امید

اگر شعارها مورد استقبال مردم قرار گرفت، عملا راي او مشروط به شرطي است كه به عنوان برنامه او شناخته مي‌شود. با مقداري اغماض مي‌توان پذيرفت كه نامزد راي آورده و برنامه‌اي كه ارايه كرده با هم مورد اقبال مردم قرار گرفته‌اند و نمي‌توان آنها را از هم تفكيك كرد. لذا اگر نامزدي با برنامه‌اي بيايد و راي مردم را به دست آورد و بعد از انتخاب شدن كاري مغاير با برنامه‌ها و شعارهايش انجام دهد، اعتبارش تضعيف شده يا از بين مي‌رود. با اين فرض گفته شده، كابينه‌اي بايد شكل بگيرد كه عميقا به برنامه‌هاي اعلام شده آقاي رييس‌جمهور باور داشته باشد. اين امر شامل تمام اعضاي كابينه مي‌شود. پيدا است كه برنامه‌هاي اعلام شده بخش‌هاي مختلف اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي و سياسي دارد و هر كدام از آنها در حين اجرا بين دستگاه‌هاي اجرايي مختلف تقسيم مي‌شوند. بنابراين كسي كه تصدي بخش فرهنگ را در دولت آتي بر عهده دارد، بايد به برنامه فرهنگي آقاي رييس‌جمهور باور داشته باشد. اگر خودش هم مي‌خواست كانديداي اين سمت شود، مشابه اين برنامه را اعلام مي‌كرد. كساني كه متصدي بخش اقتصادي دولت مي‌شوند، بايد آنچنان اين برنامه را باور داشته باشند كه اگر خودشان نامزد مي‌شدند چنين برنامه‌اي را اعلام مي‌كردند. بنابراين صرف قبول داشتن برنامه‌ها كفايت نمي‌كند بلكه وزير بايد به آن باور داشته باشد و آن را برنامه خودش بداند. وقتي برنامه كلي رييس‌جمهور مي‌خواهد به صحنه اجرا وارد شود، مراحل جزيي‌تري پيدا مي‌كند. طبيعتا برنامه اجرايي براي تحقق آن برنامه كلي، شامل زير بخش‌هاي مختلفي خواهد بود. بنابراين در درجه اول بايد افرادي به همكاري در دولت دعوت شوند كه برنامه رييس‌جمهور را آن‌گونه كه اعلام كرده، باور داشته باشند. نكته دوم اين است كه براي تحقق برنامه‌ها احساس مسووليت كنند، يعني تحقق آن را رسيدن به برنامه خودشان بدانند. براي اين منظور بايد برنامه‌هاي قابل دست يافتن داشته باشند. به كليات اكتفا نكنند بلكه بايد برنامه‌هاي اجرايي داشته باشند. طبيعي است كه برنامه‌اي كه براي هر بخش تنظيم مي‌شود، محدود به مقررات و قوانين جاري كشور است. البته در برخي جاها ممكن است قوانين و مصوبه‌هاي احتمالي دولت يا مراجع ذي‌صلاح ديگر، نيازمند اصلاح نيز باشد. ليكن بايد متصدي امر برنامه‌اي براي تحقق آن داشته باشد، ولو در جاهايي نيازمند اصلاح در مصوبه‌ها و قوانين باشد. نكته سوم اين است كه بنيه و توانايي تحقق آن را داشته باشد. صرف اين نباشد كه برنامه را قبول داشته باشد و راهكارهايي هم براي تحقق آن بداند بلكه خودش به لحاظ مديريتي شجاعت و توانايي آن را نيز داشته باشد. در هركدام از افراد كابينه اين سه ويژگي ضرورت دارد. مطلب مهمي هم هست كه نبايد از آن غافل شويم. الان در شرايطي قرار داريم كه نسبت به دور قبل دولت تفاوت جدي‌اي دارد. مي‌بينيم كه امريكا در منطقه آتش‌افروزي مي‌كند. عوامل وابسته به خود را در منطقه تحريك مي‌كند؛ تلاش مي‌كند در منطقه ايجاد تنش كند. در چنين شرايطي كه امريكايي‌ها براي منطقه تدارك مي‌بينند، ما بيش از هر زماني نياز به تقويت همبستگي ملي داريم. دوستاني كه در دولت كار مي‌كنند بايد سعه صدر خوبي داشته باشند و هر كدام از سخنان و اقدامات‌شان يك قدم به سمت تقويت همبستگي ملي باشد. دولت طبيعتا به عنوان مدير كشور به اين موضوع پايبند خواهد بود. هر يك از اشخاص ذي نفوذ كشور بايد براي تقويت همبستگي ملي احساس مسووليت كنند. البته در اين جهت بيشتر از هر كسي از رقيب اصلي انتخاباتي آقاي روحاني انتظار مي‌رود كه در اين راه قدم موثري بردارد. هواداران خود را دعوت كند به اينكه با برنامه‌هاي دولت همكاري كنند. دولت دوازدهم دولت جمهوري اسلامي است و رييس‌جمهور منتخب همه مردم است. طبيعي است كه همه آرا را كسب نكرده اما وقتي كه انتخاب شد رييس‌جمهور همه مردم است و همه بايد موفقيتش را خواستار باشند چرا كه موفقيت او موفقيت كشور خواهد بود. به ويژه اينكه بهبود وضعيت اقتصادي مردم از خواسته‌هاي مهم است. دولت بايد به آن اهتمام داشته و نامزدهاي ديگر انتخابات نيز در اين موضوع خيلي جدي ورود پيدا كنند. از اولويت‌هاي دولت ايجاد رونق اقتصادي و اشتغال، كنترل تورم و بهبود شرايط معيشتي مردم خواهد بود. تحقق آن وابسته به اين است كه چوب لاي چرخ حركت دولت گذاشته نشود و رقبا احساس شكست نكنند. رقبا بايد احساس كنند كه آنها هم به مردم دين دارند و بايد به دولت كمك كنند تا اين برنامه‌ها به شايستگي تحقق پيدا كند.