریت موقعیتی است که اصلاح‌طلبان و اصولگرایان در کنار هم اقدام به تصمیم‌گیری و قانونگذاری می‌کنند.

برای اثبات این موضوع نیز می‌توان نگاهی به عملکرد او در مجلس پنجم انداخت، مجلسی که اکثریت آن با دولت همراه نبود و عارف به‌عنوان وزیر پست و تلگراف، وزارتخانه‌ای که بخش مهمی از زیرساخت‌های توسعه مربوط به آن است، بارها به مجلس فراخوانده شد ولی او با تعامل مثبت با نمایندگان و عملکرد شفاف در وزارتخانه متبوعش توانست برگ موفقی در کارنامه فعالیت‌های اجرایی‌اش ثبت کند. اگر کمی تاریخ را به جلوتر ببریم، می‌توان او را در ردای معاون اول دولت خاتمی دید، زمانی که او تمام تلاشش را کرد تا با کمترین تنش، مسایل را در حوزه اختیاراتش مرتفع کند. ازاین‌رو می‌توان گفت که عملکرد او در پست‌های مختلف کشوری همیشه مجموعه‌ای از درایت، تعامل، تعادل، وحدت و آرامش را به همراه داشته است. با این تجربه مدیریتی قطعا قرار گرفتن در قامت ریاست مجلس که مطالبه اعضای لیست امید و افکار عمومی است، شایسته دکتر عارف است. از آنجا می‌توان گفت که افکار عمومی مطالبه دارند که لیست امید که سرلیستش در تهران محمدرضا عارف بود، توانست بیشترین رأی را کسب کند و با این رأی ترکیب 217نماینده مجلس به‌طور کلی تغییر کرد.

مردم اقدام به تغییر نمایندگان کردند چراکه احساس می‌کردند آنچه با مدیریت عارف در انتخابات 92 رخ داد و موجب پیروزی حسن روحانی شد، کاری شایسته و به نفع کشور بود. ازاین‌رو با پذیرش و اعتماد به این سبک مدیریت عارف، در انتخابات مجلس دهم نیز به او و لیستش اعتماد کردند و مهر تایید زدند و ادامه اعتماد مردم نیز می‌تواند در مجلس توسط نمایندگان ادامه پیدا کند. از زاویه دیگر نیز می‌توان گفت که ریاست عارف، فرصتی برای بازسازی جریان اصولگرا هم هست. هرچند که عارف بارها گفته است که نباید مسایلی چون ریاست مجلس را به رسانه‌ها کشید ولی بر این باورم که جفای برخی در حق او با صحبت‌هایی غیرواقع نظیر توافق لاریجانی و عارف و عدم‌رضایت اصلاح‌طلبان برای ریاست عارف در مجلس دهم، موجبات این بحث‌ها را فراهم کرد. به هر روی اما الان چشمان منتظر مردم ایران به نمایندگان منتخب و به‌ویژه اعضای لیست امید است که شفاف و صادقانه به خواست و اعتماد مردم پاسخ دهند، چراکه مردم فرصت خدمتی شایسته و بی‌بدیل را برای تحقق شعار امید، آرامش و رونق اقتصادی ایجاد کرده‌اند.